Από τις ιδιότητες της αγάπης οφείλουμε να αναφέρουμε ως πρώτη και ίσως πιο σημαντική, τη ζωογόνο ιδιότητά της.
Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να υπάρξει ζωή σε ένα κύτταρο χωρίς αυτό να διαθέτει μια ορισμένη ποσότητα από την ενέργεια της αγάπης. Ίσως αυτό που λέω να σας εκπλήσσει, όμως, θα σας αναφέρω ορισμένες επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν το μέγεθος της συμμετοχής της ενέργειας της αγάπης στην ύπαρξη της ζωής.
Οι γιατροί από τα μεγαλύτερα μαιευτήρια των Αθηνών δημοσίευσαν πριν από σαράντα περίπου χρόνια μια μελέτη σχετικά με τη θνησιμότητα των πρόωρων νεογνών.
Στη μελέτη εκείνη, που τα βασικά της συμπεράσματα δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες και στα αντίστοιχα επιστημονικά περιοδικά της εποχής, ανέφεραν ότι καθιέρωσαν την υποχρεωτική παρουσία της μητέρας, για ένα τέταρτο τη ς ώρας κάθε φορά, αλλά αρκετές φορές την ημέρα, στη θερμοκοιτίδα του νεογνού. Εκεί, η μητέρα έβαζε το χέρι της μέσα στη θερμοκοιτίδα και χάιδευε το μωρό.
Έτσι, με το χάδι της μητέρας στο νεογνό, μειώθηκε η θνησιμότητα των πρόωρων νεογνών κατά ένα ποσοστό που ξεπερνάει τα όρια του 50%. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, με μοναδικό φάρμακο την ενέργεια της αγάπης που η μητέρα δίνει στο μωράκι με το χάδι της, και ΜΟΝΟ με αυτό, μειώθηκε η θνησιμότητα κατά 50% περίπου.
Ναι, το χάδι της μάνας, αυτή η τρυφερή εκδήλωση της ροής της αγάπης, αυτή η τεράστια επίδραση της σωματικής επαφής, λειτούργησε σαν ένα κανάλι διοχέτευσης ενέργειας και έτσι εκείνα τα αδύναμα πλασματάκια κατάφεραν να επιβιώσουν, παίρνοντας από τη μητέρα όλη την απαραίτητη ζωτική δύναμη.
Στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ έκαναν μια μακροχρόνια έρευνα για να μελετήσουν, ποια σημασία έχει η ύπαρξη της ενέργειας της αγάπης στη ζωή των ανθρώπων.
Πήγαν λοιπόν σε ένα ορφανοτροφείο και έφτιαξαν δύο ομάδες από δώδεκα μωρά με τυχαίο δείγμα επιλογής. Τη μία ομάδα των βρεφών την άφησαν μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του ορφανοτροφείου και απλώς παρακολουθούσαν την εξέλιξή τους.
Την άλλη ομάδα τη μετέφεραν κάθε πρωί σε ένα ίδρυμα για νοητικά καθυστερημένα κορίτσια, που υπήρχε κοντά στο ορφανοτροφείο. Εκεί, ανέθεσαν τα μωρά σε δώδεκα διαφορετικά κορίτσια, που τα είχαν επιλέξει ώστε, να μην έχουν βαριά νοητική καθυστέρηση και έδωσαν από ένα μωρό στην κάθε μία.
Τα κορίτσια εκείνα, το μόνο που είχαν να προσφέρουν στα βρέφη δεν ήταν ούτε οι ειδικές γνώσεις ούτε η ευφυής συμπεριφορά ούτε τίποτα άλλο, αλλά μόνον η αγάπη. Μια ενέργεια η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη διανοητική ανάπτυξη, γιατί η ενέργεια της αγάπης υπάρχει σε όλο το Σύμπαν και σε κάθε ζωντανό κύτταρο. Έτσι, πρόσφεραν σ’ εκείνα τα παιδιά όλη την τρυφερότητα και την αγάπη που είχαν μέσα τους.
Μετά από είκοσι πέντε χρόνια, οι ερευνητές ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της έρευνας, τα οποία συγκλόνισαν, κυριολεκτικά, όλο τον κόσμο. Γιατί, από την πρώτη ομάδα των δώδεκα παιδιών που μεγάλωσαν μέσα στα ιδρύματα, ΜΟΝΟΝ ένα είχε κανονική προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο. Τα υπόλοιπα ή είχαν πεθάνει ή βρίσκονταν σε ιδρύματα για άτομα με πνευματική καθυστέρηση ή σε φυλακές ή είχαν κάποιο άλλο ειδικό πρόβλημα προσαρμογής στο κοινωνικό σύνολο.
Από τη δεύτερη ομάδα όμως, δηλαδή των δώδεκα παιδιών που μεγάλωσαν με την αγάπη των πνευματικά καθυστερημένων κοριτσιών, ΜΟΝΟΝ ένα βρισκόταν σε ίδρυμα. Τα υπόλοιπα είχαν κανονική προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, η ενέργεια της αγάπης που πρόσφεραν τα διανοητικά καθυστερημένα κορίτσια σ’ εκείνα τα δώδεκα παιδιά στάθηκε αρκετή για να τα κάνει να αναπτυχθούν, να προσαρμοστούν και να ζήσουν φυσιολογικά.
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Αντώνη Καλογήρου “Έξι βήματα πίσω, μια ζωή μπροστά…” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
