Έχεις πει ότι οι κοσμικές εμπειρίες της φώτισης και της ενόρασης ξεθωριάζουν. Ισχύει αυτό και για τους μεγάλους δασκάλους, όπως ο Ιησούς κα ο Βούδας; Πιστεύεις ότι η ιδέα μιας μόνιμα εξυψωμένης κατάστασης είναι ψευδαίσθηση;
Η πνευματική βιβλιογραφία είναι γεμάτη από ιστορίες φωτισμένων ανθρώπων, μεγάλων δασκάλων και σοφών μυστών. Όμως, αυτές οι ιστορίες φαίνονται λιγότερο σημαντικές από το να εξετάζουμε πώς πραγματικά ζούμε ετούτη τη στιγμή – αν σχετιζόμαστε με τους άλλους με συμπόνια, ευγένεια και καλοσύνη.
Ωστόσο, η ερώτησή σου μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε έναν άλλο Βασικό Κανόνα: η ζωή κινείται σε κύκλους· τα πάντα αλλάζουν. Ας καταπιαστούμε λοιπόν με την ερώτησή σου με τρόπο που να την προσγειώνει.
Άκουσα μια ιστορία σχετικά με το Βούδα Γκοτάμα: Μετά τη φώτισή του, τον πλησίασε ένας νεαρός που διαισθάνθηκε ότι υπήρχε κάτι ξεχωριστό πάνω του. Ρώτησε τον Γκοτάμα αν ήταν πολεμιστής, μάγος ή σοφός. Ο Βούδας χαμογέλασε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. “Τότε τι σε κάνει διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους;” ρώτησε ο νεαρός.
Κι ο Βούδας αποκρίθηκε: “Μόνο τούτο: έχω ξυπνήσει”.
Αυτό μας φέρνει στον πυρήνα της ερώτησής σου: είναι αυτή η “αφύπνιση” μόνιμη ή αλλάζει από στιγμή σε στιγμή; Μπορούμε να πούμε ότι είσαι “μόνιμα αφυπνισμένος;” όλη τη μέρα – ή μήπως όχι; Είσαι το ίδιο συνειδητός κάθε στιγμή, βρίσκεσαι διαρκώς σε εγρήγορση; Ή μήπως η ποιότητα της εγρήγορσής σου ανεβοκατεβαίνει και αλλάζει;
Φαντάσου ότι συνειδητοποιείς ξαφνικά, σε μια αστραπή ενόρασης, ότι ο πατέρας σου σ’ αγαπούσε βαθιά. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να συνοδεύεται από έντονα αισθήματα χαράς ή γλυκόπικρης θλίψης ή από ένα κράμα συναισθημάτων. Η συνειδητοποίηση μπορεί να παραμείνει, μα η ένταση και η αμεσότητα αυτής ή οποιασδήποτε άλλης εμπειρίας θα εξασθενήσουν.
Ο Ιησούς και ο Βούδας, στην ανθρώπινή τους διάσταση, αφυπνίστηκαν ως προς τις βαθιές αλήθειες σχετικά με την αληθινή και απόλυτη φύση του Θεού και της Πραγματικότητας. Ίσως, σε μικρότερο βαθμό, να έχουμε βιώσει κι εμείς στιγμές καθαρής αντίληψης, ομορφιάς και ενόρασης – όπως και στιγμές συσκότισης και αποσύνδεσης. Τα συναισθήματα ξεθωριάζουν, η κατανόηση παραμένει, κι όμως τα πάντα έρχονται και παρέρχονται.
Σε τελική ανάλυση, το αν ο Ιησούς και ο Βούδας βίωναν μόνιμη συνειδητοποίηση ή όχι δεν απαλλάσσει εμάς από τη δική μας ζωή, από το δικό μας δρόμο. Είτε ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μας είτε όχι, εμείς χρειάζεται να ακολουθήσουμε να ζούμε με σκοπό· είτε πραγμάτωσε ο Βούδας την έσχατη απελευθέρωση είτε όχι, χρειάζεται να βρούμε κι εμείς μια τέτοια απελευθέρωση στη ζωή μας.
Έχουμε τα δικά μας καθήκοντα, τα δικά μας ταξίδια. Και κανένας μεγάλος δάσκαλος – είτε Ιησούς είτε Βούδας – δε γίνεται να μας μεταφέρει στη στιγμή ή για πάντα σε μια μόνιμη κατάσταση φώτισης.
Δάσκαλοι σαν κι αυτούς μπορούν να χρησιμεύσουν σαν φάροι, σαν οδηγοί που μας χαρίζουν ελπίδα. Στο μεταξύ, μπορούμε να προετοιμαζόμαστε ζώντας με σκοπό, ελευθερώνοντας την προσοχή μας και ευθυγραμμίζοντας τη ζωή μας με τους Βασικούς Κανόνες της Πραγματικότητας, στους μεταβαλλόμενους κύκλους του χρόνου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman “ποιος είναι ο σκοπός σου;” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
