Υπάρχουν πολλά θαυμάσια έργα μυθοπλασίας σχετικά με τα ταξίδια στο χρόνο, που είναι αναπόφευκτα προειδοποιητικές ιστορίες για το τι συμβαίνει όταν πειραματιζόμαστε με γεγονότα που ήταν γραφτό να γίνουν.
Σε κάποιο επίπεδο γνωρίζουμε ότι το σύμπαν έχει τη δική του σοφία, και το να σταματήσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως καταστροφή μπορεί να οδηγήσει σε μία άλλη, μεγαλύτερου βαθμού, αλλού.
Οι Λάικα γνωρίζουν επίσης ότι μπορούμε να αλλάξουμε σχεδόν οτιδήποτε θέλουμε στον κόσμο μας, εφόσον είμαστε πρόθυμοι να αναλάβουμε το κάρμα. Στο επίπεδο του φιδιού, προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα με τη δύναμη· στο τζάγκουαρ αλλάζουμε τα πράγματα μέσα από τη βούληση· στο κολιμπρί, αλλάζουμε τα πράγματα μέσω της νοεράς σύλληψης· και στον αετό, αλλάζουμε τα πράγματα μέσα από όνειρα.
Όταν αντιλαμβανόμαστε μέσα από το επίπεδο του φιδιού, το κάρμα φαίνεται να φθάνει πολύ αργά, γι΄αυτό κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ξεφεύγουν ατιμώρητοι κάνοντας τρομερά πράγματα.
Στο τζάγκουαρ, βιώνουμε το κάρμα μας λίγο πιο γρήγορα, πάντα στο πλαίσιο της διάρκειας της ζωής.
Στο κολιμπρί, το κάρμα είναι άμεσο, έτσι αισθανόμαστε τα αποτελέσματα των ενεργειών μας ακαριαία: καλές πράξεις αποδίδουν άμεσες ευλογίες, και κακές ενέργειες επιφέρουν άμεσες συνέπειες.
Στο αετό, δεν υπάρχει κάρμα, επειδή υπάρχει μόνο το Πνεύμα και ισχύει το “Γενηθήτω το θέλημά Σου”.
Όταν αφήσετε το ρόλο του εγώ σας και επιμείνετε ότι θα πρέπει να ελέγχετε τα γεγονότα, καταλήγετε σε μια συνεχή πάλη ενάντια στο σύμπαν.
Ωστόσο, μπορείτε να επιλέξετε απλά να είστε με εκείνη την πεταλούδα στο Πεκίνο, χωρίς να σπρώχνετε ή να θέλετε ή να οραματίζεστε να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που κάνει.
Η παρουσία σας θα δημιουργήσει ισορροπία και ίαση· και εσείς, η πεταλούδα, ο άνεμος, και η καταιγίδα γίνονται ένα.
Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, σε μια πεζοπορία μαζί με τον δον Αντόνιο μέσα από το οροπέδιο των Άνδεων, φθάσαμε σε ένα χωριό όπου δεν είχε βρέξει για πολλούς μήνες.
Οι ορεινές λίμνες, όπου αποθηκευόταν το νερό της πόλης κατά τη διάρκεια των ξηρών μηνών του καλοκαιριού, είχαν αρχίσει να στεγνώνουν.
Όταν μας είδαν να ερχόμαστε, οι χωρικοί μας χαιρέτησαν και ζήτησαν από το μέντορά μου να καλέσει τις βροχές. Ο γέρος Λάικα ζήτησε μια καλύβα όπου θα μπορούσε να νηστέψει και να διαλογιστεί. Για τέσσερις μέρες έπινε μόνο νερό.
Είχα αρχίσει να ανησυχώ όταν εμφανίστηκε νωρίς το απόγευμα της τέταρτης μέρας. Ο δον Αντώνιο ξεκίνησε να περπατά στα σύνορα του χωριού, όπου τα βουνά έχουν μια απότομη πτώση στη λεκάνη του Αμαζονίου, και μου είπε ότι επρόκειτο να “προσευχηθεί στη βροχή”.
Εγώ τον διόρθωσα, λέγοντας ότι πρέπει να σημαίνει ότι επρόκειτο να προσευχηθεί για βροχή, και είπε: “Όχι, πρόκειται να προσευχηθώ στη βροχή”.
Επέστρεψε δύο ώρες αργότερα, και υπήρχαν μεγάλα καταιγιδοφόρα νέφη πάνω από το κεφάλι του. Μέσα σε λίγα λεπτά, ξέσπασε βροχή. Όλοι οι χωρικοί χόρευαν με χαρά και τον ευχαριστούσαν, αλλά εξηγούσε ότι δεν έχει κάνει τίποτα, απλώς έβρεχε.
Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα τι είχε κάνει ο δάσκαλός μου. Είχε μεταβεί στο επίπεδο του αετού και είχε διαλυθεί. Είχε πάψει να υφίσταται την εν λόγω στιγμή, η οποία ήταν άπειρη. Εκεί υπήρχε μόνο ο Πνεύμα, και έτσι δεν υπήρχε κανείς στον οποίο να προσευχηθεί. Απλά προσευχήθηκε στη βροχή. Και ήρθε.
Αργότερα τον ρώτησα γιατί είχε χρειαστεί τόσο χρόνο: Χρειαζόταν πάντα να νηστέψει και να προσευχηθεί για τέσσερις μέρες όταν ήθελε να μπει στο επίπεδο του αετού;
Εκείνος απάντησε ότι όταν φτάσαμε στο χωριό, παρατήρησε ότι δεν υπήρχε άινι. Ήταν τόσο εκτός ισορροπίας, στην πραγματικότητα, που και εκείνος βρέθηκε εκτός ισορροπίας.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μέχρι που επέστρεψε στο άινι – όταν το έκανε, το ίδιο έκανε και το χωριό, και οι βροχές ήρθαν.
Ο γέρος άντρας ήξερε ότι τα πάντα είχαν θεραπευτεί εσωτερικά.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alberto Villoldo “Οι τέσσερις ενοράσεις” από τις εκδόσεις ETRA
