Μέσα βαθιά σε κάθε άνθρωπο υπάρχει το απόλυτα επαρκές πρόσωπο.
Που είναι ολοκληρωμένο, γι’ αυτό χωρίς συγκρούσεις, χωρίς αιτήματα κι ανάγκη για επιτεύγματα.
Ο αγώνας για επιτεύγματα έχει σαν αφετηρία τη βιωμένη αίσθηση της απόσχισής μας απ’ αυτό το συμπαγές πρόσωπο.
Είναι απότοκος της αίσθησης ανεπάρκειας, που αυτή η απόσχιση έχει προκαλέσει.
Η ανάγκη για συνεχή επιτεύγματα είναι μια προσπάθεια απ’ τη μια να αποκατασταθεί το επίφοβο αίσθημα της ανεπάρκειάς μας, και η επακόλουθη ενοχή μας γι’ αυτήν.
Κι από την άλλη, να μην μείνει κανείς μόνος κι αντιμέτωπος με την αίσθηση αδυναμίας που η ανεπάρκεια του προκαλεί.
Συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ να συναντήσουν τον ιδεατό τους εαυτό, νομίζοντας πως αυτός είναι κάποιος δυνατός, που η σημαντικότητά του καθορίζεται από το πλήθος και το μέγεθος των ατομικών του επιτευγμάτων.
Ναι, υπάρχει ο εαυτός στόχος, ο πλήρης κι επαρκής εαυτός.
Αυτός όμως απέχει μακράν από συμπλέγματα κατωτερότητας, αφού είναι ενιαίος.
Έχει ενιαία βούληση κι αυτοτέλεια.
Δεν ζητάει κάτι απ’ έξω, πρώτον γιατί δεν το χρειάζεται, και δεύτερον γιατί τίποτα σημαντικό δεν μπορεί να δοθεί από έξω προς τα μέσα.
Ο “κρυφός” σκοπός κάθε προσπάθειας είναι στην πραγματικότητα να κουραστούν οι υπο-προσωπικότητες, να καμφθεί η αντίστασή τους, και να παραδοθούν στον κύριο διαχειριστή της ζωής που είναι ο επαρκής εαυτός.
Όταν, και στο βαθμό, που η παραίτηση από τα προσωπεία συναντήσει την αυτοπαράδοση στον “κύριο της άμαξας”, στο πραγματικό αφεντικό της ζωής σου, τότε η ευχαριστιακή βίωση της ζωής είναι για σένα μονόδρομος.
Είναι αναπόφευκτη και φυσική συνέπεια της απουσίας επιτακτικών αιτημάτων και συγκρούσεων.
Ο έμψυχος άνθρωπος, στο βαθύτερο πυρήνα του, είναι απόλυτα ελεύθερος.
Μια βασική ένδειξη της ασυνείδητης αναγνώρισης της ελευθερίας του είναι το άγχος, το συνεχές κραυγαλέο ή ανεκλάλητο παράπονο, η φανερή ή μυστική οδύνη, η δυσαρέσκεια για την παρούσα λανθάνουσα υπαρξιακή του κατάσταση.
Ο ελεύθερος, αλλά αλλοτριωμένος άνθρωπος, συχνά ελέγχει τα όρια της ελευθερίας του, παραβιάζοντας τα.
Προτιμά συχνά – έστω και ασυνείδητα – να διακινδυνεύσει τους βασικούς πυλώνες της ψευδο-ασφάλειας του (υγεία, οικονομική ευρωστία, κοινωνική καταξίωση), προκειμένου να έρθει αντιμέτωπος με τα κατ’ ουσίαν ζητήματα της ύπαρξής του (το νόημα της ζωής, του θανάτου, της μοναξιάς, της ελευθερίας).
Χρησιμοποιεί τον πόνο και την οδύνη σαν κάτοπτρο μέσα στο οποίο καθρεφτίζει το αρχικό και – απ’ την κατ’ επίφαση “πραγματική του ζωή” – λησμονημένο όνειρο της αληθινής ελευθερίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη “Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι” από τις εκδόσεις iwrite.gr
