Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που βασανίζει όλους τους ανθρώπους – και στο οποίο πρέπει να απαντήσουν – κάποια στιγμή της ζωής τους είναι: Και μετά τι γίνεται;
Τι συμβαίνει όταν φύγουμε από τη ζωή;
Και ακολουθεί ένα άλλο ερώτημα: Υπάρχει κάτι πέρα από τούτο τον μάταιο κόσμο;
Βιώνουμε κάποια μεταθανάτια ζωή ή μήπως το τέλος της γήινης ύπαρξής μας σβήνει το φως της αιωνιότητας;
Κι εδώ έρχονται να προστεθούν κι άλλα ερωτήματα: Υπάρχει σκοπός στη ζωή;
Πώς η ανθρώπινη αναζήτηση νοήματος συνδέεται με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός;
Τα περισσότερα – αν όχι όλα – θρησκευτικά δόγματα και οργανωμένα συστήματα πίστης ορίζουν την εμπειρία της μεταθανάτιας ζωής ως μια συνάντηση με τον Θεό.
Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση. Χωρίς τη δυνατότητα ,μεταθανάτιας ζωής αντιμετωπίζουμε μια βάναυση εναλλακτική.
Όπως γράφει ο Milan Kundera στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι: ” Μια ζωή που εξαφανίζεται οριστικά…σαν σκιά, χωρίς βάρος, εκ προοιμίου νεκρή, και είτε ήταν φριχτή, όμορφη, είτε μεγαλειώδης, η φρίκη, το μεγαλείο και η ομορφιά της δεν σημαίνουν τίποτα”.
Μπορούμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της αθανασίας ,με πάρα πολλούς τρόπους. Μερικοί καταλήγουν στον αγνωστικισμό – ότι δηλαδή η μόνη βεβαιότητα που διαθέτουμε είναι η αβεβαιότητα, και ο μόνος τρόπος για να μάθουμε τι συμβαίνει μετά θάνατον είναι να κάνουμε το ταξίδι μόνοι μας όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Άλλοι υιοθετούν την οπτική γωνία του μηδενισμού – ότι δηλαδή δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή ή ότι απλώς η ζωή αφανίζεται, και αυτό που μας περιμένει στην απέναντι όχθη είναι ένα απέραντο κενό.
Άλλοι πιστεύουν στον παράδεισο και στην κόλαση – θεωρούν δηλαδή ότι μας περιμένει μια συνειδητή και μακάρια ύπαρξη ή μια ύπαρξη γεμάτη μαρτύρια, εάν έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό – και αυτές οι καταστάσεις θα συνεχίζονται εσαεί.
Κάποιοι ωστόσο ασπάζονται κάποιες άλλες υβριδικές θεωρίες. Για παράδειγμα, στον Ιουδαïσμό, η έννοια της μεταθανάτιας ζωής εκλαμβάνεται ως “ο κόσμος της κατανόησης”, εκεί όπου ξεδιπλώνονται και αποκαλύπτονται οι απατηλές ψευδαισθήσεις της φυσικής μας ύπαρξης.
Μπορούμε όμως ποτέ να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι μας συμβαίνει όταν φεύγουμε από τη ζωή;
Ίσως η μεταθανάτια ζωή να είναι απλώς και μόνο μια μνήμη. Όλες οι αναμνήσεις σβήνουν και μερικές δείχνουν να εξαφανίζονται εντελώς, αλλά πάντα υπάρχει τρόπος ανάκλησης της μνήμης, τρόπος επαναφοράς, για να το πούμε έτσι, ενός γεγονότος “στη ζωή”.
Οπότε η μνήμη αποκτά κύριο ρόλο στην κατανόηση της φύσης της αθανασίας. Όπως είπε ο Ewald Hering, Βιενέζος παθοφυσιολόγος, γνωστός για τις μελέτες του πάνω στην όραση και την αντίληψη:
“Η μνήμη συλλέγει τα αναρίθμητα συνειδητά φαινόμενα της ύπαρξής μας σε ένα μεμονωμένο σύνολο· και όπως τα σώματά μας θα σκορπιστούν στη σκόνη των ατόμων που τα συνθέτουν, αν δεν τα έχει συγκρατήσει η έλξη της ύλης, έτσι και η συνείδησή μας θα διασπαστεί σε τόσα θραύσματα, σαν να έχουμε ζήσει για δευτερόλεπτα και μόνο για τη δεσμευτική και ενωτική δύναμη της μνήμης”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jay Lombard “Ο Νους του Θεού” από τις εκδόσεις Πεδίο
