Ποια είναι η συνηθισμένη αντίδρασή σας όταν μαθαίνετε ότι κακοποίησαν ένα παιδί, ότι λήστεψαν ένα σπίτι, ότι κράτησαν ομήρους ή ότι πυροδότησαν μια βόμβα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο;
Μήπως κατηγορείτε ακαριαία ή επικρίνετε όσους εμπλέκονται; Ή στέλνετε νοερά αγάπη και φως σε όλους, γνωρίζοντας ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι όπως εσείς;
Οι περισσότεροι από εμάς βιάζονται να σχολιάσουν επικριτικά: “Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο;…” “Αυτό είναι στ’ αλήθεια αρρωστημένο!”, “Πώς γίνεται κάποιοι να είναι τόσο άκαρδοι;”.
Ο εαυτός του Εγώ είναι πάντα πρόθυμος να επικρίνει, να κατηγορήσει, να έχει δίκιο εκεί όπου οι άλλοι έχουν άδικο.
Κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα, ο εαυτός του Εγώ θέλει να ξέρει ποιος είναι ο υπεύθυνος. Λατρεύει τις συγκρίσεις και του αρέσει να νιώθει καλύτερος από τους άλλους, γι’ αυτό αρχίζει το κήρυγμα και δεν ανέχεται κουβέντα.
Η σοφία της φυλής των Σενέκα της Βόρειας Αμερικής υποστηρίζει ότι όποτε δείχνουμε με το δάχτυλο για να κατηγορήσουμε κάποιον, τα τρία δάχτυλά μας δείχνουν προς εμάς. (Κοιτάξτε το χέρι σας όταν δείχνετε – ισχύει).
Μερικές ακόμη μυστηριώδεις παραδόσεις πιστεύουν πως ό,τι δίνουμε μας επιστρέφεται επί τρία, άρα έχουμε έναν καλό λόγο να εκπέμπουμε απόλυτη αγάπη, παρά επικρίσεις.
Δεν είναι πάντα εύκολο να συγκρατηθούμε και να μην είμαστε επικριτικοί. Όταν κάποιος φέρεται άσχημα (ή πονηρά) σε εμάς ή στους αγαπημένους μας, τον θεωρούμε αυτόματα κακό, ανόητο ή εγωιστή, ξεσπάμε επάνω του τον θυμό μας, τον καταριόμαστε· αλλά με αυτό τον τρόπο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από εκείνον και περνάμε αμέσως στις Δύσκολες Στιγμές.
Αντίθετα, μπορούμε να αρνηθούμε να το εκλάβουμε προσωπικά και να υποθέσουμε ότι αυτό το άτομο είναι πληγωμένο, ότι έχει μέσα του οργή ή φόβο και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι. Επίσης μπορούμε να σκεφτούμε ότι ίσως συμπεριφερόμαστε και εμείς παρόμοια κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Επιπλέον μπορούμε να του στείλουμε νοερά αγάπη και αποδοχή, αντί για θυμό και εχθρότητα, και δίχως να επικρίνουμε τον εαυτό μας να αναρωτηθούμε γιατί προσελκύσαμε μια τέτοια κατάσταση.
Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουμε μέσα από τη συγκεκριμένη εμπειρία και παράλληλα παραμένουμε στην απόλυτη ευδαιμονία των Χαλαρών Στιγμών.
Είναι μια καλή συνταγή για την επίτευξη της εσωτερικής γαλήνης να μη βιάζεστε ποτέ να επικρίνετε.
Προκειμένου να καταφέρουμε να συγκρατηθούμε και να μην επικρίνουμε τους άλλους, αρκεί να θυμόμαστε ότι σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζουμε το θέμα σφαιρικά.
Αν ένας άγνωστος μας πατήσει την κόρνα θυμωμένα, δεν ξέρουμε σε πόσο άγχος έχει υποβληθεί εκείνη τη μέρα – δεν έχουμε ζήσει ούτε μία ώρα τη ζωή του -, επομένως είναι προτιμότερο να του στείλουμε τις ευχές μας και να το αφήσουμε να περάσει.
Αν δούμε κάποιον στο δρόμο να ζητιανεύει, δεν ξέρουμε ούτε το παρελθόν του ούτε τον ανώτερο σκοπό του· αν ξέραμε, ίσως νιώθαμε συμπόνια, ακόμη και θαυμασμό γι’ αυτόν.
Αν κάποιος σκοτώσει ένα παιδί, δεν βιώσαμε τα παιδικά χρόνια του ούτε ζήσαμε με το ταραγμένο μυαλό του και τα συναισθήματά του. Μπορεί να συμβεί στον καθένα…
Με την ίδια λογική, καλό θα ήταν να μη βιαστούμε να επικρίνουμε τον Θεό/τη Θεά που δημιούργησε τον κόσμο ο οποίος έχει υποφέρει τόσο.
Δεν γνωρίζουμε το ζήτημα σφαιρικά, λοιπόν ας μην υποθέσουμε ότι ο Θεός είναι ανίσχυρος ή αδιάφορος. Αν ξέραμε τα πάντα, ίσως καταλαβαίναμε.
Φυσικά, όταν λέμε ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε να επικρίνουμε, δεν σημαίνει να είμαστε απαθείς με ό,τι συμβαίνει.
Είναι ανθρώπινο και πρέπον να εξοργιζόμαστε όταν μας κακομεταχειρίζονται ή όταν ακούμε για αδικίες και πόνο.
Ωστόσο έχουμε το δικαίωμα της επιλογής να αποστασιοποιηθούμε από τις κατηγορίες και τιε επικρίσεις και να στείλουμε αγάπη και φως σε όσους εμπλέκονται.
Αν δεν βιαστούμε να κατηγορήσουμε και να επικρίνουμε τους άλλους, τότε όλες οι σχέσεις μας θα γίνουν πιο συναισθηματικές και αρμονικές – θα είμαστε πιο ελαστικοί και με τον εαυτό μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards “Ζήσε τη στιγμή!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
