Εξήντα πέντε χρόνια πριν, στις 15 Απριλίου του 1953, «ο Πάπας Πίος ο ΙΒ’ ενέκρινε τη μέθοδο της ψυχανάλυσης, δηλώνοντας ότι τη θεωρεί ως ένα επιπλέον σύγχρονο μέσο για την αποκατάσταση της διανοητικής υγείας του ανθρώπου, αλλά προειδοποίησε ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να αποβεί καταστρεπτική σε περίπτωση που γίνει κακή χρήση και εφαρμογή της.
Σε μια ομιλία του προς τους ψυχαναλυτές, ο Πάπας δήλωσε ότι επιδοκιμάζει την προσπάθεια αυτή των θεραπόντων γιατρών, αλλά τόνισε στους ακροατές του ότι θα πρέπει να υπενθυμίζουν στους ασθενείς τους ότι το «αμαρτάνειν δημιουργεί αναπόφευκτα κάποιο αίσθημα ενοχής και τύψεις».
Τόνισε, επίσης, ότι η μέθοδος της ψυχανάλυσης δεν πρέπει να θεωρείται ως η μόνη διέξοδος και λύση στα προσωπικά προβλήματα κάθε ανθρώπου.
Η στάση του Πάπα εξέπληξε την Καθολική Εκκλησία, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή τηρούσε εχθρική στάση απέναντι στην ψυχανάλυση.»
(Από δημοσίευση εφημερίδας – Απρίλιος 1953)
Να σημειώσουμε ότι η ψυχανάλυση είναι η πρώτη συστηματική προσπάθεια που έγινε ώστε να διερευνηθεί η εσωτερική ζωή των ανθρώπων.
Εμφανίστηκε σε μια εποχή, τέλος του 19ου αιώνα-αρχές 20ου αιώνα, κατά την οποία, οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου άλλαξαν δραματικά τον τρόπο με τον οποίο έβλεπαν τον εαυτό τους.
Αναδύθηκε μέσα από το χώρο της ιατρικής, της βιολογίας αλλά και της φιλοσοφίας.
Στόχος του Freud, του πατέρα της ψυχανάλυσης ήταν, να δημιουργηθεί μια φυσική επιστήμη της ψυχολογίας, που θα αποτελεί τη σύνθεση σε ένα όλον, της φυσικής, βιολογίας, νευρολογίας και ψυχολογίας. Το 1895, μάλιστα, της έδωσε το όνομα «επιστημονική ψυχολογία».
Κατά τον Freud, η libido είναι η πηγή της ενέργειας του νου, προκαλεί τις ψυχικές διαταραχές και είναι η πηγή των ασυνείδητων επιθυμιών.
Χρησιμοποίησε τη σεξουαλικότητα έτσι ώστε να συμφωνεί με την εξελικτική θεωρία και τα σύγχρονα μοντέλα για τη βιολογική λειτουργία και οι μελέτες του εναρμονίζονταν με το νευτώνειο σύστημα και τη δαρβινική βιολογία.
