Ένας μαθητής ρώτησε τον Βούδα τι έπρεπε να κάνει για να κερδίσει τη σοφία και ο Βούδας του απάντησε: «Να είναι ελεύθερα από εμπόδια τα έντερά σου και να αποβάλλουν σωστά».
Θα μπορούσαμε να εκπλαγούμε από μια τόσο πραγματική απάντηση εκ μέρους του πνευματικού δασκάλου που ενέπνευσε τις ανατολικές θρησκείες. Αλλά πίσω από αυτή την φυσιολογική κατάσταση κρύβεται μια ψυχολογική κατάσταση μεγάλης σημασίας: η ικανότητα «να αφήνουμε πίσω μας», να αποβάλλουμε και να απελευθερωνόμαστε από τις παλιές εμπειρίες αφού έχουμε εξάγει την πεμπτουσία τους.
Η παρατήρηση του Βούδα συνοψίζει σε λίγα λόγια τη «μεταφορά» που εκφράζει το κόλον. Για να το πούμε πιο απλά, χρειαζόμαστε τους σκουπιδιάρηδες αλλιώς θα πάθουμε ασφυξία.
Υπάρχει εδώ μια αναλογία με την εκπνοή.
Στην ομοιοπαθητική παρατηρούμε ότι συχνά οι ραγάδες εμφανίζονται όταν υπάρχει «φυματινική» προδιάθεση.
Η δυσκοιλιότητα είναι μια τάση να συγκρατούμε, συνήθως από φόβο μήπως στερηθούμε. Υπάρχει άρνηση να αφήσουμε πίσω μας, να εγκαταλείψουμε.
Η δυσκοιλιότητα συχνά σωματοποιεί μια υλική ανησυχία, μια τάση να θέλουμε να κρατάμε πράγματα.
Η δυσκοιλιότητα ενδέχεται επίσης να εκφράζει μια τάση να «συγκρατούμαστε», ένα είδος ντροπής σε σχέση με τον άλλον.
Ίσως δεν είναι παράξενο ότι οι γυναίκες πάσχουν από δυσκοιλιότητα πιο συχνά απ’ ό,τι οι άντρες. Σύμφωνα με την Κλόντια Ρέινβιλ, θα μπορούσαμε να νοήσουμε τη δυσκοιλιότητα ως συναισθηματικό κράτημα, ως φόβο μήπως χάσουμε κάτι, μήπως προκαλέσουμε δυσαρέσκεια, όταν δεν δίνουμε πράγματα στους άλλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Philippe Dransart «Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει» από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ
