Ο νους που σκέφτεται σωστά βλέπει τον πόνο και τις δυσκολίες ως περιστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν με καλοσύνη και συμπόνια.
Παρακολούθησα κάποτε μια συναυλία των Αδελφών Καζιμέρο, δύο πολύ ταλαντούχων και αγαπημένων Χαβανέζων μουσικών. Στην αρχή της συναυλίας, ένας από τους δύο αδελφούς, ο Ρόλαντ αρρώστησε και δεν μπορούσε να παραμείνει στη σκηνή. Ξαφνικά ο αδελφός του, ο Ρόμπερτ, βρέθηκε μόνος του, μπροστά σε χίλια άτομα, χωρίς να μπορεί να παίξει το δίωρο πρόγραμμα που είχαν προετοιμάσει. Έπρεπε να αυτοσχεδιάσει.
Το κοινό ήταν απογοητευμένο. Είχαμε αγοράσει τα εισιτήριά μας και είχαμε έρθει από μακριά για αυτή τη συναυλία, η οποία δε θα γινόταν όπως την περιμέναμε. Θέλαμε τον Ρόμπερτ και το Ρόλαντ, όχι μόνο το Ρόμπερτ. Αντί όμως να παραπονεθεί, το ακροατήριο έδειξε μαζικά τη στήριξή του και στους δύο αδελφούς. Κάποιοι φώναζαν «Σε αγαπάμε Ρόλαντ!» την ώρα που αυτός κατέβαινε από τη σκηνή.
Καταχειροκροτούσαμε το Ρόμπερτ, που προσπαθούσε να αυτοσχεδιάσει ολόκληρη συναυλία. Έκανε κάποια λάθη στις συγχορδίες και ένας από τους χορευτές παραλίγο να χάσει το κοστούμι του, προσπαθώντας να αυτοσχεδιάσει χορευτικό που δεν είχε προβάρει. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία.
Όλοι κατανοούσαμε πως οι συνθήκες ήταν δύσκολες και πως όλοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Στο τέλος της βραδιάς ήταν φανερό ότι το μουσικό μέρος δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, αλλά ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος επευφημίες.
Στο φινάλε, το κοινό επεφύλαξε ένα μεγάλο, θυελλώδες χειροκρότημα για τον Ρόμπερτ. Πολλοί προσεύχονταν μέσα τους για τον Ρόλαντ. Ο ανώτερος νους επαναπροσδιόρισε μια αμήχανη κατάσταση ως μια έκκληση για αγάπη και μεταμόρφωσε τη βραδιά.
Ως αποτέλεσμα, η εμπειρία ήταν πολύ πιο ικανοποιητική από το αν ακούγαμε απλώς τη συναυλία, όπως ήταν στο σχέδιο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alan Cohen «Αποκωδικοποιώντας τα Μαθήματα Θαυμάτων – Ένα μαγικό ταξίδι από τον φόβο στην αγάπη» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
