Στους περισσότερους από εμάς αρέσει να διηγούμαστε ιστορίες. Μας αρέσει να λέμε για πράγματα που μας συνέβησαν: για κάτι που νιώσαμε, προσέξαμε, ελπίσαμε ή πετύχαμε. Ακόμα και η εξιστόριση των αποτυχιών, των μπελάδων και των ατυχιών μας μερικές φορές μας δημιουγεί ένα αίσθημα ικανοποίησης.
Το να μοιραζόμαστε με κάποιον άλλον τις εμπειρίες και τις σκέψεις μας είναι ένας τρόπος για να έρθουμε (ή να παραμείνουμε) κοντά.
Είναι επίσης ένας τρόπος να ενδιαφερθούμε για τον άλλο και να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς μεταξύ μας.
Υπάρχει όμως μια τάση που κάνει την εμφάνισή της σχεδόν σε όλες τις σχέσεις, τουλάχιστον κατά διαστήματα.
Αναφερόμαστε στην ανάγκη να είστε εσείς ο αποκλειστικός ήρωας κάθε ιστορίας.
Κάποτε καθόμουν σε ένα εστιατόριο και περίμενα ένα φίλο ο οποίος είχε καθυστερήσει. Στο διπλανό τραπέζι ήταν δύο νεαρά άτομα γύρω στα είκοσι, που ήταν φανερό ότι είχαν βγει ραντεβού.
Σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις η νεαρή κοπέλα προσπάθησε να διηγηθεί μια ιστορία για κάτι που της είχε συμβεί. Η πρώτη ιστορία αναφερόταν σε κάποιον που της είχε φερθεί με αγένεια.
Μετά άρχισε να μιλά για το πόσο αγχώδης και απαιτητική είχε γίνει η δουλειά της.
Στο τέλος εξομολογήθηκε στενοχωρημένη πόσο λίγη σημασία της έδιναν οι γονείς της όταν ήταν μικρότερη.
Η πρώτη ιστορία τελείωσε με τον νεαρό να επιμένει ότι ο ταξιτζής που τον είχε μεταφέρει ήταν σίγουρα πολύ πιο αγενής από αυτόν που είχε πάρει εκείνη. Κατά δήλωσή του: «Ήταν ο χειρότερος που έχω δει ποτέ μου».
Η δεύτερη ιστορία διακόπηκε ακόμα πιο απότομα, επειδή ο άνδρας επέμεινε ότι η δική του δουλειά ήταν πολύ πιο απαιτητική και αγχώδης από τη δική της.
Η τελευταία ιστορία τελείωσε με εκείνον να κάνει λεπτομερή περιγραφή των γονιών του, οι οποίοι, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον «κακοποίησαν συναισθηματικά».
Όταν κοίταξα την κοπέλα, νομίζω ότι είδα μια σπίθα να σβήνει από τα μάτα της. Η απογοήτευσή της ήταν φανερή.
Κάθε φορά που προσπαθούσε να μοιραστεί κάτι δικό της, ερχόταν μια ακόμα πιο σημαντική ιστορία με πρωταγωνιστή τον νεαρό άνδρα.
Τίποτα από όσα είχε πει δεν ήταν αρκετά σημαντικό και ενδιαφέρον.
Μπορούσα να φανταστώ την απογοήτευση, ακόμα και τη στενοχώρια της, επειδή άλλος ένας άνδρας δεν είχε διάθεση να την ακούσει και να της επιτρέψει να είναι η ηρωίδα των ιστοριών της.
Όλοι μας έχουμε κάνει κάτι ανάλογο κάποιες στιγμές στη ζωή μας και μακάρι να διδαχτήκαμε από τα λάθη μας. Εμείς σας προτείνουμε να μη διορθώνετε, να μην αλλάζετε ή να μην προσθέτετε κάτι στις ιστορίες του συντρόφου σας. Και το πιο σημαντικό: μη χρησιμοποιείτε την ιστορία του ως ευκαιρία για να πείτε: «Αυτό δεν είναι τίποτα, άκου τι συνέβη σ’ εμένα».
Όταν το κάνετε, μειώνετε την αξία της ιστορίας του άλλου και υπαινίσσεστε ότι δεν είναι αρκετά καλή ή αρκετά σημαντική χωρίς τη δική σας συμπλήρωση – άρα χρειάζεται εσάς για να την ολοκληρώσετε.
Παρόλο που μπορεί να μην έχετε την παραμικρή πρόθεση να προσβάλετε τον σύντροφό σας, εκπέμπετε το μήνυμα ότι σας νοιάζει περισσότερο να αφηγηθείτε τη δική σας ιστορία παρά να ακούσετε και να εκτιμήσετε αυτό που σας λέει ο συνομιλητής σας.
Αν μπορέσετε να εφαρμόσετε αυτή τη στρατηγική, είναι σίγουρο ότι θα διαπιστώσετε μια σημαντική αλλαγή στον ενθουσιασμό και στην καλή διάθεση που δείχνει ο σύντροφός σας. Θα αρχίσει και πάλι να χαίρεται να μοιράζεται πράγματα μαζί σας. Και επειδή θα τον ακούτε εσείς με προσοχή, το πιο πιθανό είναι να σας ακούει και αυτός εξίσου προσεκτικά.
Έτσι θα απολαμβάνετε πολύ περισσότερο ο ένας τη συντροφιά του άλλου.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Richard Carlson & Kristine Carlson «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στις σχέσεις και στην αγάπη» από τις εκδόσεις Πεδίο
