Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους θεούς των παλιών ιστοριών και των υπερηρώων της σύγχρονης εποχής. Από την αρχή της ανθρωπότητας, έχουμε εμμονή με τη δημιουργία τέλειων όντων.
Και ίσως υπάρχει μια βάση σε αυτό. Ίσως υπάρχει μια πιθανότητα, να καταπιέζουμε ό,τι προσπαθεί να βγει, κάτι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας, προκαλώντας μας την εμμονή, για τη δημιουργία τέτοιων όντων.
Υπάρχει μια δυναμική γνωστή στους κύκλους της ψυχολογίας, όπου ένα κατασταλμένο τραύμα ή ένα ανεπίλυτο συναίσθημα αναγκάζει το άτομο να αναδημιουργήσει γεγονότα που θα το επιλύσουν.
Τι γίνεται, όμως, αν το ίδιο ισχύει και για τις δυνατότητές μας;
Αναμφίβολα, οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι τεράστιες και εκείνος που τις διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό από τον μέσο άνθρωπο χαρακτηρίζεται ως υπεράνθρωπος. Προκειμένου να γίνει κάποιος υπεράνθρωπος, θα πρέπει να υπερβεί 3 πράγματα:
1. Το Προσωπικό Εγώ
Το Εγώ υπήρξε πάντα ένα διαβόητο θέμα. Ωστόσο, όπως το μυαλό και το σώμα μας, το εγώ είναι ένα εργαλείο για τη ζωή και την ανάπτυξή μας, παρ’ όλο που οι άνθρωποι συχνά, γίνονται σκλάβοι του.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε ένα εγώ, το πρόβλημα είναι ότι, αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστεύει ότι το εγώ είναι αυτό που είμαστε. Το εγώ είναι μόνο ένας απαραίτητος χαρακτήρας που δημιουργούμε για να βιώσουμε τον κόσμο μέσα από αυτόν.
Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς το εγώ, κανένα μάθημα, καμία πραγματική εξέλιξη. Ωστόσο, έρχεται μια στιγμή που πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από το εγώ μας.
Προκειμένου να γίνετε ένας υπεράνθρωπος, πρέπει να ξεπεράσετε τα δεσμά του εγώ και να συνειδητοποιήσετε ότι είστε ο δημιουργός του, όχι ο σκλάβος του. Μην σκοτώνετε το εγώ σας, απλά, σταματήστε να είστε ο σκλάβος του.
Και παράλληλα με το εγώ σας, θα πρέπει να ξεπεράσετε και τα στοιχεία που συνθέτουν το εγώ σας, όπως η ιστορία που λέτε στον εαυτό σας και το σύστημα των πεποιθήσεών σας. Θυμηθείτε, εσείς είστε ο κύριος τους, όχι ο σκλάβος τους.
2. Η Παλιά Αφήγηση
Υπάρχει μια αφήγηση που μοιράζεται το ανθρώπινο μυαλό, μια αφήγηση τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα. Είναι η αφήγηση του καλού έναντι του κακού, του φωτός εναντίον του σκοταδιού, του ήρωα εναντίον του κακοποιού, της αιώνιας μάχης, με άλλα λόγια.
Και αυτή η ιστορία έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, και πάλι, μέσα από αμέτρητες διαφορετικές μορφές και με ποιος ξέρει, πόσους διαφορετικούς τρόπους! Αλλά η ιστορία είναι πάντα, η ίδια.
Δύο πλευρές, η μία είναι το καλό, η άλλη είναι το κακό. Υπάρχει πάντα ένας εχθρός. Σε κάθε πλευρά. Και πρέπει να επιλέξετε μια πλευρά. Αυτή είναι ακριβώς η αφήγηση που πρέπει να ξεπεράσετε. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε πλευρές και δεν υπάρχει κανένας πραγματικός εχθρός.
Όσο συνεχίζουμε να λέμε στον εαυτό μας αυτή την αφήγηση, θα αντικατοπτρίζουμε τις ιδέες του κακού στους άλλους και θα δημιουργούμε πλευρές. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πλευρές. Υπάρχετε εσείς και όλοι οι άλλοι.
3. Τα Υποτιθέμενα Όρια
Αυτά τα όρια καθορίζονται με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας είναι οι κανόνες, ο άλλος είναι ο πολιτισμός, η θρησκεία, τα κοινωνικά παραδείγματα, ο άλλος είναι οι δικοί μας υποτιθέμενοι περιορισμοί.
Έχουμε θέσει ένα όριο στις δυνατότητές μας. Το ονομάζουμε ανθρώπινο. Επειδή δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη των δυνατοτήτων μας, εναποθέσαμε τις απεριόριστες δυνατότητές μας, σε θεούς που εξιδανικεύσαμε.
Δημιουργήσαμε τέλεια όντα, ιστορίες θεών που υπηρετούμε και ακολουθούμε, αλλά έχουμε ξεχάσει ή δεν έχουμε επίγνωση του πραγματικού λόγου που τους δημιουργήσαμε.
Έχουμε φανταστεί αυτά τα τέλεια όντα επειδή μας δείχνουν τις δυνατότητες του τι μπορούμε να γίνουμε.
Ίσως γι ‘αυτό πρέπει να υπερβούμε αυτούς τους υποτιθέμενους περιορισμούς. Ίσως μπορούμε να προσπαθήσουμε να είμαστε περισσότερο όπως οι θεοί που φανταστήκαμε αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε την τελειότητα.
Όταν ξεπεράσουμε το προσωπικό εγώ και την ιστορία που το ενισχύει, την ξεπερασμένη παγκόσμια αφήγηση και τα φανταστικά όρια που θέτουμε στον εαυτό μας, θα φτάσουμε μπροστά σε μια εντελώς νέα περιοχή, η οποία δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα από τον άνθρωπο. Και εκεί, ξεκινά το ταξίδι μας.
