Ένας Αμερικανός επιστήμονας επισκέφθηκε κάποτε τα γραφεία του Νομπελίστα φυσικού Νιλς Μπορ, στην Κοπεγχάγη.
Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε πάνω στο γραφείο του Μπορ ένα πέταλο καρφωμένο στον τοίχο, για να «πιάνει» την καλή τύχη και να μην την αφήνει να χυθεί έξω.
Ο Αμερικανός ρώτησε πώς ο Μπορ, ένας επιστήμονας, να πιστεύει ότι ένα πέταλο μπορεί να φέρει καλή τύχη.
Μ’ ένα χαμόγελο, ο Μπορ αποκρίθηκε: «Φυσικά και δεν πιστεύω σε τέτοιες προλήψεις, φίλε μου. Ωστόσο, μου έχουν πει ότι το πέταλο σου φέρνει καλή τύχη, είτε το πιστεύεις είτε όχι».
Η έννοια του Θεού, ή του θεϊκού Πνεύματος, υπερβαίνει την ανθρώπινη κατανόηση και φαίνεται να είναι υπερβολικά βαθυστόχαστη ώστε να αποτελεί απλώς θέμα πεποίθησης. Οι πεποιθήσεις έρχονται και παρέρχονται· ο Θεός παραμένει.
Η βαρύτητα υπάρχει, είτε την πιστεύουμε είτε όχι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Θεό.
Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνει κάποιος την αγάπη για να τη γνωρίσει και να τη βιώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με το Θεό.
Όποτε εμπνεόμαστε, αγγιζόμαστε από το Πνεύμα. Το Πνεύμα μας περιβάλλει, όπως το νερό περιβάλλει τα ψάρια, όπως ο αέρας περιβάλλει ένα πουλί που πετάει. Ο Θεός είναι παντού, στο καθετί και στον καθένα.
Ο Θεός είναι η ουσία και το σύνολο της δημιουργίας. Όπως λέει και η παροιμία: «Υπάρχει Θεός και υπάρχει και έλλειψη προσοχής». Δεν υπάρχει απουσία Θεού, μόνο έλλειψη προσοχής.
Ο Θεός γίνεται φανερός σ’ εκείνον που κοιτάζει μέσα απ’ τα μάτια της καρδιάς: δες ένα λουλούδι να ανοίγει ένα ανοιξιάτικο πρωινό· κοίτα το νυχτερινό ουρανό και στοχάσου τα βάθη του διαστήματος. Σε στιγμές σαν κι αυτές, πώς είναι δυνατόν να μην γνωρίσουμε το Θεό;
Η θρησκευτική πίστη υπερβαίνει επίσης τη λογική πεποίθηση. Η πίστη είναι θεμελιωμένη στην παρατήρηση ότι το σύμπαν λειτουργεί σύμφωνα με μια ανώτερη ευφυΐα, ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι που αποκαλύπτεται με μεθοδικούς κανόνες.
Όπως είπε ο Αϊνστάιν: «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν». Ούτε με σένα παίζει ζάρια ο Θεός.
Αν είμαστε δημιουργήματα του Θεού, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, τότε είμαστε τέλειες απεικονίσεις του θεϊκού και βρισκόμαστε εδώ για να πραγματώσουμε την ενότητά μας. Έτσι, δεν χρειάζεται να ρωτάμε μόνο: «Πιστεύω ή έχω εμπιστοσύνη στο Θεό;» αλλά: «Πιστεύω και έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου;»
Αν είμαστε χωρισμένοι από το Θεό, ξεκομμένοι από το σύμπαν, τότε η πίστη μας είναι αβάσιμη. Αν όμως, όπως ένα κοχύλι ή ένα αστέρι, είμαστε σύμφυτο μέρος αυτού του μυστηρίου που εξελίσσεται σε μυστήριο, τότε η ζωή μας, απλά και πάντα, ξετυλίγεται όπως πρέπει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman «ποιος είναι ο σκοπός σου;» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
