Σε όλη μας τη ζωή ακούμε: «Δεν με νοιάζει πόσο καλά το κάνεις, εφόσον το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς». Μελέτησε αυτή την ιδέα και μάλλον θα καταλήξεις σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα.
Δεν χρειάζεται να κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Στην πραγματικότητα το μέγιστο των δυνατοτήτων σου είναι κάτι που δεν μπορείς να προσμετρήσεις ούτε να μάθεις ποτέ.
Μπορεί να οδηγήσεις τον εαυτό σου σε νευρωτικές ακρότητες με την ιδέα ότι πάντοτε πρέπει να κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Το καλύτερο που μπορείς δεν αφήνει χώρο για βελτίωση. Σημαίνει ότι πρέπει να τα δίνεις όλα, εκατό τοις εκατό, κάθε φορά που κάνεις κάτι.
Όταν αποβάλλεις το στίγμα ότι επιβάλλεται να αποδίδεις σε έναν ανώτατο βαθμό, τότε θα αποβάλλεις την ανάγκη του εγώ ότι πρέπει να υπερέχει των άλλων.
Νιώθεις πολύ καλύτερα όταν απλώς κάνεις κάτι και το χαίρεσαι και είσαι πρόθυμος να μάθεις.
Το να κάνεις το καλύτερο που μπορείς δημιουργεί τεράστιο στρες και πίεση. Συγκρίνεις τον εαυτό σου με το πρότυπο που σου επιβλήθηκε από τους καλοπροαίρετους κηδεμόνες και χορηγούς του παρελθόντος σου. Δεν υπάρχει ηρεμία στο να εξαντλείς το μέγιστο των δυνατοτήτων σου, υπάρχει μόνο ένας ατέλειωτος αγώνας να αποκτήσεις την κονκάρδα «κάλλιστος».
Όταν είσαι αναγκασμένος να συγκρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου με έξωθεν επιβαλλόμενα κριτήρια κάτω από τη λεζάντα «το καλύτερό σου», θέτεις τον εαυτό σου υπό τον έλεγχο αυτών των εξωτερικών κριτηρίων. Δεν μπορείς να έχεις αυτοδιάθεση, όταν οι απαιτήσεις του εγώ είναι οι μόνιμοι σύντροφοί σου.
Ο ανώτερος εαυτός σου απλώς θέλει να είσαι ήρεμος, να αισθάνεσαι μακάριος και αποφασιστικός. Όταν πρέπει να προσμετρηθείς με το «καλύτερό σου», παραδίδεις τον έλεγχο της ζωής σου στο εγώ.
Ο δρόμος της ιερής αναζήτησης είναι να γίνεις ένα λογικό άτομο, πράγμα διαφορετικό από το να παλεύεις για να επιτύχεις το καλύτερο που μπορείς.
Το αρχαίο βιβλίο της σοφίας, το Τάο Τε Κινγκ, περιγράφοντας τον λογικό άνθρωπο αναφέρει:
Τα πέντε χρώματα μπορούν να τυφλώσουν,
Οι πέντε τόνοι να κουφάνουν,
Οι πέντε γεύσεις να βαρύνουν το στομάχι,
Το τρέξιμο, το κυνήγι μπορούν να τρελάνουν τους ανθρώπους
Και τα λάφυρα δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν.
Επομένως ο λογικός άνθρωπος
Προτιμά το εσωτερικό από το εξωτερικό μάτι.
Ο εσωτερικός εαυτός δεν έχει «κάλλιστο» να εκτελέσει, απλώς ακούει και γνωρίζει και κάνει τη δουλειά του με αποφασιστικό τρόπο, χωρίς να νοιάζεται για το πώς θα εξελιχθούν όλα γύρω του.
Όταν αποκτάς σκοπό στη ζωή σου, ακολουθείς τον πνευματικό δρόμο, και δεν μπορείς αυτό να το προσμετράς με γήινες συνταγές του τύπου «όσο καλύτερα μπορείς» ή «το κάλλιστο».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Wayne Dyer «Ο Ιερός σου Εαυτός» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
