Για τους περισσότερους ανθρώπους, η απώλεια ενός γονιού είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό γεγονός στη ζωή τους. Είναι ένα βίωμα που τους έχει αλλάξει καταλυτικά, οδηγώντας τους ακόμα και σε μία καθολική αναθεώρηση όλης τους της ζωής.
Είναι οδυνηρό συναίσθημα να χάνεις το γεννήτορά σου, εκείνον που σε έφερε στη ζωή, όλοι οι άνθρωποι στη συνειδητοποίηση της απώλειας, λυγίζουν και χρειάζονται χρόνο προκειμένου να την αποδεχθούν.
Διαβάστε επίσης: Γιατί Θεέ μου;
Είναι σκληρή η απώλεια, διότι γνωρίζεις πως δεν μπορείς να δεις ξανά το έτερο πρόσωπο, δε θα έχεις ξανά τη δυνατότητα να ζήσεις όμορφες στιγμές μαζί του, να του πεις ‘’σε αγαπώ’’.
Υπάρχει και άλλος βαθύτερος λόγος που οι άνθρωποι πονάνε τόσο πολύ όταν χάνουν τον ένα τους γονέα –ή και τους δύο;
Ο θάνατος ενός γονιού είναι η μοναδική απώλεια η οποία ωθεί έναν άνθρωπο να συνειδητοποιήσει και τη δική του θνητότητα. Ο γονέας που στα μάτια ενός μικρού παιδιού φάνταζε ανίκητος, φάνταζε άτρωτος, δεν μπόρεσε ούτε και αυτός να νικήσει ή να μη βιώσει το βιολογικό του τέλος και τη σωματική του φθορά.
Είναι ένα ηχηρό ξύπνημα και σε εμάς, η συνειδητοποίηση πως και το δικό μας τέλος σε αυτή τη ζωή κάποια στιγμή θα έρθει αδιαμφισβήτητα.
Η απώλεια ενός γονιού μπορεί να λειτουργήσει και ως μία εσωτερική αφύπνιση στο να διεκδικήσει ο άνθρωπος τα πραγματικά του θέλω. Έχοντας αντιληφθεί το πεπερασμένο της ζωής, αποφασίζει να τη ζήσει βασισμένος περισσότερο στα δικά του θέλω παρά των άλλων. Έχει διαπιστωθεί πως οι περισσότεροι άνθρωποι μετά από τόσο σημαντικές και επώδυνες αλλαγές στη ζωή τους, εμβαθύνουν περισσότερο στο νόημα της ζωής και αποφασίζουν να αλλάξουν ακόμα και την ίδια, τη δική τους.
Η απώλεια ενός γονιού είναι ένα επώδυνο βίωμα, χρειάζεται χρόνο, χώρο και υπομονή προκειμένου να ξεπεραστεί. Όμως, ας είμαστε σίγουροι, πως ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ ουσιαστικά, από τη στιγμή που τον κουβαλάς μέσα σου και τον σκέφτεσαι…
Άρθρο γνώμης,
της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
