Ευτυχώς ή δυστυχώς, ζούμε σε μία βαθιά ανταγωνιστική κοινωνία. Σε μεγάλο βαθμό, μαθαίνουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των άλλων, μαθαίνουμε να τον αξιολογούμε με βάση την αγάπη και την υποδοχή που αισθανόμαστε να παίρνουμε.
Μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, ακόμα και ασυναίσθητα. Υπάρχουν εμφυτευμένα μέσα μας αυστηρά γονικά πρότυπα τα οποία πάντοτε μας κρίνουν και μας θυμίζουν πως δεν είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε. Αυτές οι φωνές υπάρχουν μέσα στη συνείδησή μας και δε μας επιτρέπουν να ζήσουμε μία ευτυχισμένη ζωή.
Η αλήθεια είναι πως το να ζηλεύεις τον οποιονδήποτε, ελλοχεύει μεγάλους κινδύνους. Καταρχάς, απειλεί την ψυχική σου υγεία καθώς πλημμυρίζεις από αρνητικά συναισθήματα για το άτομο που θεωρείς καλύτερο από εσένα. Δεύτερον, σε απομακρύνει από τον πυρήνα του δικού σου εαυτού αλλά και από την ευκαιρία να δεις τις δικές σου ικανότητες. Και τρίτον, υπάρχει πάντοτε αυτή η παγίδα της εξιδανίκευσης• συνήθως, όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλα άτομα και αισθανόμαστε κατώτεροι από αυτά, ξεχνάμε πως και εκείνοι μπορεί να βιώνουν προβλήματα και δυσκολίες που εμείς μπορεί να μη γνωρίζουμε.
Διαβάστε επίσης: Πως διαχειριζόμαστε την αχαριστία;
Η ζήλια για τις δεξιότητες των άλλων είναι ουτοπική• ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από εκείνο το χαρούμενο πρόσωπο που βλέπεις στο Facebook, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος που φαινομενικά δείχνει ‘’να τα έχει όλα’’.
Δε ζηλεύω κανέναν άνθρωπο, το θεωρώ σπατάλη χρόνου. Και αυτό διότι πραγματικά αν το σκεφτεί κάποιος, στα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής είμαστε ίσοι.
Όλοι θα γεννηθούμε, όλοι θα πονέσουμε, όλοι θα γεράσουμε και όλοι θα πεθάνουμε. Συνεπώς, δεν πρέπει να μας διακατέχει αυτό το αίσθημα της αδικίας, καθώς ο κάθε άνθρωπος έχει χαρίσματα. Απλώς, μερικοί αργούν να τα ανακαλύψουν, άλλοι τα ανακαλύπτουν νωρίτερα και άλλοι δεν τους δίνουν αρκετή προσοχή ώστε να ανθίσουν.
Δεν αξίζει να ζηλεύεις κανέναν, και αυτό διότι ο καθένας μας είναι μοναδικός…
Άρθρο γνώμης,
της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
