Είναι Σαββατόβραδο κι έχεις ραντεβού για δείπνο με το ταίρι των ονείρων σου; Τι θα γίνει αν το μενού δεν είναι καλό; Αν δεν είναι καλή η μουσική;
Και ο σύντροφός σου προσποιείται πως περνά καλά… Τέτοιες σκέψεις τρέχουν μέσα στο νου μας περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Αν όμως ανησυχούμε μ’ αυτόν τον τρόπο για οποιαδήποτε μικρή δυσάρεστη πιθανότητα, το άγχος θα μας ακολουθεί σαν σκιά.
Πώς μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτή την πολύ φυσική συνήθεια του νου;
Αντιδρώντας όσο καλύτερα γίνεται σε οτιδήποτε μας στέλνει η ζωή, χωρίς να αναρωτιόμαστε τι άλλο θα μας στείλει. Η κάθε μέρα φέρνει καταστάσεις στις οποίες μπορούμε να ασκούμαστε, αρχίζοντας με τα χίλια δυο μικρά «μου αρέσει» και «δεν μου αρέσει», τα οποία δεν έχουν σημασία για άλλους παρά μόνο για μας.
Αρπάζοντας την κάθε ευκαιρία για να κάνουμε με χαρά πράγματα που δεν μας αρέσουν, ιδιαίτερα όταν αυτά ωφελούν κάποιον άλλον, μπορούμε ν’απομακρύνουμε σταδιακά κάθε δέσμευση άγχους που αφορά στις προκλήσεις της ζωής. Αρχίζουμε σιγά σιγά να ορθώνουμε το παράστημά μας, να ανακουφιζόμαστε τρίβοντας τα πονεμένα χέρια και πόδια μας και να αναρωτιόμαστε πώς ήταν δυνατόν ν’απολαμβάνουμε την αιχμαλωσία μας.
Διαβάστε επίσης: Η ακαταστασία προκαλεί κατάθλιψη και άγχος; Η γνώμη ενός ψυχολόγου
«Δοκιμασία» είναι μια παλιομοδίτικη λέξη, αλλά περιγράφει μάλλον επακριβώς την καθημερινή μας προσπάθεια που αποτελεί την πραγματική ουσία της πνευματικής ζωής. Αυτή η προσπάθεια αρχίζει στο τραπέζι όταν παίρνουμε το πρωινό μας – πρέπει να είμαστε ευδιάθετοι, να μην κρυβόμαστε πίσω από την εφημερίδα, ν’ ακούμε με προσοχή την περιγραφή που κάνει το παιδί μας για τον αγώνα ποδοσφαίρου της προηγούμενης βραδιάς.
Συνεχίζεται στο γραφείο, όπου για εκατοστή φορά επιχειρείς να συμφιλιώσεις δυο συνεργάτες που βρίσκονται στα μαχαίρια. Εξακολουθεί αργά το απόγευμα, όταν ένας φάκελος που λείπει απειλεί να τερματίσει την πολλά υποσχόμενη καριέρα σου. Και μετά την εργασία το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι τόσο βασανιστικό, ώστε αν υπήρχαν μύες στους οποίους ασκείται η υπομονή, θα είχαν πρηστεί μέχρι να βγεις στον αυτοκινητόδρομο.
Τι μας κάνει ανυπόμονους;
Οι μυστικιστές δίνουν μια καλή απάντηση: οι διαρκώς επαναλαμβανόμενες πράξεις ανυπομονησίας. Πώς λοιπόν μπορούμε να γίνουμε περισσότερο υπομονετικοί; Προσπαθώντας να είμαστε υπομονετικοί κάθε μέρα.
Όταν διαλογιζόμαστε σε κείμενα όπως η Προσευχή του Αγίου Φραγκίσκου, οι μύες του νου, που εκείνη τη στιγμή μπορεί να είναι τόσο πλαδαροί ώστε να μην μπορούν να σηκώσουν το βάρος οποιασδήποτε θλίψης, γίνονται ισχυρότεροι και πιο ελαστικοί. Η κάθε πρόκληση είναι και μια ευκαιρία. Αν κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενδυναμώσουμε την υπομονή μας, θα έρθει μια μέρα που αυτή θα είναι ανεξάντλητη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έκναθ Ησγουάραν «Η Αρχέγονη Καλοσύνη» από τις εκδόσεις Καστανιώτη
