Προκειμένου να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει στη δική μας συνειδητότητα, μπορούμε να κοιτάξουμε τι συμβαίνει στη ζωή μας, τις περιστάσεις, τους ανθρώπους και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν.
Τότε όλα συνδέονται και παρατηρούμε πως οι δικές μας ψυχικές καταστάσεις συσχετίζονται με όλα όσα βλέπουμε να μας συμβαίνουν στην εξωτερική πραγματικότητα.
Κι ενώ πιστεύαμε πως αντιδρούμε εμείς στα ερεθίσματα της πραγματικότητας, συνειδητοποιούμε πως είναι εκείνη που ανταποκρίνεται στις δικές μας καταστάσεις, μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.
Σήμερα η κβαντική επιστήμη μας λέει πως τα συναισθήματα είναι καθαρή ενέργεια σε κίνηση κι αυτό σημαίνει άλλωστε και η αγγλική λέξη, E – motion (energy in motion), μια πολύ πετυχημένη κατά τη γνώμη μου περιγραφή. Με αυτήν τη λογική βλέπουμε πως όλα όσα έχουμε δημιουργήσει εμείς οι άνθρωποι, όλα προέρχονται μέσα από σκέψεις και συναισθήματα, που μόνο δευτερευόντως υλοποιήθηκαν στην υλική πραγματικότητα. Πρόκειται για μια διαδρομή από το αόρατο στο ορατό, από το άυλο στο υλικό, η δε πραγματικότητα συντίθεται από αόρατα υλικά!
Αυτή τη μάθηση δεν μπορεί να την αποδεχτεί ο νους, καθώς τελεί μονίμως υπό ένα καθεστώς άρνησης και αμφισβήτησης, ακόμα κι απέναντι στον εαυτό του, ενώ οι ανασφάλειές του δεν του επιτρέπουν να αφεθεί σε ό,τι θεωρεί πως δεν ελέγχει. Ο νους χρειάζεται ορατές εκδηλώσεις ώστε να έχει τις αποδείξεις που ζητάει, αλλά με αυτή την έννοια δεν υπάρχουν για εκείνον ούτε συναισθήματα, ούτε αγάπη, αφού εν προκειμένω δεν είναι απτά και ορατά, παρά μόνον τα αποτελέσματά τους και οι υποκειμενικές εμπειρίες των ανθρώπων.
Διαβάστε επίσης: Οι 4 συμφωνίες που αξίζει να κάνουμε με τον εαυτό μας
Επομένως ο νους βασίζεται στις αισθήσεις μας, δηλαδή στην ακοή, την όραση κι έπειτα στη αφή, την όσφρηση και τη γεύση. Εντούτοις όμως, υπάρχουν ακόμη και η διαίσθηση, η εν-όραση, η ενακοή και η ενσυναίσθηση, αλλά για να έχουμε πρόσβαση και σύνδεση μαζί τους, για να μπορούμε να τις αφουγκραζόμαστε, θα πρέπει να περάσουμε σε μια κατάσταση σίγασης του νου. Αυτό μπορεί να γίνει κυρίως μέσα από τη χαλάρωση του νου μας, δίχως να εμπλεκόμαστε με κάθε του περιεχόμενο.
Επίσης αυτό μπορεί να συμβεί όταν απολαμβάνουμε όλο και περισσότερα διαλείμματα του νου, όταν δηλαδή επιλέγουμε τη σιωπή αντί του ταραχώδους νου.
Ακόμη, όταν κάνουμε οτιδήποτε και μας απορροφά εντελώς, δηλαδή όταν είμαστε 100% σε ό,τι κάνουμε την κάθε στιγμή, είτε περπατάμε, είτε τρώμε ή όταν κοιτάμε ένα ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, τότε ζούμε απόλυτα μέσα στο παρόν.
Τότε η διαίσθηση μας οδηγεί ξεκάθαρα, της οποίας τη φωνή τη νιώθουμε με βεβαιότητα. Όταν κάνουμε αυτό που μας φαίνεται αληθινό κι έχει νόημα για εμάς, πάλι είμαστε συνεπείς ως προς τη διαίσθηση, η οποία ουσιαστικά είναι η φωνή του εσωτερικού μας εαυτού και όχι του νου.
Η διαίσθηση σχετίζεται με την αλήθεια μας και όχι με τα διάφορα «πρέπει» του νου. Με τη διαίσθηση λειτουργούμε όπως τα μικρά παιδιά, ζώντας απόλυτα αυτά που κάνουμε, ερμηνεύοντας ανάλογα το ρόλο της κάθε περίστασης, δίχως να τον ενδύουμε με την πίστη και την ταύτισή μας μαζί του.
Τότε γίνεται κι η ζωή μας ένα παιχνίδι, με χαρά κι απόλαυση, με ομορφιά και συνδιαλλαγές και δίχως περιττά προβλήματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στεργιόπουλου «Το Βιβλίο του Σαμάνου Θεραπευτή» από τις εκδόσεις ΔΙΟΝ
