Μια πολύ όμορφη ιστορία που άκουσα από τον σερ Κεν Ρόμπινσον και η οποία εκφράζει απολύτως τον τύπο των ατόμων με κιναισθητική νοημοσύνη είναι η εξής:
Η Τζίλιαν ήταν μόλις 8 ετών, αλλά ήδη το μέλλον της βρισκόταν σε κίνδυνο. Η σχολική της επίδοση ήταν πολύ κακή, σύμφωνα με τους δασκάλους της, αφού τα γράμματά της ήταν δυσανάγνωστα, δυσκολευόταν να μείνει στη θέση της, η προσοχή της αποσπόταν πολύ εύκολα και δεν παρέδιδε τις εργασίες στην ώρα τους.
Στη δεκαετία του 1930 όλα αυτά σήμαιναν ότι είχε μαθησιακές δυσκολίες και θα έπρεπε να παρακολουθήσει σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Σήμερα πιθανότατα θα έβρισκαν ότι έχει ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) και θα της έδιναν Ritalin ή κάτι παρόμοιο. Τότε, όμως, δεν υπήρχε τέτοια «αρρώστια».
Η μητέρα της αναγκάστηκε, βέβαια, να την πάει σε έναν ψυχολόγο για να την εξετάσει. Όσο ο ψυχολόγος μιλούσε με τη μητέρα της, η Τζίλιαν ήταν πολύ νευρική και λιγάκι μπερδεμένη, διότι αισθανόταν ότι η μητέρα της συμφωνούσε με τους δασκάλους πως η μικρή «είχε πρόβλημα». Ο ψυχολόγος δεν απηύθυνε καθόλου το λόγο στη Τζίλιαν, αλλά την παρατηρούσε προσεκτικά όση ώρα μιλούσε με τη μητέρα της.
Στο τέλος της κουβέντας, ο ψυχολόγος σηκώθηκε και κάθισε δίπλα στο κοριτσάκι. «Τζίλιαν, ήσουν πολύ υπομονετική και σ’ ευχαριστώ γι’αυτό», της είπε.
«Φοβάμαι, όμως, ότι θα πρέπει να κάνεις λίγη ακόμα υπομονή. Χρειάζεται να μιλήσω ιδιαιτέρως με τη μητέρα σου. Θα λείψουμε από το δωμάτιο για μερικά λεπτά. Μην ανησυχείς, δεν θ’αργήσουμε καθόλου».
Η Τζίλιαν έγνεψε καταφατικά και οι δύο ενήλικες την άφησαν μόνη της. Πριν βγει από το δωμάτιο, όμως, ο ψυχολόγος άνοιξε το ραδιόφωνο που υπήρχε πάνω στο γραφείο του. Μόλις βγήκαν στο διάδρομο, από ένα παράθυρο κοίταξαν κρυφά μέσα στο δωμάτιο όπου βρισκόταν, μόνη της πια, η μικρή Τζίλιαν.
Σχεδόν αμέσως, η Τζίλιαν σηκώθηκε και άρχισε να κινείται στο ρυθμό της μουσικής. Οι δύο ενήλικες την παρακολούθησαν σιωπηλοί για μερικά λεπτά, μαγεμένοι από τη χάρη της κίνησης του παιδιού. Αξιοσημείωτη ήταν η έκφραση χαράς στο πρόσωπο του κοριτσιού.
Τελικά, ο ψυχολόγος στράφηκε στη μητέρα της Τζίλιαν και της είπε:
«Καταλαβαίνετε, κυρία Λιν, ότι η Τζίλιαν δε είναι άρρωστη. Είναι χορεύτρια. Πηγαίνετέ την σε μια σχολή χορού, και όλα θα φτιάξουν».
Η μητέρα της έκανε αυτό ακριβώς που της πρότεινε ο ψυχολόγος. Η ζωή της Τζίλιαν άλλαξε. Πρόκειται για την ταλαντούχα χορογράφο Τζίλιαν Λιν, που δημιούργησε μαζί με τον Άντριου Λόιντ Μέμπερ κάποιες από τις πιο διάσημες μουσικοθεατρικές παραγωγές στην ιστορία, ανάμεσα στις οποίες το Cats (Γάτες) και το Phantom of the Opera (Το Φάντασμα της Όπερας).
Η ίδια λέει: “Μπήκα μέσα στην αίθουσα χορού και ήταν γεμάτη από ανθρώπους σαν εμένα. Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάτσουν ακίνητοι. Ανθρώπους που έπρεπε να κινηθούν για να σκεφτούν”.
Διαβάστε επίσης: Ας βάλουμε στη ζωή μας το γέλιο, το τραγούδι και το χορό
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όσους έχουν ανεπτυγμένη κιναισθητική νοημοσύνη. Σκέφτονται μέσω της κίνησης και τους αρέσει να χρησιμοποιούν τα σώματά τους για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν και βιώνουν.
Φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για χορευτές και χορογράφους, αλλά και για αθλητές κάθε είδους, όπως και για… χειρουργούς!
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, το κοινό που έχουν οι αθλητές με τους χειρουργούς είναι το ταλέντο στο να χρησιμοποιούν τα χέρια τους. Το ίδιο συμβαίνει με όσους ασχολούνται με χειροτεχνίες και κατασκευές, καθώς και με τους ηθοποιούς, φυσικά.
Δραστηριότητες που κάνουμε καθημερινά και αποδεικνύουν καλή κιναισθητική νοημοσύνη είναι η ενασχόληση με χειροτεχνίες και κατασκευές, η επιδιόρθωση πραγμάτων, ο χορός, ασφαλώς, αλλά και ο αθλητισμός.
Ακόμα και οποιαδήποτε δουλειά απαιτεί να «πιάνει το χέρι μας» φανερώνει κιναισθητική νοημοσύνη.
Η απροθυμία, λοιπόν, να χορέψουμε ή να αθληθούμε δε φανερώνει έλλειψη κιναισθητικής νοημοσύνης, εφόσον αυτή μπορεί να εκφραστεί και με πολλούς άλλους τρόπους.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Γαρυφαλάκη «Πολλαπλή Νοημοσύνη» από τις εκδόσεις Διόπτρα
