Υπάρχουν κάποιες λέξεις οι οποίες, ενώ σε ένα άτομο φέρνουν χαρά, ασφάλεια και πληρότητα, σε κάποιο άλλο προκαλούν νευρικότητα, θυμό και τεράστιο φόβο.
Τέτοιες είναι οι λέξεις “αφοσίωση” και “δέσμευση”, οι οποίες αποκτούν τη δύναμη και τη σημασία που τους δίνουμε βάσει των εμπειριών μας και του τι σημαίνει για μας το “σχετίζεσθαι”.
“Αφοσιώνομαι” ή “δεσμεύομαι” σημαίνει συνδέομαι με σχέση εμπιστοσύνης με ένα πρόσωπο, ιδανικό ή σκοπό.
Η έννοια της αφοσίωσης εμπεριέχει την προσφορά χρόνου, ενέργειας, δεξιοτήτων ή και συναισθημάτων σε κάποιον ή κάτι.
Η λέξη “δέσμευση” όμως έχει και μια εντελώς διαφορετική σημασία: σημαίνει τον εγκλεισμό ενός ανθρώπου στη φυλακή ή σε κάποιο άλλο περιοριστικό πλαίσιο.
Σε αυτή την περίπτωση υποδηλώνει μια υποχρεωτική συνθήκη, στην οποία η απόφαση της δέσμευσης προέρχεται από κάποιον άλλο. Με άλλα λόγια, η δέσμευση δεν αποτελεί επιλογή.
Εξετάζοντας το θέμα απ’ αυτή την ακραία πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από εμάς μπερδευόμαστε με την έννοια της δέσμευσης.
Έτσι, μπορεί υποσυνείδητα να κάνουμε στον εαυτό μας την ερώτηση: “Μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία με τη θέλησή μου ή εξαναγκάζομαι να κάνω κάτι που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα επέλεγα;”
Σύγχυση όμως μας δημιουργεί και το γεγονός ότι κάποιες φορές ταυτίζουμε τη δέσμευση με την απώλεια της προσωπικής ισχύος.
Φοβόμαστε ότι δείχνοντας σε κάποιον άλλο εμπιστοσύνη ως μέρος του εαυτού μας, αυτός θα αποκτήσει εξουσία και έλεγχο πάνω μας, και άρα θα είναι λάθος να δεσμευτούμε. Η δέσμευση είναι μια λέξη με απόλυτη σημασία, του τύπου “όλα ή τίποτα: ή αφοσιωνόμαστε ολοκληρωτικά ή καθόλου. “Λίγο” δεσμευμένος δεν υπάρχει.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όταν δεσμευόμαστε είναι οι ενοχές που ξυπνούν μέσα μας όταν σκεπτόμαστε προηγούμενες σχετικές αποτυχημένες απόπειρες.
Κάθε νέα δέσμευση όμως θα πρέπει να “απευθύνεται” αποκλειστικά στο παρόν, γιατί η αληθινή δέσμευση ανανεώνεται κάθε στιγμή, κάθε μέρα.
Έτσι, το παρόν γίνεται ένα με το μέλλον και η δέσμευση είναι απόλυτη και ολοκληρωμένη.
Όταν ακολουθούμε τον εσωτερικό μας δάσκαλο και θέτουμε ως στόχο την ηρεμία του μυαλού μας, ανακαλύπτουμε ότι οι δεσμεύσεις μας δεν εξαρτώνται από κανέναν και από τίποτα, κι ότι σ’ αυτές δεν υπάρχουν ούτε όροι ούτε προϋποθέσεις.
Υπάρχει μόνο η πρόθεσή μας να δεσμευτούμε και μέσα από τη δέσμευση να προσφέρουμε στον εαυτό μας και στους άλλους.
Όταν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει πια χώρος για ερωτήσεις ή αμφιβολίες.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Τένιας Μακρή “15 + 7 πολύτιμα μαθήματα & βήματα για καλύτερες σχέσεις” από τις εκδόσεις μέλινο
