“Εσύ ο ίδιος, όσο κανένας άλλος σε ολόκληρο το σύμπαν, αξίζεις την αγάπη και την προσοχή σου” – Βούδας
Είμαστε τόσοι πολλοί εκεί έξω που θέλουμε να ικανοποιούμε συνεχώς τους άλλους. Θέλουμε να βλέπουμε όλους τους άλλους γύρω μας ευτυχισμένους και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να το πραγματοποιήσουμε. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κάνουμε πολλά πράγματα, ότι είμαστε ευγενικοί, ότι κάνουμε χάρες, ότι είμαστε πρόθυμοι πάντα να δίνουμε ένα χέρι βοηθείας ή απλά να βρισκόμαστε εκεί, παρόντες και υποστηρικτικοί.
Αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε πώς να πούμε όχι, απολογούμενοι διαρκώς, ξοδεύοντας χρήματα ακόμα κι όταν δεν θα θέλαμε, χρησιμοποιώντας όλα τα συναισθηματικά μας αποθέματα. Στο τέλος, δεν μένει καθόλου ενέργεια για εμάς και πολύ συχνά μετανιώνουμε εκ των υστέρων γι’ αυτές μας τις απερίσκεπτες κινήσεις.
Το να απογοητεύουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα στον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να προσφέρει κανείς αγάπη στους άλλους. Μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, ευγνώμονες και ευτυχισμένοι, όταν βλέπουμε ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι ευχαριστημένοι και ότι εμείς είμαστε ο λόγος και η πηγή αυτής της ευτυχίας.
Αλλά συχνά είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να προσφέρουμε στους άλλους, που ξεχνάμε να δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας. Μπλεκόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο συνεχούς ικανοποίησης.
Μισούμε την ιδέα να αρνηθούμε στους άλλους αυτά θέλουν από εμάς, αλλά αρνούμαστε εύκολα τις δικές μας επιθυμίες και θέλω, απορρίπτοντάς τα, κρύβοντάς τα κάτω από το χαλί. Στο τέλος, συνειδητά ξεχνάμε ότι τα κρύψαμε εκεί, αλλά ασυνείδητα αυτά μας βασανίζουν.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι αυτό που πραγματικά θέλουμε μπερδεύεται με αυτό που νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε. Και αυτό αποδεικνύεται αργά ή γρήγορα επιβλαβές, επειδή κάπου στην πορεία χάνουμε τελικά αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία για εμάς. Ο χρόνος περνά, μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να συνδεθούμε βαθιά και πραγματικά με τον πραγματικό μας εαυτό.
Αλλά όταν δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας αρκετά, σαμποτάρουμε την ίδια μας τη ζωή. Δεν δίνουμε σε εμάς τους ίδιους την άδεια να ζήσουμε με πληρότητα και με περηφάνια.
Όμως, χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε ότι και το «όχι» είναι μέσα στη ζωή· για την ακρίβεια, είναι απαραίτητο, είναι και αυτό αναπόσπαστο κομμάτι της επικοινωνίας και της υγιούς αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους. Το «όχι» σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αυτό που θα μας φέρει χαρά και τη ζωή που ονειρευόμαστε να κάνουμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε εγωκεντρικοί, εγωιστές και αναίσθητοι. Το αντίθετο· δείχνει ότι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας και ότι έχουμε επίγνωση των καταστάσεων.
«Αγαπήστε τον εαυτό σας όχι με εγωκεντρικό, ιδιοτελή τρόπο, αλλά αγαπήστε τον εαυτό σας με τον τρόπο που θα αγαπούσατε το φίλο σας, φροντίζοντάς τον, θρέφοντάς τον, προσπαθώντας να καταλάβετε, να παρηγορήσετε και να ενδυναμώσετε τον εαυτό σας» – Frederick Buechner (συγγραφέας)
Χρειάζεται να γίνουμε υπομονετικοί και καλοί με τον εαυτό μας, ώστε να μπορούμε ύστερα να είμαστε το ίδιο και με τους άλλους. Χρειάζεται να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τα θέλω μας και να τα αναγνωρίζουμε με έναν αυθεντικό τρόπο, ώστε να διευκολύνουμε και τους άλλους στο να βρίσκονται δίπλα μας.
Θέτοντάς το απλά: Προσφέροντας αγάπη πρώτα στον εαυτό μας, μας βοηθά να προσφέρουμε περισσότερη αγάπη στους άλλους και κυρίως χωρίς αυτή η προσφορά ποτέ να μας αποδυναμώνει.
