Αργά ή γρήγορα όλοι πεθαίνουμε. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτό το αναπόφευκτο γεγονός. Κανένας δεν ξέρει πόσο θα ζήσει. Δεν έχουμε εγγύηση για το αύριο, ούτε ακόμα για το σήμερα. Δεν ξέρουμε ποτέ.
Διάβαζα μια ιστορία για έναν ταξιτζή που έπινε και καβγάδιζε όλη νύχτα με τη γυναίκα του. Πώς γίνεται να καβγαδίζεις όλη νύχτα; Ίσως μερικοί από εσάς να είχατε μια τέτοια εμπειρία. Εγώ δεν την είχα, αλλά θυμάμαι να πίνω όλη νύχτα.
Τέλος πάντων, ο ταξιτζής καβγάδιζε μέχρι το πρωί με τη γυναίκα του και μετά πήγε στη δουλειά του, στο αεροδρόμιο Σαπόρτο, στο Χοκάιντο, το πιο βορεινό νησί της Ιαπωνίας. Εκεί, τέσσερις επιχειρηματίες από το Κιούσου, που έκαναν επαγγελματικό ταξίδι, ζήτησαν από τον οδηγό να τους πάει σε μια πόλη που απείχε περίπου μισή ώρα.
Είπαν στον οδηγό να περιμένει όσο εκείνοι τελείωναν τις δουλειές τους. Μετά από λίγο επέστρεψαν και είπαν στον οδηγό ότι είχαν λίγο χρόνο για να γυρίσουν την πόλη.
Ο ταξιτζής τους πήγε σε μια λίμνη και, μετά από μια ώρα ξενάγηση, το ταξί έπεσε στη λίμνη. Ο οδηγός επέζησε, αλλά οι τέσσερις επιβάτες πνίγηκαν.
Ο αφηγητής της ιστορίας μας ζητάει να σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι υποφέρουν όταν κάποιος πεθαίνει. Λέει ότι ίσως να είναι περίπου πεντακόσιοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν πεντακόσιοι είναι μεγάλος ή μικρός αριθμός, αλλά, αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον αριθμό, τότε σε αυτή την περίπτωση υπέφεραν δύο χιλιάδες άνθρωποι.
Πώς σκεφτόμαστε αυτούς τους τέσσερις επιβάτες, ή οποιονδήποτε άλλον πεθαίνει; Τι κάνουν τώρα; Έχουν εξαφανιστεί εντελώς; Ή παραμένει κάτι που συνεχίζει;
Ο Ντότζεν Ζένζι λέει: “Όταν πεθάνουμε, εκείνο που συνεχίζει είναι το καλό ή κακό κάρμα που δημιουργήσαμε”. Τι σημαίνει αυτό;
Η ζωή και ο θάνατος είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Ο θάνατος μας αφορά όλους. Τι συμβαίνει αφού πεθάνουμε; Αυτό μου θυμίζει ένα βιβλίο που έγραψε ένας γιατρός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, που πέθανε από καρκίνο. Τον ήξερα επειδή, παρ’ όλο που ήταν χριστιανός, παρακολούθησε τις διδασκαλίες του δασκάλου μου Κόριου Ρόσι και επίσης έκανε κάποιες ομιλίες στο ζέντο.
Σαν γιατρός, αντιμετώπιζε συχνά τις αρρώστιες των άλλων. Όταν όμως αρρώστησε ο ίδιος από καρκίνο, έπρεπε να αντιμετωπίσει τη δική του αρρώστια· τώρα το θέμα τον αφορούσε προσωπικά. Τι αγώνα πέρασε; Εκείνο τον καιρό έγραψε ένα βιβλίο για ό,τι είχε καταλάβει ότι θα συνέβαινε μετά το θάνατό του. Αισθανόταν ότι η ζωή τελειώνει με το θάνατο. Ίσως να κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα επειδή ήταν επιστήμονας.
Ο αφηγητής της ιστορίας με τον ταξιτζή έχει διαφορετική άποψη. Λέει ότι δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μετά το θάνατο. Δεν εκφράζει κάποια άποψη για την εξαφάνιση ή τη συνέχιση· λέει ότι είναι άγνωστο. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να το ξέρουμε μέσα από ένα νοητικό, λογικό συλλογισμό. Συμφωνώ με αυτό. Εκείνο που διαπιστώνω, ολοένα περισσότερο, είναι ότι ξέρουμε ελάχιστα. Πόσο λίγα γνωρίζουμε!
Όταν κάνουμε κάποια υπόθεση σχετικά με αυτό που συμβαίνει μετά το θάνατο, ποιος μπορεί να μας δώσει μια απάντηση που να είναι 100% σίγουρη;
Εκείνο που υπάρχει πριν από τη γέννηση είναι ένα άλλο θέμα. Τι ήταν η ζωή σας προτού γεννηθείτε; Υπήρχατε ή δεν υπήρχατε;
Ασφαλώς δεν υπήρχατε με την έννοια που υπάρχετε τώρα, αλλά όσο βέβαιο είναι ότι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, εξίσου σίγουρο είναι ότι από κάπου ήρθαμε. Χωρίς τους γονείς μας, τους γονείς των γονέων μας και τους γονείς των γονέων των γονέων μας, εμείς δεν θα υπήρχαμε. Αν ερχόμαστε από κάπου προτού γεννηθούμε, πηγαίνουμε κάπου αφού πεθάνουμε;
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η ζωή δεν θα τελειώσει όταν πεθάνω. Αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνω και δεν θα πεθάνω. Το πιστεύω άσχετα από το πόσο αληθινό είναι. Αν οι άλλοι πουν ότι κάνω λάθος, το δέχομαι· δεν με πειράζει.
Αυτή η αγέννητη, αθάνατη ζωή, που συνεχίζεται, είναι πολύ σημαντική. Δεν ξέρουμε ακριβώς πώς συνεχίζεται, αλλά ξέρουμε σίγουρα ότι χωρίς την αγέννητη, αθάνατη ζωή, η δική μας ζωή δεν θα υπήρχε. Έτσι δεν είναι; Πώς λοιπόν εκτιμάμε αυτό το άγνωστο κομμάτι της ζωής μας;
Προσπαθούμε να καταλάβουμε τη ζωή μας εγκεφαλικά.
Αυτό είναι μια κατάσταση μέθης, όπως ο ταξιτζής. Γιατί; Φυσικά ο ταξιτζής έκανε κάτι τρομερό. Έγινε αιτία να πεθάνουν τέσσερις άνθρωποι και να υποφέρουν τουλάχιστον δυο χιλιάδες άνθρωποι.
Όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε νηφάλιοι, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε επίγνωση αυτής της αγέννητης, αθάνατης ζωής, κι εμείς σκοτώνουμε. Ποιανού ζωή αφαιρούμε; Αφαιρούμε τη ζωή των βουδών και των προγόνων.
Εκτιμώ την άγνωστη ενέργεια ή ζωτική δύναμη που μας στηρίζει, που προκαλεί τα γεγονότα και δίνει συνέχεια στη ζωή μας.
Τα πράγματα που συμβαίνουν δεν είναι τυχαίες συμπτώσεις.
Πώς εκτιμάμε αυτή τη ροή της ζωής μας, ανεξάρτητα αν είναι ευχάριστη, δυσάρεστη, χαρούμενη ή οδυνηρή;
Οι πράξεις μας έχουν πάντα αιτίες και αποτελέσματα.
Όταν, λοιπόν, μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τους άλλους, ας είμαστε καλοί μαζί τους και με τον εαυτό μας όσο μπορούμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ταϊζάν Μαεζούμι Ρόσι “Δώστε αξία στη ζωή σας” από τις εκδόσεις Κέδρος
