Το 1990, μετακομίσαμε με τη γυναίκα μου στο Μέμφις του Τενεσί για να ξεκινήσουμε το Ινστιτούτο Μη Βίας του Μ.Κ Γκάντι στον χώρο του Πανεπιστημίου Κρίστιαν Μπράδερς.
Έναν μήνα μετά, μας κάλεσαν σε ένα συνέδριο στη Νέα Υόρκη. Όταν επιστρέψαμε, σχεδόν μία εβδομάδα αργότερα, ανακαλύψαμε ότι είχαν διαρρήξει το σπίτι μας και είχαν κλέψει κάποιες ηλεκτρονικές συσκευές, όπως την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και διάφορα άλλα αντικείμενα.
Είχαν πετάξει τα στρώματα από τα κρεβάτια, είχαν βγάλει όλα τα ρούχα από τις ντουλάπες και είχαν αφήσει το σπίτι σε κατάσταση απόλυτου χάους.
Κάλεσα την αστυνομία, γιατί νόμιζα ότι έτσι πρέπει να κάνει ένας σωστός πολίτης.
Η αστυνομία ήρθε μετά από δεκατέσσερις ώρες. Ο αστυνόμος χτύπησε την πόρτα και όταν την άνοιξα ρώτησε: «Είστε ο κύριος Γκάντι;»
«Ναι», είπα.
«Α ωραία, καταγράψαμε την καταγγελία σας. Μπορείτε να ζητήσετε την αποζημίωση από την ασφάλεια». Και με αυτό έκανε μεταβολή για να φύγει.
«Δεν θα έρθετε μέσα να δείτε τι έγινε; Το μέρος είναι γεμάτο αποτυπώματα», είπα.
«Όχι», είπε ο αστυνόμος. «Δεν πρόκειται να ερευνήσουμε αυτό το έγκλημα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο».
«Μα νόμιζα ότι η αστυνομία προστατεύει τους πολίτες από τέτοια εγκληματικά περιστατικά», είπα.
«Ω όχι, κάνετε λάθος. Δεν είμαστε εδώ για να σας προστατεύουμε. Αν θέλετε προστασία, πρέπει να αγοράσετε όπλο και αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, να πυροβολήσετε τους ενόχους».
Προφανώς ζούσα σε έναν εντελώς άγνωστο για μένα κόσμο.
Στη διαμάχη για την ελεύθερη πώληση όπλων στις ΗΠΑ, πάντα προκύπτει το θέμα του «δικαιώματος» κάποιου να έχει όπλο.
Επίσης, συζητούνται πάντα τα δικαιώματα των πολιτών στη δημοκρατία. Πράγματι, έχουμε μια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που λατρεύεται από κάθε δημοκρατία στον κόσμο. Το θέμα των Δικαιωμάτων μου θυμίζει αυτά που είπε ο παππούς μου στον Ινδικό λαό στις 28 Ιουνίου του 1947, την εποχή που συντασσόταν το Σύνταγμα της ελεύθερης Ινδίας. Είπε:
Διαβάστε επίσης: Όταν απελευθερωθούμε από όσα μας πιέζουν, τότε υπέροχα πράγματα μπορούν να συμβούν
«Αυτό που θα σας πω σήμερα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ελπίζω να με ακούσετε με προσοχή και να προσπαθήσετε να καταλάβετε αυτό που θα σας πω. Όταν κάποιος κάνει κάτι καλό, κάνει ολόκληρο τον κόσμο να γεύεται αυτό το καλό. Όταν κάποιος κάνει κάτι κακό, παρόλο που δεν μπορεί να κάνει τον κόσμο να μοιραστεί την πράξη του, μπορεί σίγουρα να προκαλέσει κακό.
Η Συντακτική Συνέλευση συζητάει τα Δικαιώματα ενός πολίτη.
Στην πραγματικότητα, η σωστή ερώτηση δεν είναι ποια είναι τα Δικαιώματα ενός πολίτη, αλλά ποια είναι τα καθήκοντα (οι ευθύνες) ενός πολίτη.
Θεμελιώδη δικαιώματα μπορούν να είναι μόνο αυτά που δεν λαμβάνουν υπόψη τους μόνο το συμφέρον του πολίτη, αλλά ολόκληρου του κόσμου.
Σήμερα, όλοι θέλουν να ξέρουν τα δικαιώματά τους, αλλά αν κάποιος μάθει τα καθήκοντά του…αν από παιδιά μάθουμε ποιο είναι το ντάρμα μας (ιερό καθήκον) και προσπαθούμε να το ακολουθούμε, τα δικαιώματα έρχονται από μόνα τους…η ομορφιά όλου αυτού είναι ότι η εκτέλεση των καθηκόντων μας εξασφαλίζει τα δικαιώματά μας.
Τα δικαιώματα δεν διαχωρίζονται από τα καθήκοντα. Έτσι γεννήθηκε η σατυαγκράχα, επειδή προσπαθώ πάντα να δω ποια είναι τα καθήκοντά μου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Arun Gandhi «Μαχάτμα Γκάντι Περί Ζωής» από τις εκδόσεις Διόπτρα
