Για να δώσουμε μια όσο το δυνατόν πιο πειστική απάντηση στο ερώτημα, γιατί δεν κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε ότι χρειάζεται να κάνουμε. Θα ήταν χρήσιμο να αναφέρω δύο παραδείγματα:
1ο παράδειγμα. Κάποιος που αποφεύγει να ακολουθήσει ένα απλό πρόγραμμα άσκησης το οποίο θα τον βοηθήσει να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση, μπορεί να χρησιμοποιεί την εξής δικαιολογία: «Δεν έχω χρόνο να γυμναστώ. Η εργασία μου είναι απαιτητική και δεν προλαβαίνω».
2ο παράδειγμα. Κάποιος που αποφεύγει να παραδεχτεί πως η αύξηση του σωματικού του βάρους προήλθε από δικές του διατροφικές επιλογές, μπορεί να καταφεύγει σε μια από τις παρακάτω δικαιολογίες:
«Πήρα κάποια φάρμακα και γι’αυτό πάχυνα».
«Ο θυρεοειδής μου φταίει».
«Εγώ παχαίνω πολύ εύκολα, αν και προσέχω. Ακριβώς όπως και η μητέρα μου. Είναι κληρονομικό μας».
Και είναι άπειρες οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας για το κάθε τι που δεν έχει την εξέλιξη που θα θέλαμε στη ζωή μας. Ας αναφέρω, λοιπόν, κάποια επιπλέον παραδείγματα. Ίσως μάλιστα ορισμένα από αυτά να σας φανούν και γνώριμα. Πολύ γνώριμα.
Διαβάστε επίσης: Γιατί χρειάζεται να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα;
1. «Δεν έχω κάποια ερωτική σχέση, εξακολουθώ να είμαι μόνη, αλλά τι να κάνω, αφού «πέφτω» συνεχώς πάνω σε ανόητους…»
2. «Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και η επιχείρησή μου δεν πάει καλά. Αλλά και πώς να πάει καλά, αφού η οικονομική κατάσταση της χώρας πάει από το κακό στο χειρότερο…»
3. «Ε, λοιπόν, αν οι γονείς μου δεν είχαν χωρίσει, θα ήταν όλα διαφορετικά στη ζωή μου».
4. «Εάν οι δικοί μου είχαν χρήματα, σίγουρα θα ήταν εντελώς διαφορετική η εξέλιξή μου».
5. «Τι να κάνω; Βλέπεις, εγώ δεν είχα την τύχη να έχω καλούς δασκάλους ή έστω κάποιον να με ενθαρρύνει να κάνω κι εγώ κάτι στη ζωή μου».
6. «Η σύζυγός μου είναι αδιάφορη. Δεν νοιάζεται καθόλου για μένα. Είναι λογικό, λοιπόν, να αναζητήσω κι εγώ αλλού αυτό το ενδιαφέρον».
7. «Ο δικός μου γάμος διαλύθηκε εξαιτίας του συζύγου μου. Αυτός ο άνθρωπος τα ήθελε όλα δικά του. Μόνο τον εαυτό του κοίταζε. Ή μάλλον όχι, δεν κοίταζε μόνο τον εαυτό του. Μην τον αδικήσω. Κοίταζε κι άλλες γυναίκες. Μόνο για εμένα δεν ενδιαφερόταν. Απορώ πώς άντεξα μαζί του τόσο καιρό…»
Αυτές είναι κάποιες μόνο από τις δικαιολογίες που μπορεί να χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας. Όλες πάντως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: απομακρύνουν την προσωπική ευθύνη μας και μας κατευθύνουν στον εξαιρετικά βολικό ρόλο του θύματος.
Αυτή η τακτική, όμως, όχι μόνο δε μας ωφελεί, αλλά διαιωνίζει και επιτείνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Βίκυ Χατζηβασιλείου & Χάρη Παπαδόπουλου «Κάν’το να συμβεί ΤΩΡΑ!» από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
