Ο Νίκος Καρούζος είναι από τους ποιητές του 20 αιώνα που έχει συμβάλει όσο λίγοι στην επαφή του κοινού με την ποίηση. Μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές διατήρησε ζωντανή τη σχέση των Ελλήνων με την υπέρτατη των τεχνών. Θα το παρουσιάζαμε και αμφίδρομα, καθώς ανατροφοδότησε την ύλη της ποίησης με Έλληνες.
Στην άνοιξη είναι δωρισμένο το ποίημά του «Ο Γιάννης μέσα στο έαρ» υφασμένο με τα χρώματα και τ’ αρώματα της ροδοδάχτυλης αυγής του έτους, υφασμένο όχι μόνο από το ταλέντο του Νίκου Καρούζου αλλά και από την εμπειρία του με την άνοιξη στις γειτονιές του Ναυπλίου όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια.
“Ο Γιάννης μέσα στο έαρ”
Τι ολόμαυρα μαλλιά που τόσο χύνονταν
στις πλάτες
(γλυκειά αίσθηση τα σπλάχνα μου)
ωσότου
χάθηκε στη γωνία του δρόμου
η γυναίκα.
Δεν είναι πια
(ο θάνατος)
δεν ήτανε πριν
(η ανυπαρξία)
και πόσο να ’μενε στα λίγα δευτερόλεπτα.
Σπιθίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
μ’ ένα κάψιμο.
Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα
κάποιο δέντρο είμαι
κ’ έγινε ποτάμι η ρίζα μου
τώρα που ξέρουμε πόσο μαύρη είν’ η θάλασσα
και το ποτάμι πάει…
Δυο φύλλα έρημα τα χείλη μου
τη νύχτα
ο άγγελος της μοναξιάς
με τολμηρά ενδύματα.
Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα
εποχή εχθρική ως το μυρωμένο βράδυ
ως μέσα στα μεσάνυχτα.
Βγάλε ψυχή μου τραγούδι
να πολεμήσω την Άνοιξη.
Ξένος είμαι στο σπίτι μου
ξένος στους δρόμους
με λένε Γιάννη δεν έχω τίποτα δικό μου.
Νίκος Καρούζος
