Από μικροί μαθαίνουμε ότι η νίκη είναι σημαντική. Συχνά όμως πιεζόμαστε τόσο πολύ να πετύχουμε που παγώνουμε μπροστά στο ενδεχόμενο της αποτυχίας.
Όταν αφήνουμε τους φόβους και τις αμφιβολίες μας να μπλέκονται στα πόδια μας, είναι εύκολο να καταρρεύσουμε ψυχολογικά και να συντριβούμε.
Σε ακραίες περιπτώσεις, η ανησυχία μας για το ενδεχόμενο να μην καταφέρουμε να πετύχουμε μπορεί να μας οδηγήσει να πιστέψουμε ότι δεν αξίζει καν να προσπαθήσουμε.
Όσο διαισθητικά σωστό και αν μοιάζει αυτό, ισχύει και το αντίθετο: αν δεν πάρουμε το ρίσκο της αποτυχίας, δεν θα προσφέρουμε ποτέ στον εαυτό μας την ευκαιρία της επιτυχίας.
Το αποτέλεσμα είναι, και στις δύο περιπτώσεις, τύψεις για το τι θα μπορούσαμε ή τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει – αρκεί μόνο να είχαμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ή να φοβόμασταν λιγότερο να το προσπαθήσουμε.
Θυμάμαι την τρίτη χρονιά που έπαιζα στα παιδικά πρωταθλήματα του μπέιζμπολ και ο πατέρας μου – που ήταν και προπονητής της ομάδας – με ρώτησε αν ήθελα να παίξω πίτσερ.
“Εννοείς σε κανονικό παιχνίδι;” τον ρώτησα.
“Ναι, σε κανονικό”, μου απάντησε.
“Αλλά δεν έχω ξαναπαίξει πίτσερ ποτέ μου”, του είπα.
“Σωστά. Επομένως, θα είναι μια σπουδαία ευκαιρία να αποκτήσει εμπειρίες”, μου είπε. “Θα σου μάθω πώς να ρίχνεις και μετά θα εξασκηθείς μέχρι να του πάρεις τον αέρα”.
Του είπα ότι το σχέδιό του έμοιαζε καλή ιδέα, όσο και αν από μέσα μου είχα τρομοκρατηθεί.
Όλες τις επόμενες εβδομάδες, ο πατέρας μου μου έδινε μαθήματα πώς να ρίχνω τη μπάλα. Στην προσπάθεια να διώξει τους φόβους μου, με ρώτησε: “Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;”
Αφού σκέφτηκα λίγο του απάντησα: ” Θα επέτρεπα ίσως σε όλους τους μπάτερ να κινηθούν ή θα χάριζα στους αντιπάλους μέχρι και δέκα πόντους στο πιάτο και θα χάναμε το παιχνίδι”.
Εκείνος μου είπε, τότε: “Αν αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο ακριβώς διστάζεις. Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο καλός μπορείς να είσαι αν δεν κάνεις μια δοκιμή”.
Ήξερα ότι είχε δίκιο, αλλά εξακολουθούσα να νιώθω ανασφάλεια με τον εαυτό μου.
Τη μέρα που θα έκανα το ντεμπούτο μου ως πίτσερ ήμουν κυριολεκτικά κουρέλι. Στο βάθος της καρδιάς μου ήθελα πραγματικά να ρίξω, αλλά στο μυαλό μου έβλεπα την καταστροφή να έρχεται. Στη διαδρομή προς το γήπεδο, ζήτησα από τον πατέρα μου να σταματήσει. “Νιώθω να ανακατεύομαι”, του είπα.
Σταμάτησε στο πλάι του δρόμου και βγήκαμε από το αυτοκίνητο να πάρω λίγο αέρα.
Όταν ένιωσα καλύτερα με ρώτησε: “Θυμάσαι την πρώτη σου χρονιά στο παιδικό πρωτάθλημα, τότε που έμαθες να χτυπάς την μπάλα με το μπαστούνι;”
“Λίγο”, του απάντησα.
“Θα πρέπει, λοιπόν, να με πιστέψεις που θα σου πω ότι επί εβδομάδες αρνιόσουν ακόμη και απλώς να φορέσεις το κράνος του μπάτερ”, μου είπε. “Ήθελες να πας στην αρχική φάση αλλά φοβόσουν μέχρι θανάτου μήπως χτυπήσεις άουτ ή σε πετύχει ο πίτσερ”.
Στο μυαλό μου άρχισε να ζωντανεύει η μνήμη εκείνης της εμπειρίας. “Τώρα θυμάμαι. Μου είχες πει να βγω στο γήπεδο να παίξω μπάλα”, είπα.
“Ναι”, απάντησε ο πατέρας μου και είπαμε με μια φωνή: “Δεν κάνεις τίποτε αν δεν βγεις να παίξεις μπάλα”.
Βάλαμε τα γέλια· μετά, είπε: “Τι θα έλεγες να αλλάξουμε τη φράση και να την κάνουμε “Δεν πρόκειται να τους κερδίσεις αν δεν βγεις να τους την ρίξεις;”
Μου φάνηκε αμέσως σωστό – αν δεν έριχνα τις μπαλιές μου, δεν θα μάθαινα ποτέ μου αν και πόσο καλός θα ήμουν.
ΑΝ και η αντίπαλη ομάδα μας περιποιήθηκε για τα καλά εκείνη τη μέρα, εγώ κατάφερα με καλές ριξιές να βγάλω από το παιχνίδι μπόλικους μπάτερ.
Από τότε, όσο καιρό έπαιξα στα παιδικά πρωταθλήματα, έπαιζα πίτσερ.
Μπορεί να μην ήταν γραφτό να παίξω όσο ήμουν στο λύκειο, αλλά η εμπειρία εκείνη έκανε θαύματα για την αυτοπεποίθησή μου και ήταν επιπλέον πολύ διασκεδαστική.
Τώρα προπονώ το γιο μου, που θα βγει σπουδαίος πίτσερ!
Βγείτε από την παγίδα να αποφεύγετε το ρίσκο της αποτυχίας και συνηθίστε να αξιοποιείτε τις ευκαιρίες για να πετύχετε.
Πιστέψτε στο εαυτό σας και δείξτε εμπιστοσύνη στις ικανότητές σας.
Τιμήστε τον εαυτό σας για την προσπάθεια και αφήστε να δείτε τι θα συμβεί.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν θα μετανιώσετε ποτέ και δεν θα νιώσετε τύψεις που είχατε το κουράγιο να προσπαθήσετε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Marc Muchnick “Δεν μετανιώνω ξανά!” από τις εκδόσεις Θέσις
