Το 1978 ο Χαρούκι Μουρακάμι αποφάσισε να πουλήσει το τζαζ κλαμπ που είχε στο Τόκιο και να γίνει συγγραφέας. Εκείνη την εποχή είχε πάρει πολλά κιλά και κάπνιζε πάνω από 50 τσιγάρα την ημέρα.
Αποφάσισε λοιπόν να αρχίσει το τρέξιμο για να αναπτύξει τα προσόντα του συγγραφέα. Έτσι ανακάλυψε ότι το τρέξιμο του επέτρεπε να καλλιεργήσει την υπομονή, την επιμονή, τη σταθερή προσήλωση και την ικανότητά του για συγκέντρωση.
Ο Μουρακάμι περιγράφει με πολύ εύστοχο τρόπο τις ψυχικές και ψυχολογικές διεργασίες που συμβαίνουν στο μυαλό κατά τη διάρκεια του αγώνα δρόμου, την πίεση που είναι παρούσα καθώς τρέχει, την πλήρη συνείδηση που απαιτείται, τα ακραία όρια στα οποία φτάνει και μετά, τη χαλάρωση που συνοδεύεται από μια απελευθερωτική ανακούφιση.
Λέει: ” Συγκεντρώνομαι σε κάθε διασκελισμό. Ταυτόχρονα όμως συλλογίζομαι με τη μεγαλύτερη δυνατή ευρύτητα πνεύματος, προσπαθώντας να αγκαλιάσω και το πιο μακρινό τοπίο. Αυτός είναι ο δρομέας”.
Σύμφωνα με τον Μουρακάμι, ο αγώνας δρόμου είναι επίσης ένα μέσο για να γνωρίσει κανείς καλύτερα τον εαυτό του, να ανακαλύψει την πραγματική του φύση. Βάζουμε τον εαυτό μας στη δοκιμασία του πόνου, ξεπερνάμε τις δυσχέρειες. Σώμα και πνεύμα συνδέονται στενά.
Οι πρώτες μελέτες γύρω από αυτό το θέμα δείχνουν ότι η άσκηση έχει πολύ θετικό αντίκτυπο όχι μόνο στη σωματική αλλά και στην ψυχική υγεία.
Σε έρευνα που πραγματοποίησε ο ψυχολόγος D. Scully και οι συνεργάτες του, τα πιο σημαντικά οφέλη της σωματικής άσκησης διαπιστώθηκαν στους ανθρώπους που είχαν στρες: δεν είχε σημασία τι είδους άσκηση ήταν, αρκεί να διαρκούσε 30 λεπτά και να γινόταν τρεις φορές την εβδομάδα.
Άλλες έρευνες δείχνουν ότι οι πλέον αποτελεσματικές είναι κάποιες δραστηριότητες αντοχής, όπως το περπάτημα, το τζόκινγκ και η ποδηλασία.
Τα θετικότερα αποτελέσματα παρατηρούνται στα άτομα που ασκούνται τακτικά. Αυτοί που βρίσκονται σε καλή φυσική κατάσταση αντιδρούν με ήπιο τρόπο στο ψυχοκοινωνικό στρες. Παρότι οι ενδείξεις δεν είναι πάντα απόλυτες, οι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η τακτική και συνεχής σωματική άσκηση κάνει “καλό στη διάθεση”!
Αξίζει να αναφέρουμε μια άλλη ενδιαφέρουσα και κάπως ασυνήθιστη έρευνα που διενεργήθηκε κατά τη δεκαετία του 1950.
Ο καρδιολόγος Jeremy Morris και οι συνάδελφοί του μελέτησαν την υγεία των οδηγών των λονδρέζικων λεωφορείων, συγκρίνοντας αυτούς που οδηγούσαν απλά λεωφορεία (του ενός ορόφου) με εκείνους που οδηγούσαν τα περίφημα διώροφα κόκκινα λεωφορεία που έγιναν το σύμβολο της πόλης του Λονδίνου.
Όλοι οι οδηγοί είχαν παρόμοιες συνθήκες ζωής, παρεμφερές κοινωνικό υπόβαθρο, συγκρίσιμες διατροφικές συνήθειες (καθώς και παρόμοια κατανάλωση τσιγάρων και αλκοόλ) κλπ.
Αυτοί που οδηγούσαν τα διώροφα λεωφορεία όμως, χωρίς να το καταλάβουν καν, ανέβαιναν 600 σκαλοπάτια την ημέρα μέσα στο λεωφορείο, για να ελέγξουν τα εισιτήρια…
Στην περίοδο των πέντε ετών που διήρκεσε η παρατήρηση, οι οδηγοί των διώροφων λεωφορείων είχαν σχεδόν 50% λιγότερα περιστατικά εμφράγματος του μυοκαρδίου και ένιωθαν λιγότερο στρες.
Οι ίδιοι γενικότερα αισθάνονταν καλύτερα καθημερινά, δεν κουράζονταν εύκολα, βίωναν λιγότερο στρες και είχαν καλύτερη εικόνα για τον εαυτό τους.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Νίκησε το στρες” των Patrick Amar & Silvia Andre από τις εκδόσεις Πεδίο
