Μέσα από την έρευνά μου, συνειδητοποίησα ότι η ευτυχία και η χαρά είναι διαφορετικές εμπειρίες.
Στις συνεντεύξεις, οι άνθρωποι μου έλεγαν συχνά ότι το να νιώθουν ευγνώμονες και χαρούμενοι δεν σήμαινε ότι ήταν συνεχώς ευτυχισμένοι.
Σε πολλές περιπτώσεις, έσκαβα πιο βαθιά σε αυτού του είδους τις δηλώσεις κάνοντας την ερώτηση: «Πώς είναι όταν είστε χαρούμενοι και ευγνώμονες, αλλά όχι ευτυχισμένοι;»
Οι απαντήσεις ήταν όλες παρόμοιες: η ευτυχία συνδέεται με τις συνθήκες, ενώ η χαρά συνδέεται με το πνεύμα και την ευγνωμοσύνη.
Συνειδητοποίησα επίσης ότι ούτε η χαρά ούτε η ευτυχία είναι μόνιμες. Κανένας δε νιώθει διαρκώς ευτυχισμένος ή διαρκώς χαρούμενος. Και οι δυο εμπειρίες έρχονται και φεύγουν. Η ευτυχία εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες και τα γεγονότα, και μοιάζει να φουσκώνει και να υποχωρεί καθώς αυτές οι συνθήκες πάνε κι έρχονται.
Η χαρά μοιάζει να είναι άρρηκτα δεμένη με την καρδιά μας μέσω του πνεύματος και της ευγνωμοσύνης. Αλλά οι πραγματικές εμπειρίες χαράς – εκείνο το έντονο συναίσθημα βαθιάς πνευματικής σύνδεσης και αγαλλίασης – μας πλημμυρίζουν με έναν πολύ ευάλωτο τρόπο.
Αφού παρατήρησα αυτές τις διαφορές από τα στοιχεία που είχα συλλέξει, έψαξα να βρω τι είχαν γράψει άλλοι ερευνητές σχετικά με τη χαρά και την ευτυχία.
Ανακάλυψα την εξήγηση που ταίριαζε καλύτερα με τα ευρήματά μου στο έργο μιας θεολόγου, της Anne Robertson, που ήταν συγγραφέας, μεθοδίστρια κληρικός και διευθύντρια του Massachusetts Bible Society.
Η Robertson εξηγεί πόσο σημαντική είναι η ετυμολογία των δύο αυτών λέξεων, ευτυχία και χαρά, από τα αρχαία Ελληνικά.
Η ευτυχία (ευ+τύχη) είναι η εύνοια της τύχης, η καλοτυχία.
Η χαρά (από το ρήμα χαίρω), είναι καλή ψυχική διάθεση, ευφροσύνη, αγαλλίαση, ενθουσιασμός (εν+θεός).
Ο άνθρωπος φτάνει στη χαρά μέσα από την αρετή και τη σοφία. Το αντίθετό της δεν είναι η λύπη, αλλά ο φόβος.
Τα χρειαζόμαστε και τα δύο, και τη χαρά και την ευτυχία. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να δημιουργούμε και να αναγνωρίζουμε τις συνθήκες που μας κάνουν ευτυχισμένους. Αλλά πέρα από το να δημιουργούμε ευτυχία στη ζωή μας, έχω μάθει ότι χρειάζεται να καλλιεργήσουμε τις πνευματικές πρακτικές που οδηγούν στην αίσθηση της χαράς, και ιδιαίτερα την ευγνωμοσύνη.
Στη δική μου ζωή, θα ήθελα να βιώνω περισσότερη ευτυχία, αλλά αυτό που θέλω περισσότερο είναι να ζω από μια θέση ευγνωμοσύνης και χαράς.
Για να το πετύχουμε αυτό, πιστεύω ότι χρειάζεται να εξετάσουμε προσεκτικά εκείνα που μας εμποδίζουν να νιώσουμε ευγνωμοσύνη και χαρά, και, σε κάποιο βαθμό, ακόμα και ευτυχία.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Brene Brown «Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος!» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
