Η φλυαρία του νου είναι σαν μια φωνή μέσα στο κεφάλι μας που δεν σταματάει ποτέ και αποτελείται κυρίως από τις περιγραφικές και ερμηνευτικές σκέψεις. Οι σκέψεις περιγράφουν και ερμηνεύουν τις εμπειρίες του σώματος εκ μέρους ενός ψευδούς εαυτού.
Οι σκέψεις για το μέλλον επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα ίδια σενάρια, τους ίδιους κινδύνους και τις ίδιες απειλές. Οι σκέψεις για το παρελθόν αναμασούν ξανά και ξανά ό,τι έχει προηγηθεί, δηλαδή το περιεχόμενο της μνήμης.
Κανένα ωφέλιμο συμπέρασμα δεν βγαίνει μέσα από αυτές τις σκέψεις και καμία προστασία δεν παρέχεται στο σώμα, το οποίο, κυρίως μέσω της μνήμης, νιώθει ότι κινδυνεύει από διάφορους παράγοντες: την απόρριψη, την παραμέληση, τις αρρώστιες ή οτιδήποτε άλλο, ανάλογα με τα παρελθοντικά βιώματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα την απαραίτητη ελάχιστη επίγνωση για να αντιληφθούν την ύπαρξη της φωνής στο κεφάλι τους. Είναι τόσο ταυτισμένοι μαζί της που νιώθουν κυριολεκτικά σαν να είναι οι ίδιοι εκεί μέσα. Θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε ότι είναι σαν το σώμα να έχει καταληφθεί από αυτή τη φωνή και ότι οι άνθρωποι μοιάζουν με ζόμπι.
Δεν είναι τόσο υπερβολικό όσο ακούγεται, αν λάβει κανείς υπόψη του τα συμπτώματα αυτής της διαρκούς φλυαρίας του νου. Οι άνθρωποι βλέπουν και δημιουργούν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, πιστεύουν ότι είναι ανεπαρκείς, κατώτεροι ή ανώτεροι, και είναι διατεθειμένοι να σκοτώσουν άλλους συνανθρώπους τους για να προστατέψουν κάποιες σκέψεις.
Είναι σαν να έχουν καταληφθεί τα ανθρώπινα σώματα από κάτι που υπερβαίνει την πραγματικότητα, η οποία εξελίσσεται πάντα στο παρόν και είναι ουδέτερη, αχαρακτήριστη και απαλλαγμένη από ερμηνείες, αναμνήσεις και άλλα προϊόντα του νου.
Τι είναι αυτό που υπερβαίνει την πραγματικότητα; Η φαντασία.
Και στον τομέα των σκέψεων, των συναισθημάτων και των συμπεριφορών, είναι ο ψευδής εαυτός, το Εγώ. Μόνο ο ψευδής εαυτός κουβαλάει μαζί του τις αναμνήσεις του παρελθόντος που δήθεν τον προσδιορίζουν ποιοτικά και του λένε αν είναι ασφαλής ή επαρκής.
Μόνο εκ μέρους ενός τέτοιου φανταστικού κατασκευάσματος θα αντιμετωπίζαμε το παρόν μέσα από τα φίλτρα του παρελθόντος. Μόνο αν υπήρχε η αίσθηση ότι κάποιος μέσα μας προστατεύεται από αυτή την ακατάπαυστη φλυαρία του νου, θα συνεχιζόταν αυτή η φλυαρία.
Ο πνευματικός δάσκαλος Ρούπερτ Σπάιρα, αναφέρει ότι μόνο σε τρεις περιπτώσεις είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε: για να αντιμετωπίσουμε πρακτικά ζητήματα (π.χ. στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά μας, και αλλού), για να ερευνήσουμε τη φύση μιας εμπειρίας (π.χ. να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο νους) και για να γιορτάσουμε μια εμπειρία (π.χ. να κανονίσουμε μια βόλτα με ένα φίλο μας για να μοιραστούμε μαζί του τη χαρά που νιώθουμε).
Αν οι σκέψεις δεν εξυπηρετούν καμία από αυτές τις περιπτώσεις, τότε προέρχονται από τον ψευδή εαυτό.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Μπάτρα “Επίγνωση” των εκδόσεων Διόπτρα
