Ίσως να πασχίσαμε παραπάνω απ’ ότι αντέχαμε να προλογίσουμε την αρμονία των λέξεων και των εικόνων που ακολουθεί. Ίσως να και να μην υπάρχουν λέξεις πρόθυμες να περιστοιχίσουν το Αμύγδαλο του κόσμου γιατί δεν μένουν περιθώρια για λέξεις. Ο ποιητής αφαίρεσε με το νυστέρι όσες δεν έβγαιναν από τα πλάγια του ποιήματος, από τις εσοχές, από τα βάθη. Έτσι που να λαμποκοπούν μία προς μία όσες απέμειναν και αφήνουν το φως του εαυτού να περάσει ανάμεσά τους.
Αμύγδαλο του κόσμου
3. Έλα τώρα
δεν πά να μην αρέσεις
το παν είναι η ρότα σου
κόντρα στην κοινωνία τούτη
την ανασχετικήν ηλιθιότητα
σγουρά μαλλιά που βγάνουνε σπινθήρα
τόμου τα χτενίσεις
θαύμα
έλα μπρος
δεύτερε και κρυφέ μου
εαυτέ καιρός
να προφέρεις με δέος τα λόγια
που αρμόζουν στην περίσταση
και δη τα ωραία και τ’ απαγορευμένα
ποίηση
πού μα πού λοιπόν
δένει μια τέτοια λάμψη τον καρπό της
κάτι το δίχως άλλο
πρέπει με τρόπο να ‘χει αφαιρεθεί
από την υδρόγειο
για ν’ασθμαίνει τόσο
να χλωμιάζει
και το πένθος ν’ απλώνεται
άδικα των αδίκων
το αμύγδαλο του κόσμου
πάλλει μες στα φυλλώματα
του Παραδείσου ερήμην
πάλλω κι εγώ μέσα στα λόγια που εν αγνοία μου αφαιρώ
από κάποιο τέλειο επίτευγμα
ώσπου στο τέλος μου απομένουν
δύο ή τρεις ορθές κολόνες
και στους τοίχους μια νωπογραφία
θα ‘λεγες Κρητομινωική (εάν στα αναμεταξύ
δεν μου είχαν απαλείψει
τις θάλασσες και τις ωραίες εκείνες γυμνόστηθες γυναίκες)
σώζονται ακόμη κάτι κρίνοι
ασύλληπτοι από τους συγχρόνους μου
όπως άλλωστε και οι στίχοι αυτοί:
μια έκλειψη ολική
την ώρα που κοιμούνται οι πάντες μες στ’ Αστεροσκοπεία.
Οδυσσέας Ελύτης
