"και αύριο μέρα είναι"

Είναι νύχτες που απλά "δεν μπορώ". Είναι νύχτες που μοιάζουν τόσα τα αδιέξοδα που σαν να έχουν δικό τους ταχυδρομικό κώδικα. Είναι τέτοια η ελπίδα που βάζω στο "και αύριο μέρα είναι" που μερικές φορές μοιάζει και αυτό να είναι ατάκα από σαπουνόπερα που έβλεπε η γιαγιά μου. Ξέρετε, από αυτές τις "καμένες" που όλοι έχουν κοιμηθεί με όλους, έχουν βρει δίδυμα αδέρφια, έχουν πεθάνει και αναστηθεί 2-3 φορές οι χαρακτήρες μόλις τα βρήκαν οι ηθοποιοί στα λεφτά... Ε, αυτές τις σαπουνόπερες που ίσως να το έχουν και για τίτλο: "Και αύριο μέρα είναι. Μια παραγωγή για πολύ... κλάμα".

Παλαιότερα ίσως να το έριχνα στο φαΐ, ή στο ποτό. Κάτι για να πάρω μια γρήγορη απόλαυση. Κάποτε ίσως να έπαιζα κανένα παιχνίδι, μοναχικό -ή εταιρομοναχικό, όπως λένε τα online- για να χαθώ σε κόσμους που μπορούσα να "σβήσω και να βρίσω" και τέλος. Κάποτε, ίσως να έβγαινα για να βρεθώ ανάμεσα σε γνωστό και άγνωστο κόσμο, γεμάτο με ελπίδες που προέρχονταν από το μυστήριο του ασαφούς πλήθους. Κάθε άτομο ήταν μια πιθανή περιπέτεια. Παλαιότερα, ίσως καταπιανόμουν με κάποιο χόμπι που ήταν "το τερπνό μετά του ωφελίμου" με το οποίο χανόμουν σε μια σπηλιά μέχρι να είναι πολύ αργά. Παλαιότερα κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη τόση ώρα που δεν με έβλεπα καν, ή μάλλον έβλεπα ότι δεν μου άρεσε. Παλαιότερα, ίσως μάλιστα έπαιρνα στο κρεβάτι μου κάποιο γνωστό-άγνωστο "παιδί" που θα με έπειθε πως με ποθεί, πως με ποθώ. Παλαιότερα, ήμουν μια πιο φωτεινή φωτογραφία του εαυτού μου όμως. Μια παγωμένη στιγμή στο χρόνο που σε κοιτά και την κοιτάς, αυτή είναι η φωτογραφία του εαυτού.

Και είναι και ελαφρώς γελοίο, αν σκεφτώ πως βρίζω τα γατιά του δρόμου, εκεί στους κάδους, επειδή "πάγωσαν" και απλά με βλέπουν να έρχομαι με το αυτοκίνητο κατά πάνω τους, και περιμένω να κάνουν ΚΑΤΙ τέλος πάντων. "Άντε, ΠΕΡΝΑ, ή μην περνάς και πήγαινε πίσω, απλά μην κάθεσαι εκεί σαν παγωμένο. ΦΥΓΕ! ΘΑ ΣΕ ΠΑΤΗΣΩ!!!". Και κάθε που μου συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ πια να κρυφτώ από τον εαυτό μου που τόσο ίδια παραμένει η περίστασή μου τόσες από τις μέρες σαν κι αυτά. Εγώ λοιπόν... γατί;

"Γατί". Μοιάζει τόσο κοντινή λέξη στο "γιατί"... Παγώνουν αυτά τα σημαντικά που έχω να κάνω. Αυτό που θα κάνω τα εύκολα που είναι μπροστά μου, αντί να αποφασίσω να κάνω αυτά που εγώ -στην τελική- τα προγραμμάτισα για να πετύχω τους σκοπούς μου (αυτά που... ποθώ;). Μα αφού είναι για το καλό μου, γιατί τα αφήνω "για αργότερα", "για αύριο", "για από Δευτέρα", "για του χρόνου"; Μήπως γιατί δεν αντέχω να πετύχω; Πως θα σταματήσω να μπουρδουκλώνομαι; Πως θα σταματήσω για μιαν ανάσα, για να μοιραστώ με τους άλλους, γιατί απλά δεν είμαι έρημο νησί, ότι κι αν μου λέω;
Για άλλη μια φορά θα παραμείνω το ζωάκι της επιβίωσης; Μόνο λίγα σύντομα διαλείμματα πραγματικής χαράς και απόλαυσης θα κρατήσω από τη ζωή; Είπαμε πως η ζωή κινείται για να αποφύγει τον πόνο και οδεύει προς την απόλαυση. Αυτό, το τελευταίο, το κάνει μόνο όταν πιστεύει πως "έτσι είναι τα πράγματα". Δηλαδή, όταν έχω σταματήσει να τρέχω σαν ακέφαλο κοτόπουλο που έχει πεθάνει και δεν το ξέρει ακόμα, και σταματάω να μυρίσω τα λουλούδια.

Έτσι το "και αύριο μέρα είναι", καταλήγει να είναι σαν το διάδρομο που παίρνουν τα βοοειδή για να περάσουν στο σφαγείο. Αν μπλεχτούμε στα δόκια όλων αυτών των μοναχικών διαδρόμων, βλέποντας μόνο τα πισινά του μπροστινού μας, ακολουθώντας άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα, τότε θα δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε για το αποτέλεσμα.
Φυσικά, κάθε ένας/μία/ένα μας αναμοχλεύει, απέλπιδα σε στιγμές που αισθανόμαστε κούραση.

Είναι οι στιγμές που οι πεποιθήσεις μου είναι τόσο ξεκάθαρες μα εμείς μέσα μου ξέρω πως κάνω το "καλύτερο που μπορώ". Τελικά, είναι οκ. Ηρεμώ για λίγο, κι ας μου φταίει ο εαυτός μου. Αυτό είναι γνώριμο τουλάχιστον. Δεν είναι η άγνωστη καινούρια μέρα που ποιος ξέρει τι θα μου φέρει. Αλλά κάπου μέσα μου ξέρω πως δεν φτάνει το "το καλύτερο που μπορώ".
Κούραση. Δεν σε εμπιστεύομαι εαυτέ. Δεν μπορείς να σπάσεις τον κύκλο της κούρασης/κακής διάθεσης. "Ανάλαβε την ευθύνη του εαυτού σου" μου είπαν. Κι ενώ στην αρχή θύμωσα: "ΜΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΑΤΟΜΟ"! Ακούς εκεί... Μα μετά κατάλαβα πως αν αντιληφθώ τι με θύμωσε σε αυτό που μου είπαν, τότε θα αναλάβω την ευθύνη του συναισθήματός μου, δηλαδή την ευθύνη του εαυτού μου.
Ωραία, εγώ να αναλάβω την ευθύνη μου, αλλά τι γίνεται με τους άλλους; Δεν θα αναλάβουν και αυτοί τη δική τους;

Βλέπω τους άλλους να πηγαίνουν προς μία μεριά κι εγώ θέλω να πάω προς την άλλη. Θέλω να ανήκω αλλά θέλω και να ξεχωρίζω. Θέλω ασφάλεια αλλά θέλω και ελευθερία. Θέλω αυτά που έχω, αλλά θέλω και αυτά που δεν έχω. Θέλω να τα έχω όλα αλλά μου λένε να μην ζητάω την πλεονεξία. Θέλω... Ότι και να θέλω, χρειάζομαι και τους άλλους. Ας το αποδεχθώ. Αλλά... πόσο εμπιστεύομαι τελικά; "Δεν μου εκφράζεις επιθυμίες" μου είπαν. Δεν επιθυμώ; Δεν είναι δυνατόν. Τι με σταματά από το να επιθυμήσω; Φόβος. Φοβάμαι να επιθυμήσω γιατί φοβάμαι την απογοήτευση, την αποτυχία, το "κενό" που θα έχω από το όταν... το αν δεν πετύχω αυτό που επιθυμώ. Α... ναι, ο φόβος της απογοήτευσης... Γνώριμος συνοδοιπόρος. Γνώριμος, φίλος και εχθρός. Κάπου παλιά γνωριστήκαμε και τώρα, σαν τους παντρεμένους που δε χωρίζουν "γιατί... έτσι", το άγνωστο είναι πιο τρομακτικό.

Νομίζω πως θα δοκιμάσω λίγο-λίγο να απογοητεύομαι και να μην καταστρέφομαι. Θα δοκιμάσω να παίξω, και μάλιστα όχι από αύριο, αλλά από σήμερα, από τώρα.
Μικρό παιχνίδι φαντασίας για τα πάντα. Το όλο μου. Και θα φωνάξω να με γνωρίσουν και να γνωρίσω κι άλλες φωτιές.
Και όπου βγει.
Άλλωστε... και αύριο μέρα είναι.

photos from Unsplash.com