Μην κρίνεις τις πράξεις των άλλων ώστε να μην κριθούν και οι δικές σου από άλλους.
Η παράγραφος αυτή μοιάζει κάπως με ηθική απειλή ως προς το ότι αν εσύ εκθέτεις ανελέητα τα σφάλματα των άλλων, θα αποκαλυφθούν και τα δικά σου σφάλματα.
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε το δικαίωμα να κατακρίνουμε βίαια τους άλλους ενώ κάνουμε κι εμείς τα ίδια σφάλματα, διότι τέτοιες ενέργειες φέρνουν μόνο γελοιοποίηση και οργή. Αν ένας ψεύτης επιπλήττει έναν ψεύτη, δεν φέρνει παρά ελάχιστο αποτέλεσμα.
Το να ξεσκεπάζεις την ηθική κατάπτωση άλλων και να τους φέρνεις σε δύσκολη θέση ή να τους γεμίζεις με μνησικακία, δεν είναι η οδός του σοφού.
Η σκληρή κριτική στα λάθη των άλλων τους κάνει να λησμονούν ότι ο αμαρτωλός είναι ένα παιδί του Θεού που έχει πληγεί από σφάλματα. Να μισείς την αμαρτία κι όχι τον αμαρτωλό, διότι κι αυτός είναι παιδί του Θεού που βρίσκεται σε πλάνη – ο θεϊκός αδελφός σου που έχει θολώσει από την άγνοια. Ο σκοπός της κριτικής πρέπει να είναι μόνον επανορθωτικός και όχι το εκδικητικό αποτέλεσμα της οργής.
Το να προειδοποιεί κανείς τους άλλους για τους κινδύνους που συνεπάγεται το κακό, ορμώμενος από τις δικές του πικρές εμπειρίες, είναι καλό, αν γίνεται με διακριτικότητα και με μοναδικό σκοπό να τους σώσει από τη δυστυχία, ποτέ όμως αυτό δεν πρέπει να γίνεται εις επήκοον άλλων.
Οι αδίστακτοι άνθρωποι αρέσκονται να βασανίζουν τους άλλους για λάθη τα οποία διαπράττουν και οι ίδιοι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ως θεϊκοί αδελφοί, δεν πρέπει να κρίνουμε με σκληρότητα ο ένας τον άλλον.
Η άδικη και γεμάτη εκδικητικότητα κριτική των σφαλμάτων άλλων ανθρώπων, δημιουργεί μνησικακία και νοητική επανάσταση.
Κάποιος που έχει αγάπη δεν κρίνει ούτε τιμωρεί με σκληρότητα τον αδελφό του, αλλά του ασκεί μια κριτική με αγάπη – αν αυτό απαιτείται.
Σύμφωνα με το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, αν κάποιος συνηθίζει να κρίνει τους άλλους με καλοσύνη, δέχεται την ίδια μεταχείριση από την Αλήθεια, η οποία διέπει μυστικά τη ζωή.
Με άλλα λόγια, μόνο το καλοκάγαθο, σοφό και τέλεια ισορροπημένο άτομο είναι άξιο να κρίνει.
Σύμφωνα με τον ψυχολογικό νόμο της συνήθειας, αν είσαι σκληρός προς τους άλλους, στεγάζεις κι εσύ μέσα σου σκληρές σκέψεις· και αν αυτό επαναλαμβάνεται, συνηθίζεις να είσαι σκληρός.
Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν είναι καλό να στεγάζεις σε καμία περίπτωση σκληρές σκέψεις για τους άλλους. Το να είσαι σκληρός με τους άλλους, σημαίνει ότι ελκύεις τη σκληρότητα στον εαυτό σου εξοργίζοντας τους άλλους.
Η τιμωρία ή η ανταμοιβή δεν δίδεται από τον Θεό σαν μια πράξη εκδίκησης ή ευνοιοκρατίας, αλλά είναι το αποτέλεσμα των καλών και των κακών πράξεων.
Κρίνοντας με σκληρότητα τους άλλους, προσελκύεις τη δική τους σκληρή κριτική, πράγμα το οποίο φέρνει δυστυχία στη ζωή σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα “Η Επί του Όρους Ομιλία” από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
