Ω η θλίψη της γνώσης,
τ’ άναστρο πέπλο της έρευνας και των ερωτήσεων
που έχουμε βάλει πάνω από τον κόσμο!
Και η πρόκληση στην ανθρώπινη μακροθυμία!
Θα βάζαμε κάτω από μια πέτρα μια κέρινη μορφή
και θα λέγαμε “Είναι χωμάτινο πράγμα,
και στο χώμα ας βρει το τέλος του”.
Θα κρατάγαμε στα χέρια μας μιαν άσπρη φλόγα
και θα λέγαμε στην καρδιά μας
“Είναι μέρος του εαυτού μας που επιστρέφει,
μια πνοή της πνοής μας που ‘χε ξεφύγει
και τώρα κυνηγά τα χέρια και τα χείλη μας για
περισσότερη ζωή”.
Θεοί της Γης, αδέρφια μου,
ψηλά πάνω απ’ το βουνό
είμαστε ακόμα στη γη δεμένοι,
μέσα απ’ τον άνθρωπο που θέλει τις χρυσές ώρες
της ανθρώπινης μοίρας.
Θα τραβήξει η σοφία μας την ομορφιά από
τα μάτια του;
Τα μέτρα μας θα κάνουν το πάθος του να ηρεμήσει ή να ‘ρθει στο δικό μας πάθος;
Τι θα μπορούν οι στρατιές των επιχειρημάτων σας
κει που ο έρωτας είναι κυρίαρχός του;
Αυτοί που κυριεύτηκαν απ’ την αγάπη
και που πάνω απ’ τα κορμιά τους έτρεξε τ’ άρμα
του έρωτα
από τη θάλασσα στο βουνό
και ξανά απ’ το βουνό στη θάλασσα
στέκουν ως τώρα ακόμα σε ντροπαλό αγκάλιασμα.
Πέταλο μες στο πέταλο ρουφούν την ιερή ευωδιά,
ψυχή στην ψυχή βρίσκουν την ψυχή της ζωής
και πάνω στα βλέφαρά τους είναι μια προσευχή
προς εσάς κι εμένα.
Η αγάπη είναι μια νύχτα γερμένη σε σκιερό
μυρωμένο μέρος,
ένας ουρανός που έγινε λειμώνας κι όλα τ’ άστρα του
πυγολαμπίδες.
Αλήθεια, εμείς είμαστε οι Παραπέρα
κι εμείς είμαστε οι Πιο Υψηλοί.
Αλλά ο έρωτας είναι πέρα απ’ τις ερωτήσεις μας και η αγάπη ξεπερνάει το τραγούδι μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν ” Οι Θεοί της Γης” από τις εκδόσεις Μπουκουμάνης
