Το μέλι θεωρείται ότι είναι ένα από τα βασικά συστατικά της αμβροσίας, της τροφής των θεών που τους καθιστούσε αθάνατους.
Ο Αριστοτέλης αφιερώνει πολλές σελίδες – στις οποίες αναφέρεται στο μέλι από διάφορες περιοχές και από διάφορα φυτά και περιγράφει τις ιδιότητές τους.
Οι αθλητές πριν μπουν στο στίβο έτρωγαν μέλι.
Η μακροζωία του Ανακρέοντα, που πέθανε σε ηλικία 115 ετών, αποδίδεται στο ότι έτρωγε καθημερινά μέλι.
Ο βιογράφος Διογένης περιγράφει πως ο Πυθαγόρας έτρωγε ψωμί με μέλι το πρωί και ωμά λαχανικά το βράδυ.
Ο ίδιος ο Πυθαγόρας, ο οποίος έφθασε στην ηλικία των 90 ετών, θεωρούσε ότι η μακροζωία του οφειλόταν στη διατροφή του.
Οι οπαδοί του, οι Πυθαγόριοι, ακολουθούσαν την ίδια δίαιτα. Το ψωμί και το μέλι ήταν το πυθαγόρειο κρέας.
Ο Πλίνιος ανέφερε ότι οι Πυθαγόριοι πίστευαν πως η απουσία προβλημάτων της όρασής τους οφειλόταν στην καθημερινή κατανάλωση μελιού.
Ο Δημόκριτος πίστευε ότι ακόμα και η εκπόρευση, δηλαδή η μυρωδιά και η θέα του μελιού, παρατείνει τη ζωή.
Ο Αθήναιος περιγράφει πως όταν ο Δημόκριτος ήταν σε βαθιά γεράματα, θέλησε να επισπεύσει το τέλος του με αποχή από κάθε τροφή. Οι γυναίκες της οικογένειας τον παρακάλεσαν να παρατείνει τη ζωή του μέχρι τα Θεσμοφόρια, μια γιορτή στην οποία συμμετείχαν μόνο γυναίκες. Εκείνος συμφώνησε και ζήτησε να του φέρουν ένα βάζο με ζεστό μέλι, το οποίο εισέπνεε χωρίς να τρώει κι έτσι παρέτεινε τη ζωή του και πέθανε λίγο μετά τα Θεσμοφόρια, σε ηλικία 109 ετών.
Όταν ένας από τους επισκέπτες του Καίσαρα Αυγούστου, ο Pollio Rupilius ηλικίας 100 ετών, ρωτήθηκε από τον αυτοκράτορα πώς διατηρεί το φυσικό σφρίγος του σώματος και του μυαλού του, απάντησε: «Intus mulso, foris oleo”, (μέσα μέλι, έξω λάδι). Του άρεσε, δε, να βουτάει το ψωμί του σε μελίρρυτο κρασί.
Σύμφωνα με το Ταλμούδ, το ιερό βιβλίο των Εβραίων, τα τρία μυστικά της υγείας και της μακροζωίας είναι: να πίνεις υδρομέλι, να λούζεσαι στον ποταμό Ευφράτη και να τρως παντζάρια.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για ένα διάστημα της ζωής του,μέχρι τα 30 του χρόνια, ζούσε στην έρημο της Ιουδαίας. Η μόνη του τροφή ήταν ακρίδες και άγριο μέλι.
Ο Παράκελσος πίστευε ακράδαντα στη συμβολή του μελιού στην υγεία.
Ο πατέρας Σεμπάστιαν Κνάιπ, ένας από τους προπάτορες της φυσικής ιατρικής, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους προπαγανδιστές του μελιού και το πρόσφερε απλόχερα στους ασθενείς που έρχονταν στο θεραπευτήριό του.
Ο συγγραφέας R. D. Horton γράφει: «Παρά τα 91 μου χρόνια, δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην παρατείνω τη ζωή μου τρώγοντας καθημερινά ώριμο μέλι (το μέλι που το σφραγίζουν οι εργάτριες με κερί στις κυψέλες), από το οποίο τρώω 3 κιλά την εβδομάδα τα τελευταία 11 χρόνια και λίγο περισσότερο για το δείπνο (σε κυρήθρες).
Όταν ήμουν 80 ετών θεραπεύτηκα εγώ ο ίδιος από καρδιακή νόσο, από την οποία υπέφερα για μια 5ετία. Δεν είμαι γιατρός ή χημικός, αλλά ένας ερασιτέχνης μελισσοκόμος τα τελευταία 57 χρόνια. Μερικοί με αποκαλούν γιατρό γιατί έχω θεραπεύσει με το μέλι βήχα, στομαχικές και καρδιακές παθήσεις.
Σε μωρά με φούσκωμα στην κοιλιά δίνω ένα γεμάτο κουταλάκι ζεστό μέλι με ζεστό γάλα και λειτουργεί».
Ο Τζον Άντερσον – λέκτορας σε θέματα μελισσοκομίας στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen – παρατήρησε: «Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που θα μπορούσε να νικήσει το μέλι στη μάχη εναντίον του γήρατος. Να φροντίζετε τις μέλισσες και να τρώτε μέλι, αν θέλετε να ζήσετε πολύ. Οι μελισσοκόμοι ζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον».
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ρούλας Γκόλιου «Μακροζωία Ο απόλυτος οδηγός» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
