Το καλοκαίρι του 2004 ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Αθήνα για να ζήσει με τη μητέρα του Σοφία. Εκεί όμως τον περιμένουν ένας καινούργιος πατέρας και μια νέα, άγνωστη πραγματικότητα. Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Τραϊμπέκα για ένα τρυφερό, αλληγορικό δράμα με στοιχεία φαντασίας πάνω στο τέλος της εθνικής μας αθωότητας.
Έχοντας εντυπωσιάσει με την προ τετραετίας «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», ένα αλληγορικό δράμα πάνω στην κατασκευασμένη εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας, η Ελίνα Ψύκου κερδίζει τώρα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Τραϊμπέκα με ένα παρόμοιου, μεστότερου ύφους σχόλιο πάνω στο τέλος του μύθου περί εθνικού success story. Ενός μύθου που κατασκευάστηκε στα χρόνια του ’90 και κορυφώθηκε, ως αρχή της τραγικής διάψευσής του στη συνέχεια, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Αθήνα για να ζήσει με τη μητέρα του Σοφία. Μια νέα, άγνωστη πραγματικότητα τον περιμένει στη σε πλήρη ανάταση ελληνική πρωτεύουσα, όπως κι ένας καινούργιος πατέρας. Ο ηλικιωμένος κ. Νίκος, ένας πρώην διάσημος τηλεοπτικός παραμυθάς, ο οποίος αναγκάζει τον Μίσα να παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας που του παραδίδει ο ίδιος.
Κομμάτι μιας «παλιάς» Ελλάδας, εθνικόφρων και αρχαιολάτρης, αρνείται να καταλάβει την αλλαγή των καιρών, η οποία περνάει (και) από τα χέρια των μεταναστών, έτσι όπως την εκπροσωπούν ο αθώος Μίσα και ο περπατημένος φίλος του Βίκτορ. Όλοι τους όμως, δέσμιοι εθνικών μύθων (ο Μίσα – σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας) και προσωπικών χιμαιρών, ακριβώς στο ίδιο μοτίβο με τη χώρα η οποία ετοιμάζεται να βιώσει το τίμημα της τραυματικής «ενηλικίωσής» της. Πρόκειται για έναν εύστοχο παραλληλισμό μιας ατομικής και μιας εθνικής πορείας στο άγνωστο μετά το τέλος της αθωότητας, που η Ψύκου εμπλουτίζει με συγκινητικές πινελιές ονειρικής φαντασίας.
Αν και ο κ. Νίκος μοιάζει υπερβολικά γραφικός ως σύμβολο της σύγχρονης αντιδραστικής πατριδολατρίας, η σχέση του με τον λιγομίλητο Μίσα, τη στωική Σοφία και τα κάθε λογής παραμύθια είναι πολυδιάστατη και απρόβλεπτη. Η σκηνοθεσία αποδίδει λιτά την κλειστοφοβική αίσθηση, ο σχολιασμός της αόρατης βίας που κυοφορεί η οικογενειακή πραγματικότητα είναι εύστοχος, το σεναριακό στήσιμο της δραματικής κορύφωσης όμως είναι φανερά αδύναμο, αφήνοντας μια αμήχανη μεν, γλυκά αισιόδοξη δε τελική αίσθηση.
Ελλάδα, Γαλλία, Βουλγαρία. 2017. Διάρκεια: 111΄. Διανομή: ONE FROM THE HEART.
Κριτική: Χρήστος Μίτσης
