Έναν Απρίλιο στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μια συγκεκριμένη ημέρα για έναν κιθαρίστα υπήρξε εφιαλτική και για έναν άλλο κιθαρίστα η μαγική στιγμή που απέκτησε τη δουλειά των ονείρων του.
Χωρίς προειδοποίηση, τα μέλη του συγκροτήματος των Metallica συναντήθηκαν σε μια ετοιμόρροπη αποθήκη στη Νέα Υόρκη, λίγο πριν από την προγραμματισμένη ηχογράφηση, και ενημέρωσαν τον κιθαρίστα τους, Ντέιβ Μαστέιν, ότι τον πετούσαν έξω από το γκρουπ.
Υιοθετώντας συνοπτικές διαδικασίες, του έδωσαν ένα εισιτήριο λεωφορείου για να επιστρέψει στο Σαν Φρανσίσκο.
Την ίδια μέρα, ένας σεμνός νέος κιθαρίστας, ονόματι Κερκ Χάμετ, λίγο πάνω από 20 χρονών και μέλος ενός συγκροτήματος που λεγόταν Exodus, κατέλαβε τη θέση του Μαστέιν, βουτώντας κατευθείαν στα βαθιά νερά της νέας του ζωής, ο Χάμετ έδωσε την πρώτη του παράσταση με τους Metallica λίγες μέρες αργότερα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν η στιγμή που ο Χάμετ περίμενε όλη του τη ζωή. Και πράγματι ήταν. Αν και την εποχή εκείνη ήταν γνωστοί μόνο σε περιορισμένους κύκλους, οι Metallica έδειχναν ότι θα έχουν σημαντική πορεία.
Η μουσική τους είχε ήδη αρχίσει να διαπερνά τα όρια της θρας μέταλ, δημιουργώντας ένα νέο είδος, και η καθιέρωσή τους στο καλλιτεχνικό στερέωμα είχε ήδη ξεκινήσει.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια θα γίνονταν ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα στον κόσμο, με πωλήσεις που θα ξεπερνούσαν τα 100 εκατομμύρια άλμπουμ.
Την ίδια εποχή περίπου, ο Κερκ είχε μια μάλλον αφυπνιστική συνειδητοποίηση: παρά τα χρόνια που έπαιζε και παρότι είχε κληθεί να γίνει μέλος των Metallica, δεν ήταν τόσο καλός όσο θα ήθελε.
Στο σπίτι του στο Σαν Φρανσίσκο αναζήτησε έναν δάσκαλο κιθάρας. Με άλλα λόγια, αν και συμμετείχε στο συγκρότημα των ονείρων του, αν και είχε γίνει ουσιαστικά επαγγελματίας μουσικός, ο Κερκ επέμενε ότι χρειαζόταν περισσότερη εκπαίδευση – ότι ήταν ακόμη μαθητής.
Ο εκπαιδευτής που αναζήτησε είχε τη φήμη του δασκάλου για δασκάλους και είχε δουλέψει με μουσικές ιδιοφυΐες όπως ο Στιβ Βάι.
Ο Σατριάνι εξήγησε τι ήταν αυτό που έλειπε από τον Χάμετ – σίγουρα όχι το ταλέντο.
“Το βασικό με τον Κερκ όταν πρωτοήρθε…ήταν ότι επρόκειτο για έναν πραγματικά πολύ καλό κιθαρίστα. Έπαιζε ήδη ως βασικός στο συγκρότημα…και έσκιζε. Είχε καταπληκτικό δεξί χέρι, ήξερε τις περισσότερες συγχορδίες, απλώς δεν είχε μάθει να παίζει σε ένα περιβάλλον όπου θα γνώριζε την ορολογία και το πώς μπορούσε να τα συνδέσει όλα αυτά”.
Ο Σατριάνι είπε μάλιστα ότι αυτό που έκανε τον Χάμετ να ξεχωρίζει από τους άλλους ήταν η προθυμία του να υπομείνει το είδος της εκπαίδευσης που οι υπόλοιποι δεν ήταν διατεθειμένοι να αντέξουν. “Ήταν καλός μαθητής. Πολλοί φίλοι και συμμαθητές του έβγαιναν έξω από την αίθουσα διαμαρτυρόμενοι πως ήμουν υπερβολικά σκληρός”.
Το να είμαστε μαθητές δεν σημαίνει απλώς ότι πρέπει να περάσουμε μια μακρά περίοδο διδασκαλίας· σημαίνει επίσης ότι εμπιστευόμαστε το Εγώ και τη φιλοδοξία μας στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου.
Έτσι επιβάλλονται κάποια όρια στο Εγώ – γνωρίζετε ότι δεν είστε καλύτεροι από τον “δάσκαλο” στον οποίο κάνετε μαθητεία. Ούτε καν τον πλησιάζετε. Τον σέβεστε, βάζετε τον εαυτό σας κάτω από αυτόν. Δεν μπορείτε να υποκρίνεστε ή να τον εξαπατάτε.
Η εκπαίδευση δεν είναι κάτι που γίνεται πρόχειρα και γρήγορα· δεν υπάρχει σύντομος δρόμος γι’ αυτό, πέρα από το να καταβάλλετε προσπάθεια κάθε μέρα. Αν δεν το κάνετε, θα αποτύχετε.
Δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι κάποιος είναι καλύτερος από εμάς. Ούτε ότι έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε. Θέλουμε να τελειώσουμε. Θέλουμε να είμαστε έτοιμοι. Είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι και κουβαλάμε πάρα πολλά βάρη.
Για αυτό τον λόγο, το να επανεκτιμήσει κάποιος τα ταλέντα του ακολουθώντας μια καθοδική κατεύθυνση, πηγαίνοντας δηλαδή από την επαγγελματική απασχόληση πίσω στη βασική εκπαίδευση, είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει σε αυτή τη ζωή – αλλά δημιουργεί σχεδόν πάντα ένα συστατικό υπεροχής.
Το να προσποιούμαστε τους γνώστες είναι το πλέον επικίνδυνο χαρακτηριστικό, επειδή μας εμποδίζει να γίνουμε καλύτεροι. Το αντίδοτο σε αυτό είναι η σχολαστική αυτοαξιολόγηση.
Το αποτέλεσμα – όποια κι αν είναι τα μουσικά σας γούστα – ήταν ότι ο Χάμετ έγινε ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες μουσικής χέβι μέταλ στον κόσμο, μετατρέποντας το θρας μέταλ από περιθωριακό μουσικό κίνημα σε ένα δημοφιλές παγκόσμιο μουσικό είδος.
Αλλά τα οφέλη ήταν πολύ περισσότερα: μέσα από τα μαθήματα ο Σατριάνι εξασκούσε επίσης τη δική του τεχνική και έγινε και ο ίδιος πολύ καλύτερος.
Ο μαθητής με τον δάσκαλο προχώρησαν μαζί, γέμισαν στάδια και επαναπροσδιόρισαν το μουσικό τοπίο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ryan Holiday “Το Εγώ είναι ο εχθρός” από τις εκδόσεις Πεδίο
