Κάθε φορά που δυο άνθρωποι έρχονται κοντά – ως φίλοι, συνάδελφοι ή εραστές – τον πρώτο καιρό συνηθίζουν να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Αποφεύγουν τις πιθανές διαμάχες, είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν και συχνά προσποιούνται ότι έχουν την ίδια άποψη περισσότερο από ό,τι ισχύει στ’ αλήθεια.
Όσο όμως χαλαρώνουν και νιώθουν πιο άνετα μεταξύ τους, οι διαφορές τους αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται και πιθανόν να μη συμβιβάζονται πια τόσο συχνά όσο πριν.
Για εκείνους που έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση μπορεί κάτι τέτοιο να φαίνεται απειλητικό και ίσως προσπαθήσουν να κρύψουν ή να μετριάσουν τις διαφορές τους. Αργά ή γρήγορα, όμως, ο βαθύτερος Εαυτός τους θα τους ωθήσει να κάνουν ή να πουν κάτι το οποίο θα οδηγήσει σε διαμάχη ή διαφωνία.
Οι διαμάχες είναι μια υπέροχη πηγή ωρίμανσης και αλλαγής. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. (Όταν ακούω για ζευγάρια που έχουν να διαφωνήσουν εδώ και είκοσι χρόνια, αναρωτιέμαι αν έχουν ωριμάσει καθόλου όλο αυτό το διάστημα!)
Ξεκαθαρίζοντας πόσο διαφέρουμε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε περισσότερα για το ποιοι είμαστε και εμβαθύνουμε τις σχέσεις μας, αφού είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους. Επίσης μαθαίνουμε να φροντίζουμε τις ανάγκες μας και να χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας με θετικούς τρόπους.
Μερικές φορές, για να επιλύσουμε μια διαμάχη, μάλλον πρέπει αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο, να δούμε πού χρειάζεται να αλλάξουμε τον εαυτό μας – τον τρόπο ζωής μας, τις πεποιθήσεις μας ή τη διαχείριση των παλιών συμπεριφορών μας.
Αν αλλάξει ο ένας από τους δύο σε μια σχέση, τότε θα αναγκαστεί να αλλάξει κάπως και ο άλλος – άρα, αν επιθυμείτε να τακτοποιήσει ορισμένα θέματα ο άλλος, εφαρμόζοντας αυτόν τον τρόπο θα ανακτήσετε τη δύναμή σας και θα καταφέρετε να αλλάξετε και τη σχέση σας.
Μια ακόμη πρόταση για να επιλύσουμε τις διαμάχες είναι να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στα θετικά. Αντί να παραπονιέστε ότι οι φίλοι σας πάντα περιμένουν από εσάς να τους τηλεφωνήσετε, να είστε ευγνώμονες που χαίρονται κάθε φορά που σας ακούν. Έλκουμε αυτά στα οποία εστιάζουμε· επομένως εστιάζοντας στα θετικά μπορούμε με μαγικό τρόπο να επιλύσουμε τα προβλήματά μας.
Είναι πολύ σημαντικό να αφήσουμε κατά μέρος τις τακτικές κατηγόριας και ντροπής. Μόλις πιστέψετε ότι ο άλλος άνθρωπος κάνει λάθος ή πρέπει να αλλάξει ή σας κάνει δυστυχισμένους, θα βυθιστείτε στον πόνο, στην αγανάκτηση και στην αυτολύπηση.
Τότε εκείνος θα αναγκαστεί να συμπεριφέρεται αμυντικά κι έτσι το πρόβλημα θα αυξάνεται.
Παρόμοια, αν υποθέσετε ότι το φταίξιμο είναι δικό σας, τότε τα αισθήματα ντροπής, ενοχής ή αμφισβήτησης του εαυτού σας θα σας αποκόψουν από την ανώτερη σοφία σας.
Αν, από την άλλη, θεωρήσετε ότι και οι δύο κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας και ότι κανένας δεν είναι υπαίτιος της κατάστασης, αυτομάτως γίνεται πιο εύκολο να λυθούν τα πράγματα.
Ωριμάζουμε μαζί με το άλλο πρόσωπο μέσα από την οικειότητα και το μοίρασμα, την αγάπη και το ενδιαφέρον, τη χαλάρωση και την υποστήριξη των Ονείρων. Αλλά μας βοηθάει να προσεγγίσουμε τη διαμάχη με θετικό τρόπο και να την αντιμετωπίσουμε σαν μια υπόδειξη προς την ωρίμανση, παρά σαν ένα σημάδι ότι κάτι πάει στραβά.
Δηλαδή, χρειάζεται να αναρωτηθούμε: “Τι ευκαιρία μου δίνεται εδώ; Τι μπορώ να μάθω για τον εαυτό μου; Πώς μπορούμε να το ξεπεράσουμε μαζί;”
Είμαι πρόθυμος να είμαι διαφορετικός.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards “Ζήσε τη στιγμή!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
