Η έννοια του χαρίσματος που της αποδίδουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα εσφαλμένης ερμηνείας της παραβολής των ταλάντων (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 25, 14-15) σύμφωνα με την οποία ένας πλούσιος αφέντης που έφευγε ταξίδι, εμπιστεύτηκε στους υπηρέτες του τα υπάρχοντά του, δίνοντας κάποια τάλαντα στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του.
Στην παραβολή, το τάλαντο/ταλέντο δεν είναι μια φυσική, εγγενής ικανότητα όπως στη δική μας ατομικιστική ερμηνεία, αλλά όλα εκείνα που μας χαρίζει η ζωή ανάλογα με τις ικανότητές μας· ένα ποτήρι δέχεται τόσο υγρό όσο μπορεί να χωρέσει.
Το ταλέντο δεν είναι ένα είδος άδικης κατανομής του πεπρωμένου, είναι το κομμάτι του κόσμου που μπορούμε να δεχτούμε και να φροντίσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από τις ικανότητές μας. Τα ταλέντα είναι τα πράγματα και τα άτομα που μας ανατίθενται, ανάλογα με τις ικανότητές μας, για να τα φέρουμε στην ολοκλήρωση. Αυτό καλούνται όλοι να κάνουν.
Διαβάστε επίσης: Την αξία μας, δεν την ορίζει κανένας άλλος πέρα από εμάς τους ίδιους
Κι εσύ, Τζάκομο, έψαχνες δασκάλους, ανθρώπους που θα σε καθοδηγούσαν στις προσδοκίες σου, και τους βρήκες γράφοντάς τους γράμματα.
Σήμερα είναι ευκολότερο από ποτέ να «μαθητεύσουμε» πλάι σε κάποιον, να δοκιμαστούμε και να εξελιχθούμε. Θυμάμαι ακόμα κάτι που μου είπε μια συγγραφέας όταν διάβασε ένα αδημοσίευτο κείμενό μου – «Μπορείς να το κάνεις, αλλά πρέπει να μάθεις την τεχνική» – και μου έδωσε μερικές συμβουλές που με έκαναν να αφιερώσω έναν ολόκληρο χρόνο στη συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος.
Έτσι συμβαίνει, είναι σαν ένα φως να ακουμπάει στο κεφάλι κάποιου και να του αποκαλύπτει τις δυνατότητες ανάπτυξής του.
Μόνο όποιος μπορεί να δει αυτό το φως, με τη φαντασία του, μπορεί να κάνει ν’ ανθίσουν τα πεπρωμένα και να μας βοηθήσει να δεχτούμε τη ζωή σαν δώρο.
Υπάρχει ένας τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα, που είναι το να πιστεύουμε, γιατί πίστη σημαίνει ελπίδα, Τζάκομο. Αλλά το να ελπίζουμε προϋποθέτει ότι είμαστε διατεθειμένοι να υπηρετούμε τη ζωή που διαισθανόμαστε στον άλλον.
Είμαστε ποιητές όταν πιστεύουμε στο ταλέντο, υπό την έννοια όχι των δικών μας ικανοτήτων, αλλά των όσων μας ανατέθηκαν. Κι έτσι αυτά θα ανθίσουν και θα κάνουν κι εμάς να ανθίσουμε.
Αν το σχολείο προσέφερε έναν σωστό προσανατολισμό στα παιδιά, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός, αν ήταν ένας τόπος όπου το κάθε παιδί θα μπορούσε να ξεδιπλώνει την ικανότητά του να δεχτεί τον κόσμο και να δοκιμάσει το ταλέντο του, θα ήταν αυτό που θα έπρεπε να είναι: ένα έδαφος γόνιμο για εξάρσεις, ένας έρωτας διοχετευμένος στην οικοδόμηση ενός ελπιδοφόρου κόσμου.
Εξελίσσομαι δεν σημαίνει πετυχαίνω, σημαίνει κατεβαίνω, προχωρώ σε βάθος, εκεί όπου η έξαρση μπορεί να βγάλει ρίζες.
Η δημιουργία χωρίς να αφήνομαι να παραλύσω από τον φόβο της αποτυχίας είναι ο τρόπος για να μετατραπεί η έξαρση σε γόνιμη πραγματικότητα.
Αυτό δεν κάνει άλλωστε και ο σπόρος;
Ψάχνει βάθος γιατί γυρεύει το φως, προσπαθεί να πεθάνει στη γη γιατί προσπαθεί να ζήσει μέσα στο φως.
Αλλά τι συμβαίνει όταν το αόρατο μένει αόρατο, όταν η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου μένει κρυμμένη γιατί δεν υπάρχει βλέμμα να τη δει;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alessandro D’ Avenia «Η Τέχνη της Ευθραυστότητας» από τις εκδόσεις Πεδίο
