Ακόμα και άνθρωποι που δεν δηλώνουν οπαδοί κάποιας θρησκείας ή πίστης, τις περισσότερες φορές ζουν τη ζωή τους με κάποια αίσθηση δεσμού που τους ενώνει με μια ευρύτερη πραγματικότητα.
Πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν πως δεν πιστεύουν στον Θεό, διατηρούν μια αίσθηση του μεταφυσικού, πως υπάρχει μια ευρύτερη διάνοια ή τάξη μέσα στο σύμπαν. Μερικοί το νιώθουν αυτό πολύ πιο έντονα ως ένα δεσμό με τη φύση, με τα βουνά και τα δέντρα, με το ηλιοβασίλεμα και τη βλάστηση. Μερικοί νιώθουν αυτή την ανώτερη πνευματικότητα πιο έντονα όταν βυθίζονται στη μουσική ή σε κάποια άλλη μορφή τέχνης. Κάποιοι άλλοι τη νιώθουν ολοκάθαρα ως μια αίσθηση δεσμού που τους ενώνει ευρύτερα με την ανθρωπότητα.
Στην πιο απλή της μορφή, είναι η αίσθηση δεσμού που νιώθουμε με την ίδια τη ζωή.
Διαβάστε επίσης: Αναβάλλουμε τη ζωή συνεχώς για αύριο, μα το αύριο μπορεί να μην υπάρχει
Όταν νιώθουμε αυτόν το δεσμό, τότε δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνοι. Απεναντίας, όταν δεν νιώθουμε αυτή την αίσθηση δεσμού – με τον Θεό, τη φύση, την ανθρωπότητα, την ίδια τη ζωή – τότε όταν είμαστε μόνοι, είμαστε πραγματικά μόνοι. «Η αιώνια σιωπή αυτών των άπειρων πεδίων, μου προκαλεί τρόμο», έγραψε ο επιστήμονας του δέκατου έβδομου αιώνα Μπλεζ Πασκάλ, για τον οποίο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως έχασε τη μητέρα του σε ηλικία μόλις τριών ετών.
Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια αίσθηση δεσμού με το περιβάλλον έξω από αυτούς, τότε αυτό όχι μόνο αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή, αλλάζει επίσης και την κατάσταση της υγείας τους. Η ελπίδα μέσα τους σβήνει και μαζί της καταστέλλεται και το ανοσοποιητικό τους σύστημα.
Το σώμα ανταποκρίνεται με μια σταδιακή παύση αυτής της μυστηριώδους δύναμης που κάθε επαγγελματίας στον τομέα της υγείας τη γνωρίζει ως «θέληση για ζωή».
Απόσπασμα από το βιβλίο των Peter Lambrou, George Pratt & John David Mann «Ας μιλήσουμε για σένα» από τις εκδόσεις Διόπτρα
