Ποια είναι η διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου που ενσωματώνει τον Νόμο της Επάρκειας και της Αφθονίας και ενός άλλου που ακόμα λειτουργεί από μια θέση στέρησης; Ας δούμε κάποια παραδείγματα.
Ο άνθρωπος που ζει στην ανεπάρκεια και την έλλειψη βασικά παλεύει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, νιώθοντας συνεχώς ότι του λείπει ο χρόνος και η ενέργεια που χρειάζονται.
Ο άνθρωπος που είναι γειωμένος στην αφθονία – δηλαδή αυτός που είναι συντονισμένος με τη φυσική του διάσταση – νιώθει ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για τη γεμάτη δραστηριότητες ζωή του και όλα τα πράγματα που φέρνει σε πέρας στη διάρκεια της μέρας.
Ο άνθρωπος που επιθυμεί να βελτιώσει την οικονομική του πραγματικότητα μέσα από την εργασία του, αλλά βλέπει τη ζωή του και τον εαυτό του ως ελλιπή, παραπονιέται συνεχώς ότι προάγονται άλλοι και εκείνος μένει πίσω.
Ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του και τον εαυτό του ως άφθονο, ξέρει ότι αξίζει την πρόοδο και, ακόμα κα αν κάποια προαγωγή τον προσπεράσει, αυτός παραμένει κινητοποιημένος, εστιασμένος στο να εμπλουτίσει την αξία που προσφέρει, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα του παρουσιαστεί μια καλύτερη ευκαιρία.
Ο άνθρωπος που επιθυμεί να βρει έναν σύντροφο και να δημιουργήσει μια σχέση ουσίας, αλλά βλέπει τη ζωή του και τον εαυτό του ως ελλιπή, παραπονιέται ότι δεν μπορεί να συναντήσει κάποιον αξιόλογο.
Ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του και τον εαυτό του ως άφθονο, νιώθει πως κάθε έξοδος και συνάθροιση είναι διασκεδαστική και συναρπαστική, αφού αποτελεί ευκαιρία για να συναντήσει ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του και τον εαυτό του ως ελλιπή, προσεγγίζει τις καταστάσεις με τη σκέψη «τι θα πάρω εγώ από αυτό;» Αμφισβητεί τη δική του αξία και τις ικανότητές του να παράγει την αφθονία που επιθυμεί. Αδυνατεί να σκεφτεί πέρα από το πλαίσιο των άμεσων αναγκών του και πώς θα καταφέρει να τις ικανοποιήσει.
Δυστυχώς, αυτή η νοητική παγίδα τον φυλακίζει σε καταστάσεις ζωής που υπολείπονται κατά πολύ των επιθυμιών του.
Τον απασχολεί υπερβολικά τι μπορεί να αποκομίσει από κάθε επαφή και ξεχνά να αναρωτηθεί τι μπορεί ο ίδιος να προσφέρει.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του παραμένει ανεκδήλωτη και δεν μπορεί να βιώσει την πληρότητα.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Νικόλ Μαντζικοπούλου «Γιατί δεν μου το είπε κανείς;» από τις εκδόσεις Διόπτρα
