Υπάρχει μια ιστορία ενός βασιλιά που ζούσε στα σκοτεινά και υγρά κελάρια του καταπληκτικού παλατιού του.
Οι υπηρέτες και οι αυλικοί του προσπαθούσαν συνέχεια να του περιγράψουν το πανέμορφο παλάτι με τους υπέροχους κήπους του, εκείνος όμως αρνιόταν να ακούσει τις παλαβές φλυαρίες τους. Δεν ήταν τόσο χαζός ώστε να τον πιάσουν κορόιδο με τέτοια παραμύθια!
Γι΄αυτό συνέχεια απέρριπτε τις προτάσεις τους να ρίξει έστω και μια ματιά σε ό,τι υπήρχε πάνω από τα κελάρια και έζησε όλη του τη ζωή στο μισοσκόταδο.
Η ζωή, σύμφωνα με τη μεταφυσική, είναι όπως ακριβώς τη θέλουμε να είναι. Ο ανώτερος εαυτός μας ανυπομονεί να μας δώσει μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαρά, επιτυχία και αφθονία. Δεν μπορεί όμως να κάνει τίποτε αν δεν πούμε «ναι» και αν δεν παραμείνουμε ανοιχτοί για να τα δεχτούμε. Οι μέρες περνούν κι εμείς συνεχίζουμε να προτιμάμε τα αμυδρά φωτισμένα κελάρια.
Γιατί το κάνουμε; Ποιος τρελός θα επέλεγε να έχει δυσκολίες; Γιατί έχουμε προσκολληθεί στη δυστυχία και στη συμφορά; Τι είναι αυτός ο δηλητηριώδης κισσός που τόσο ζηλόφθονα αναρριχάται και κλείνει την πόρτα του σκοτεινού μας κάστρου;
Διαβάστε επίσης: Ας μην αφήνουμε το αύριο ή το χτες, να μας κλέβουν την ευτυχία της ημέρας
Μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πως ο κόσμος «εκεί έξω» δημιουργεί τα προβλήματά μας. Όμως η αλήθεια είναι ότι η πηγή όλων των συμφορών μας είναι το εγώ. Το εγώ είναι ένας περιορισμένος, ένας διαχωρισμένος και απατηλός εαυτός ο οποίος δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Το εγώ είναι ο εσωτερικός μας σαμποτέρ, ο χειρότερος προσωπικός μας εχθρός που μας εξορίζει στα σκοτεινά κελάρια του νου μας. Το εγώ είναι αυτό που μας σπρώχνει:
Να ανησυχούμε για ασήμαντα πράγματα και γεγονότα.
Να νιώθουμε άγχος και φόβο.
Να αισθανόμαστε απεγνωσμένοι, αβοήθητοι και απελπισμένοι.
Να νιώθουμε μνησίκακοι και ένοχοι.
Να επιζητούμε αποδοχή και θαυμασμό.
Να παίρνουμε προσωπικά ό,τι συμβαίνει.
Να κριτικάρουμε και να καταδικάζουμε τους άλλους.
Να νιώθουμε κενό και ανικανοποίηση.
Να αλλάζουμε διάθεση από τη μια στιγμή στην άλλη.
Να βιαζόμαστε και να νιώθουμε «σπρωγμένοι».
Να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε «τέλειοι».
Να ανησυχούμε για την εξωτερική μας εμφάνιση και την επιφανειακή επιτυχία.
Να επικεντρώνουμε την προσοχή μας αποκλειστικά σε στόχους και αποτελέσματα.
Να παραμένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν.
Να ανησυχούμε για τυχόν αποτυχία, ταπείνωση ή απόρριψη.
Να φοβόμαστε την αλλαγή.
Να ανταγωνιζόμαστε αντί να συνεργαζόμαστε.
Να γινόμαστε εκμεταλλευτές.
Να πληγώνουμε και να εξαπατούμε τους άλλους.
Να είμαστε σκληροί και άκαμπτοι χαρακτήρες.
Να μην μπορούμε να ζήσουμε την τωρινή στιγμή.
Να εξαρτιώμαστε από τα ναρκωτικά και το οινόπνευμα.
Να αναζητάμε απελπισμένα αγάπη και ασφάλεια.
Να θέλουμε να γίνουμε κάτι το «ιδιαίτερο» σε κάποιον.
Να νιώθουμε ότι η ζωή είναι μάταιη και ασήμαντη.
Να παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά.
Να περιμένουμε τον κόσμο «εκεί έξω» να γίνει καλός για να νιώσουμε καλά.
Το εγώ όμως έχει μια βασική λειτουργία.
Είναι σαν την κινούμενη φωτογραφική μηχανή που μας δείχνει τι συμβαίνει στον κόσμο. Χωρίς αυτό δεν θα είχαμε συνειδητή αφύπνιση. Αφού έχουμε ένα φυσικό σώμα, τότε πρέπει να έχουμε κι ένα εγώ. ΤΟ πρόβλημα είναι ότι ξεγλιστράει από τον έλεγχό μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards «Ζώντας Μαγικά» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
