Η διορατικότητα σου επιτρέπει να αντιληφθείς τι ταιριάζει σ΄εσένα και τι όχι· ποιος σου κάνει και ποιος όχι· τι πρέπει να πεις και τι όχι.
Δεδομένου ότι ο χαρακτήρας μου είναι εξωστρεφής και εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, έχω αποκτήσει τη σοφία της διόρασης μέσω της δοκιμής και του λάθους.
Λίγο καιρό μετά που επέστρεψα στη Νέα Υόρκη, για να ζήσω μόνη μου και να δουλέψω το βιβλίο μου, είπα σε μια πολύ καλή φίλη μου πόσο έτοιμη αισθανόμουν για να υποδεχτώ έναν εξαιρετικό άντρα στη ζωή μου.
Είχαν περάσει μόνο λίγες ημέρες, ή έτσι μου φάνηκε, η φίλη μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Θα σου προτείνω να γνωρίσεις έναν άντρα που νομίζω ότι σου ταιριάζει. Είμαι σίγουρη ότι αυτόν τον άντρα θα τον παντρευτείς».
Καμία πίεση! Τον συνάντησα και πραγματικά ερωτευτήκαμε. Πίστευα ότι αυτόν επρόκειτο να παντρευτώ.
Στην πραγματικότητα δεν ήξερα καλά-καλά ποιος ήταν – είμαι βέβαιη ότι καταλαβαίνετε – όμως φαντασιώθηκα πώς θα ήταν αν μέναμε μαζί και είχαμε κοινή ζωή. Βγαίναμε μόλις έξι μήνες κι εγώ σκεφτόμουν ήδη να ανακαινίσω το διαμέρισμά του και να αλλάξω τις κουρτίνες του!
Λίγους μήνες μετά, όταν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες και η σχέση μας άρχισε να τρεμοσβήνει, αισθάνθηκα διαλυμένη. Ήταν αυτός ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτώ;
Από την αρχή είχα παραδώσει τη διορατικότητά μου στη φαντασίωση. Ήταν πραγματικά ένα πολύ δυνατό μάθημα για εμένα. Προχώρησα, θρηνώντας την απώλεια όσων θα μπορούσαν να είχαν συμβεί, αλλά αποδεχόμενη ότι δεν ήταν για μένα. Κέρδισα τόσα πολλά μαθαίνοντας ότι δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπω τη διορατικότητά μου και να επηρεάζομαι από τη γνώμη ενός άλλου ανθρώπου για ό,τι μου ταιριάζει, ακόμη κι αν αυτός είναι απόλυτα καλοπροαίρετος.
Βασικά θέλω οι άνθρωποι να μου αρέσουν και να τους αρέσω. Αυτό θόλωνε τη διορατικότητά μου με πολλούς τρόπους. Στις δουλειές δεν ήμουν αρκετά επιμελής ή δεν ζητούσα περισσότερες συστάσεις, γιατί εμπιστευόμουν τους ανθρώπους και είχα τη βεβαιότητα ότι θα νοιαστούν για μένα.
Στις φιλίες κα στις ερωτικές σχέσεις εμπιστευόμουν πολύ τους άλλους, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Αργότερα, όταν έβγαζα τα ροζ γυαλιά μου, δεν μου άρεσαν όλα όσα έβλεπα· δεν ήταν εύκολο, αλλά με ενίσχυε πολύ κάθε φορά που το έκανα.
Έμαθα ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν κρυφές επιδιώξεις και άρχισα να εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου.
Με την πάροδο του χρόνου, έκανα περισσότερες ερωτήσεις, δεν υποκρινόμουν ότι όλα είναι μια χαρά, έμαθα να διαχωρίζω τους ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμουν ασφαλής και ήθελα να συμπεριλάβω στον στενό οικογενειακό ή φιλικό κύκλο μου.
Άρχισα να ακούω τον εαυτό μου και να χτίζω υγιή όρια.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Agapi Stassinopoulos «Καλημέρα Χαρά!» από τις εκδόσεις Διόπτρα
