Σύμφωνα με την εμπειρία μου, το βασικό χαρακτηριστικό της αυθεντικής ευτυχίας είναι η ειρήνη: η εσωτερική ειρήνη.
Με αυτό δεν εννοώ ένα αίσθημα φυγής από την πραγματικότητα, ούτε μιλάω για έλλειψη συναισθημάτων. Αντίθετα η ειρήνη, την οποία περιγράφω, έχει τις ρίζες της στη μέριμνα για τους άλλους και προϋποθέτει ένα μεγάλο βαθμό ευαισθησίας και ενσυναίσθησης. Βέβαια δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ προσωπικά έχω πετύχει να φτάσω πολύ μακριά σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά αποδίδω τη δική μου αίσθηση ειρήνης στην προσπάθεια που κάνω να νοιάζομαι για τους άλλους.
Το γεγονός ότι η εσωτερική ειρήνη αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της ευτυχίας, εξηγεί το παράδοξο του ότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν ανικανοποίητοι ακόμα και όταν έχουν κάθε υλικό πλεονέκτημα, ενώ αντίστροφα, υπάρχουν άλλοι που παραμένουν ευτυχείς, όσο δύσκολες συνθήκες και αν αντιμετωπίζουν.
Ας αναλογιστούμε το παράδειγμα των ογδόντα χιλιάδων Θιβετιανών που στους μήνες που ακολούθησαν τη δική μου απόδραση στην εξορία, άφησαν και αυτοί το Θιβέτ για να αναζητήσουν την ασυλία που προσέφερε στα εδάφη της η ινδική κυβέρνηση. Οι συνθήκες που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν ήταν εξαιρετικά σκληρές. Διέθεταν ελάχιστη τροφή και ακόμα λιγότερα φάρμακα. Στα στρατόπεδα προσφύγων διέμεναν στην καλύτερη περίπτωση σε πάνινες σκηνές. Οι περισσότεροι δεν είχαν μαζί τους τίποτε άλλο πέρα από τα ρούχα που φορούσαν τη στιγμή που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.
Διαβάστε επίσης: Η σχέση αναπνοής και συναισθήματος – άσκηση για επίτευξη γαλήνης και ευδαιμονίας
Αυτά ήταν βαριά chubas (τα θιβετανικά παραδοσιακά ρούχα), κατάλληλα για τον σκληρό χειμώνα του Θιβέτ, ενώ κανονικά στην Ινδία αυτό που χρειάζεται κάποιος είναι ελαφρά βαμβακερά ρούχα. Επιπλέον είχαν να αντιμετωπίσουν φοβερές ασθένειες, άγνωστες στο Θιβέτ.
Όμως, παρά τις κακουχίες αυτές, όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν, εμφανίζουν σήμερα ελάχιστα σημάδια τραύματος. Ακόμα και τότε, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που είχαν χάσει τελείως το ηθικό τους. Και ακόμα λιγότεροι υπήρξαν εκείνοι που ενέδωσαν σε συναισθήματα θλίψης και απελπισίας. Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ ότι μόλις ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, οι περισσότεροι παρέμειναν αρκετά αισιόδοξοι και μάλιστα ήταν ευτυχείς.
Εκείνο που γίνεται φανερό εδώ είναι ότι αν καταφέρουμε να αναπτύξουμε την ιδιότητα αυτή της εσωτερικής γαλήνης, τότε άσχετα από τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε στη ζωή, δεν θα κινδυνεύσει η βασική μας αίσθηση ευημερίας. Αυτό σημαίνει ακόμα ότι, αν και δεν αρνιόμαστε τη σημασία των εξωτερικών παραγόντων στην επίτευξη αυτή, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι αυτοί αρκούν από μόνοι τους για να μας κάνουν ολότελα ευτυχισμένους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δαλάι Λάμα «Η Πρόκληση της Νέας Χιλιετίας» από τις εκδόσεις Έσοπτρον
