Είναι σχετικά εύκολο να νιώθουμε ευγνωμοσύνη όταν μας συμβαίνουν τα καλά και η ζωή ακολουθεί το δρόμο που θέλουμε.
Αλλά ακόμα και τότε πολλά τα θεωρούμε συχνά ως δεδομένα, παρ’ όλο που είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα που νιώθεις όταν κάποια στιγμή εκφράζεις την εκτίμησή σου στους άλλους, στη γη, στην ανώτερή μας δύναμη, στη ζωή.
Το να νιώθουμε όμως ευγνωμοσύνη όταν περνάμε μια δύσκολη περίοδο ή όταν η ζωή μας δεν είναι όπως θα τη θέλαμε να είναι αυτό αποτελεί μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Σ’ αυτές τις εποχές είναι πολύ πιθανό συχνά να νιώθουμε πληγωμένοι, μπερδεμένοι ή γεμάτοι μνησικακία, συναισθήματα που είναι απόλυτα φυσικά.
Άλλωστε σε τέτοιες στιγμές η ευγνωμοσύνη είναι το τελευταίο συναίσθημα που θα μπορούσαμε εύκολα να νιώσουμε.
Γι’ αυτό έχουν υπάρξει κάποιες φορές στη ζωή μου που αντί να ένιωθα ευγνωμοσύνη είχα μάλλον τη διάθεση να κουνήσω απειλητικά το δάχτυλό μου προς το Σύμπαν και να ρωτήσω ποιος είναι ο λόγος που μου έδινε τόσο σκληρά χτυπήματα.
Διαβάστε επίσης: Τα σημάδια πάντα έρχονται, εμείς δεν τα βλέπουμε
Παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον το ότι ύστερα από μια τέτοια δύσκολη περίοδο βλέπουμε συχνά να βγαίνει, σαν αντιστάθμισμα μέσα από αυτήν την εμπειρία, κάτι σημαντικό και αναγκαίο για μας.
Ίσως χρειαστεί να περάσουν μήνες ή και χρόνια μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Τελικά όμως φτάνουμε στο σημείο να καταλάβουμε ότι εκεί υπήρχε ένα σημαντικό μάθημα που πήραμε, ένα βάθεμα στη σοφία μας, μια αφύπνιση ή ακόμα και το άνοιγμα μιας νέας πόρτας στη ζωή μας. Και ότι όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα των γεγονότων εκείνων που τότε τα θεωρήσαμε αρνητικά.
Το να χάσουμε μια δουλειά, για παράδειγμα, μπορεί να μας οδηγήσει στο να θεραπευτούμε πνευματικά ή συναισθηματικά ή στο να βρούμε μια άλλη δουλειά καλύτερη για μας. Το τέλος μιας σχέσης μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι είχαμε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι για κάποιο διάστημα ή μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια άλλη σχέση πιο ικανοποιητική.
Όταν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που η ζωή μας ξετυλίχτηκε μ’ αυτόν τον τρόπο.
Συνηθίζω να τις ονομάζω «θεραπευτικές κρίσεις» αυτές τις επώδυνες περιόδους στη ζωή μας. Αφήνουμε να φύγει το παλιό και ανοιγόμαστε στο καινούργιο.
Συχνά κάτι τέτοιο μας συμβαίνει επειδή ήδη έχουμε αναπτύξει τη συνειδητότητά μας σε ένα ανώτερο επίπεδο και έτσι δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με τον παλιό τρόπο.
Άλλες φορές πάλι έρχονται αυτές οι καταστάσεις για να μας αναγκάσουν να προχωρήσουμε σε μια απαραίτητη για μας αλλαγή που αφορά τη ζωή μας.
Ορισμένες φορές είναι επώδυνη η διαδικασία που χρειάζεται να ακολουθήσουμε καθώς απελευθερωνόμαστε από κάτι στο οποίο είμαστε για κάποιο διάστημα προσκολλημένοι. Χρειάζεται τότε να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να αναγνωρίσει και να νιώσει το φόβο, τη θλίψη ή την πίκρα που έχει μέσα του, αλλά επίσης και να του θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την εμπειρία υπάρχει ένα δώρο που απλά δεν μπορεί ακόμα να το δει.
Αν λοιπόν αυτόν τον καιρό περνάς μια «θεραπευτική κρίση» στη ζωή σου, τότε ψάξε και βρες όσο περισσότερη υποστήριξη και αγάπη μπορείς και επέτρεψε στον εαυτό σου να εξερευνήσει και να έχει την εμπειρία όλων των συναισθημάτων που έρχονται στην επιφάνεια.
Ζήτησε να σου αποκαλυφθεί το δώρο από αυτήν την εμπειρία μόλις θα είσαι έτοιμος να το δεχτείς.
Και να θυμάσαι ότι μόλις περάσει λίγο ο χρόνος και αρχίσεις να βλέπεις τα γεγονότα από απόσταση θα νιώσεις για μια ακόμα φορά ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το θαυμαστό ταξίδι που είναι η ζωή σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μυστικό Της Ζωής» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
