Όλη μου τη ζωή συναναστρεφόμουν με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική μου, καθώς θεωρούσα πως αυτές οι επαφές θα μπορούσαν να διευρύνουν τον πνευματικό μου ορίζοντα. Έκρινα πως άνθρωποι με εμπειρίες και διάφορα βιώματα, θα μπορούσαν να βοηθήσουν και εμένα να δω πολλά πράγματα με διαφορετική θέαση και να αποκτήσω και άλλη αντίληψη για τα γεγονότα. Είναι διαφορετικό να αισθάνεσαι πως ο άλλος κουβαλάει χρόνια εμπειρίας επάνω του, σου εμπνέει την εμπιστοσύνη να του μιλήσεις και να εμπιστευτείς τη γνώμη του.
Ομολογώ πως όταν συναναστρέφεσαι με έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται σε μία αρκετά μεγαλύτερη ηλικία από εσένα, έχεις να πάρεις πολλά. Αισθάνεσαι τη διαφορετικότητα και το λεγόμενο ‘’χάσμα γενεών’’, διότι βλέπεις τη διαφορά της αντίληψης σε βασικά θέματα. Διαπιστώνεις με τον πιο απτό τρόπο, πως τα χρόνια που περνάνε, φέρνουν αλλαγές όχι μόνο στα πρότυπα αλλά και στις σχέσεις των ανθρώπων. Βλέπεις τι πιστεύει εκείνος ως σωστό, μέσα σε μία κοινωνία μπορεί να έχει αλλάξει –και ίσως, αυτή η αλλαγή να είναι και για καλύτερο.
Διαβάστε επίσης: Ο εαυτός μας αξίζει την ευεργετική επαφή με την φύση
Υπάρχει όμως, και κάτι το οποίο ανέκαθεν με δυσαρεστούσε στη συναναστροφή μου με έναν αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο: η βαθιά του πεποίθηση πως εκείνος γνωρίζει τα πάντα, η έντονη προσπάθειά του να βγάζει πάντοτε εμένα λάθος και η άρνηση της παραδοχής πως και εγώ μπορώ να έχω κάπου δίκιο. Είναι αυτό που με λυπεί, καθώς διαπιστώνω ένα γεγονός το οποίο υπάρχει έντονο στην κοινωνία μας: την υπακοή στην αυθεντία. Μαθαίνουμε να θεωρούμε πως ο μεγαλύτερος σε ηλικία από εμάς πρέπει υποχρεωτικά να έχει δίκιο, δε χρειάζεται να εξετάζουμε την πράξη του και από αυτή να κρίνουμε αν η στάση του είναι ορθή.
Η φιλία, σε όποιο ηλικιακό πλαίσιο και αν αναφέρεται, είναι ένας μαγικός δεσμός ο οποίος για να θεωρείται αληθινός, πρέπει να εμπεριέχει αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση. Έτσι ο ένας θα μπορεί να συμπληρώνει αρμονικά τον άλλο.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
