Μία από τις διάνοιες που παραλίγο να χαθούν από τις αιώνιες προκαταλήψεις της κοινωνίας, ο Τζιάκομο Λεοπάλντι, γεννήθηκε στο επαρχιακό όμως πλούσιο Recanati της Ιταλίας το 1798. Σε ηλικία 17 ετών γνώριζε ήδη Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, Γερμανικά. Ισπανικά και Εβραϊκά.
Είχε ήδη ξεπεράσει τους δασκάλους του σε γνώσεις και είχε συνεχίσει τη μελέτη στη βιβλιοθήκη του πατέρα του, ξεκινώντας παράλληλα τις μεταφράσεις των Κλασσικών.
Φιλάσθενος, περισσότερο λόγω κατάθλιψης και άλλων ψυχολογικών προβλημάτων, τα οποία πήγαζαν από την τραυματική σχέση με τον πατέρα του, άφησε την τελευταία του πνοή στη Νάπολη το 1837, σε ηλικία 39 ετών.
Τα ποιήματά του μελετήθηκαν από μεταγενέστερους διανοούμενους και αναδείχθηκαν τόσο που διήρκεσαν στον χρόνο. Διαβάζοντας κανείς “Το άπειρο” δε θα έλεγε πως μας χωρίζουν αιώνες από αυτό το ποίημα.
Το άπειρο
Πάντα αγαπούσα τον έρημο λόφο
Κι αυτόν τον φράχτη, που σχεδόν κρύβει
Τον μακρινό ορίζοντα απ’ το βλέμμα.
Μα όπως κάθομαι και κοιτάζω
Τους αχανείς χώρους εκεί έξω
Τις υπεράνθρωπες σιωπές και τη βαθιά ησυχία
Βυθίζομαι στις σκέψεις, κι ο φόβος
Αγγίζει την καρδιά μου. Κι όταν ακούω
Τον άνεμο να μαίνεται στα δέντρα
Εκείνη φέρνω την ατέλειωτη σιωπή
Δίπλα σε τούτη τη φωνή, κι έρχεται το άπειρο
Στο νου μου, κι οι εποχές που φεύγουν
Και η τωρινή που ζει, κι ο ήχος της. Έτσι
Στην απεραντοσύνη αυτή πνίγεται η σκέψη μου
Και ναυαγώ γλυκά σε τέτοια θάλασσα.
Τζιάκομο Λεοπάλντι
