Γιατί επιτρέπουμε στους άλλους ανθρώπους να μας αντιμετωπίζουν με άσχημο τρόπο; Γιατί αρνούμαστε πεισματικά να βάλουμε όρια και να μας προστατεύσουμε;
Για ακόμα μία φορά, ο σύντροφός σου σε υποτίμησε και δεν έκανες τίποτα απολύτως για αυτό. Μία από τις φίλες σου σε θυμήθηκε εντελώς ξαφνικά, σε πήρε τηλέφωνο και άρχισε να σου κλαίγεται για τα προβλήματά της. Φυσικά, δε ρώτησε τίποτα για εσένα, δεν ενδιαφέρθηκε για τα δικά σου προβλήματα, μέχρι όλα να φτιάξουν στη ζωή της και εσένα να σε ξεχάσει εντελώς.
Διαβάστε επίσης: Την αξία μας, δεν την ορίζει κανένας άλλος πέρα από εμάς τους ίδιους
Μαθαίνουμε πως πρέπει να ‘’ανεχόμαστε τα καψόνια’’ του διευθυντή στη δουλειά μας γιατί έτσι είναι η ζωή. Διδασκόμαστε στο να υπομένουμε καταστάσεις που δε μας αξίζουν και μας υποτιμούν ως ανθρώπους, επειδή φοβόμαστε μήπως οι άλλοι θυμώσουν με τα όριά μας και αποσύρουν την αγάπη τους.
Πίσω από αυτή την παθητική συμπεριφορά του ενήλικα ανθρώπου, κρύβεται ακόμα εκείνο το παιδί το οποίο πασχίζει να αγαπηθεί. Εκείνο το μικρό παιδί που μεταβολίζει τα θέλω του ευρύτερου κοινωνικού και οικογενειακού περιβάλλοντος και κάνει τα πάντα για να ανταποκριθεί σε αυτά, καθώς μαθαίνει πως μόνο έτσι θα αξίζει την αγάπη. Δε μαθαίνουμε πως πρέπει να αγαπιόμαστε για αυτό που είμαστε; μαθαίνουμε να προσπαθούμε για να την κατακτήσουμε, με το να καταπιέζουμε αυτό που είμαστε και να μη βάζουμε ποτέ προσωπικά όρια ή να λέμε <<όχι>>.
Και στην τελική, αξίζει να αναρωτηθούμε: Έχει, τελικά, τόσο μεγάλη σημασία η γνώμη των άλλων για εμάς; Για ποιο λόγο αφήνουμε τους άλλους να μας ορίζουν και να κατευθύνουν τη ζωή μας; Για ποιο λόγο πιστεύουμε πως για τους άλλους είναι τόσο σημαντικό το να πετύχουμε ή να αποτύχουμε;
Εμείς είμαστε το κέντρο της ζωής μας, κανένας άλλος άνθρωπος έξω από εμάς. Για ποιο λόγο να πασχίζουμε τόσο υπερβολικά να δείχνουμε στους άλλους πόσο τέλειοι και πετυχημένοι είμαστε; Και τι νόημα έχει να το δουν οι άλλοι στην τελική;
Μαθαίνω να λέω όχι σε οτιδήποτε με στεναχωρεί, μαθαίνω να εκφράζω τα συναισθήματά μου και να λέω στους άλλους ανοιχτά αυτό που με πληγώνει, υπερασπίζομαι τα θέλω μου και τις ανάγκες μου.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
