Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε απασχολημένοι κάθε στιγμή, και δεν συνειδητοποιούμε πραγματικά πού βρισκόμαστε ή τι κάνουμε. Συνήθως σχεδιάζουμε το μέλλον ή ξαναπαίζουμε στο μυαλό μας κάτι που έχει ήδη συμβεί.
Όταν πλένεις πιάτα, για παράδειγμα, μπορεί να σκέφτεσαι το φλιτζάνι τσάι που θα πιεις μετά. Όταν πηγαίνεις με το αυτοκίνητο στο σουπερμάρκετ, σκέφτεσαι τι θα αγοράσεις.
Αντί να παρατηρούμε στο περιβάλλον μας, είμαστε απασχολημένοι με τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτό μπορεί να αποτελεί μια χαρούμενη εμπειρία: να ονειροπολούμε για διακοπές πολυτελείας, ίσως, ή να σχεδιάζουμε το τέλειο δώρο γενεθλίων για έναν φίλο. Αλλά μπορεί, επίσης, να σκεφτόμαστε αρνητικές, στρεσογόνες καταστάσεις.
Μπορεί να τρώμε ένα υπέροχο γεύμα, να κάνουμε μπάνιο τα παιδιά μας ή να περπατάμε στην παραλία, αλλά μέσα στο κεφάλι μας να ξαναπαίζουμε τον χθεσινό καυγά ή να αγχωνόμαστε για τις υποχρεώσεις της αυριανής ημέρας, σε βαθμό πολύ πιο έντονο απ’ ό,τι πραγματικά χρειάζεται.
Το να χανόμαστε σε τέτοιου είδους ζοφερές ή αγωνιώδεις σκέψεις είναι από μόνο του στρεσογόνο, αλλά σημαίνει επίσης ότι δεν προσέχουμε όλα τα θετικά στον κόσμο γύρω μας που μπορεί να ανακουφίσουν την αγωνία μας.
Καθώς ετοιμαζόμαστε για τη δουλειά το πρωί και είμαστε ήδη χαμένοι στα προβλήματα της ημέρας, δεν προσέχουμε την ανακουφιστική ζεστασιά του τσαγιού μας, ένα όμορφο τραγούδι στο ραδιόφωνο, το χαμόγελο του παιδιού μας.
«Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου χάνοντας συνεχώς τις στιγμές σου», λέει ο Γουίλιαμς. Είμαστε σε μια φούσκα, αποκλεισμένοι από τις μικρές ομορφιές και απολαύσεις που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζει κανείς.
Αν δεν είμαστε προσεκτικοί, το μυαλό και το σώμα μπορεί να ανατροφοδοτηθούν το ένα από το άλλο σε μια κατηφορική πορεία, λέει ο Γουίλιαμς.
Οι αρνητικές σκέψεις πυροδοτούν αντιδράσεις στρες στο σώμα. Αλλά η όλη διαδικασία δουλεύει και αντίθετα: όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση «πολεμάς ή το βάζεις στα πόδια», ο εγκέφαλος βρίσκεται σε υπερβολική εγρήγορση για απειλές. Όσο πιο στρεσαρισμένοι αισθανόμαστε, τόσο πιο πιθανό είναι να έχουμε αρνητικές σκέψεις.
Ο διαλογισμός με ενσυνειδητότητα βοηθά να σταματήσουμε κάτι τέτοιο. Δίνοντας περισσότερη προσοχή στις σκέψεις μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κάνει ένα βήμα πίσω και να συνειδητοποιήσει ότι μια αρνητική ή στρεσογόνα ιδέα δεν είναι απαραίτητο να αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα, εξηγεί ο Γουίλιαμς.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε συναισθηματικά. Είναι απλώς αυθόρμητη φλυαρία που παράγει ο εγκέφαλος. Και μόλις το αναγνωρίσουμε αυτό, θα πάψουμε να την ακούμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Jo Marchant «Ίαση» από τις εκδόσεις Πεδίο
