Το παιδί μας πρέπει να μάθει από πολύ μικρό να αφουγκράζεται τις ανάγκες του και να προσπαθεί να τις ικανοποιήσει. Πρέπει να επιτρέψουμε στο σώμα του να το καθοδηγήσει πότε και πόσο πρέπει να τρώει. Πρέπει να αφήσουμε το σώμα του να του πει πότε πεινάει, τι χρειάζεται, πότε χόρτασε.
Το παιδί – τουλάχιστον το υγιές – έχει έμφυτη την «ικανότητα» να πεινάει όταν χρειάζεται τροφή και να νιώθει το αίσθημα του κορεσμού όταν δεν χρειάζεται πια. Αν δεν παρεμβληθούμε εμείς με τα άγχη και τις υπερβολές μας, το παιδί μας θα ρυθμίσει περίφημα τη διατροφή του από μόνο του.
Δυστυχώς, όμως, σχεδόν πάντα παρεμβαίνουμε. Μάλιστα, ορισμένοι γονείς παρεμβαίνουν τόσο έντονα και από τόσο νωρίς, ώστε πολλά παιδιά, ήδη από τα δύο ή τα τρία χρόνια τους, να παρουσιάζουν διαταραχές διατροφής.
Η διαρκής αγωνία των γονιών οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, όπου το παιδί διδάσκεται σταδιακά να τρώει όχι επειδή πεινάει, αλλά για χάρη του γονιού. Άλλωστε, πολλοί γονείς το απαιτούν ευθαρσώς: «Φάτο για μένα».
Στη θέση της φυσιολογικής πείνας μπαίνουν όλων των ειδών τα άσχετα κίνητρα. Το παιδί τρώει για να ευχαριστήσει το γονιό, για να του δείξει την αγάπη του, για να αποφύγει το θυμό του, για να αποφύγει την τιμωρία του, για να πετύχει κάτι που θέλει κ.ο.κ.
ΟΧΙ, ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ, αγαπητοί γονείς.
Το παιδί μας δεν πρέπει να τρώει για εμάς, ούτε για τα δώρα και τις τιμωρίες. Πρέπει να τρώει γιατί το χρειάζεται και για κανέναν άλλο λόγο. Και αν δεν το μπερδέψουμε εμείς, τότε θα νιώθει πείνα όταν πρέπει, θα τρώει, θα αισθάνεται κορεσμό και θα σταματάει.
Όταν, όμως, έχουμε ένα παιδάκι ενός έτους ή δύο ετών και, επειδή θεωρούμε ότι τρώει λίγο, αρχίζουμε να του «διδάσκουμε» όλων των ειδών τις κακές συνήθειες, τότε φυσικά καταστρέφουμε την ομαλή αντίδραση του οργανισμού και δημιουργούμε σωρεία προβλημάτων.
Ασφαλώς καταλαβαίνετε για ποιες κακές συνήθειες μιλάω, έτσι δεν είναι;
Δεν τρώει το μικρό μας και το βάζουμε να βλέπει τηλεόραση, προσπαθούμε να το απασχολήσουμε με κάτι άλλο για να το ταΐσουμε, κάνουμε τους καραγκιόζηδες, φωνάζουμε, απειλούμε, εκβιάζουμε, δέρνουμε.
Οι περισσότεροι γονείς έχουμε κάνει κάτι από όλα αυτά κάποτε.
Και τι πετύχαμε;
Δημιουργήσαμε ένα τεράστιο πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Ανδρεοπούλου «Γονείς, Ακούστε μας!» από τις εκδόσεις Διόπτρα
