Ίσως να πονούσε περισσότερο όταν άλλαζε ο καιρός .Ίσως πάλι και να μην είχε διαφορά, ούτε σημασία η ένταση του πόνου στο τρανταγμένο κορμί που φιλοξένησε με όλη του τη δύναμη, την ατίθαση, γενναία, κι ελεύθερη ψυχή της Φρίδα Κάλο. Της ζωγράφου που απεικόνισε την οδύνη μέσα σε κάθε της πινελιά λες και τα πινέλα έβρισκαν χρώμα αλλά και ελπίδα από τα τραύματά της. Ελπίδα για ποιο πράγμα; Ο πόνος δε σταματούσε ποτέ, ούτε στον ύπνο, ούτε στα πιο σκληρά μεθύσια. Κι όμως βλέποντας τις εικόνες της πραγματικότητας της Κάλο, βλέπουμε πως, η έλλειψη ελπίδας της δικής της γιατρειάς, έσπειρε την ελπίδα στους άλλους. Σ’ εμάς. Τους παγκόσμιους κληρονόμους της εξαιρετικής της ισχύος.
Για όσους έρχονται άλαλοι σ’ επαφή με το έργο της, το διαλυμένο της σώμα αποτυπώνεται στους καμβάδες αποκλείοντας κάθε πιθανότητα ν’ αποφύγουμε την οδύνη του βίου της και τελικά, του δικού μας. Το σφιγμένο της πρόσωπο μας δείχνει πως οι δυνάμεις θα πρέπει να υπακούν σε θεούς αλλά και σε ανθρώπους σαν εκείνη, που κατάφερνε κάθε μέρα να είναι δυνατότερη από τις εμπειρίες του πόνου και τις απομόνωσης. Εκείνη, εκτός από τα χρώματα του μεξικάνικου φωτός που άστραψαν μέσα στους πίνακές της, σαν θεραπευτική τελετουργία σαμάνων, μας δώρισε και μια επιστολή που μιλά στον καθένα μας προσωπικά και μας βγάζει τις αλυσίδες των δικών μας τραυμάτων. Ήξερε καλά πολύ, πως η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι ένα άλυτο βάσανο. Yποψιάζονταν πως η οδύνη δεν ήταν προσωπική της καταδίκη, δεν ήταν η μόνη που υπέφερε… Yποψιάστηκε πως, ανεξαρτήτου σωματικής κατάστασης, οι άνθρωποι μάλλον νιώθουμε αβάσταχτο πόνο, τον πόνο της ύπαρξης και της παραξενιάς της. Και παρόλα αυτά, ζούμε!
Η επιστολή της Φρίδα Κάλο προς εσένα!
«Νόμιζα πως ήμουν το πιο παράξενο άτομο στον κόσμο. Αλλά μετά σκέφτηκα πως υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη Γη…
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν εμένα που αισθάνεται το ίδιο περίεργος κι ελαττωματικός όπως εγώ.
Τον έπλαθα με τη φαντασία μου, φανταζόμουν πως θα έπρεπε να είναι κάπου εκεί έξω και να σκέφτεται κι αυτός εμένα…
Λοιπόν, αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι ναι, είναι αλήθεια.
Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ!»
Στα 47 της άφησε αυτό το θρυλικό σώμα και τον πλανήτη, ελπίζοντας να μην χρειαστεί να επιστρέψει ποτέ ξανά. Και όσοι μείναμε πίσω, όσοι επιστρέψαμε, ξέρουμε πως είμαστε το ίδιο παράξενοι όσο κι εκείνη.
Σημ: Ο πίνακας ονομάζεται “Ρίζες” και τον ζωγράφισε το 1947, στην ναΐφ περίοδο.
