Σε μία χώρα όπου άνθησε το ειρηνικό μήνυμα της Μη Βίας στα μέσα του προηγούμενου αιώνα με τον Μαχάτμα Γκάντι, οι γυναίκες πέφτουν θύματα βίας μέχρι σήμερα, ασταμάτητα, χωρίς κανένα λόγο και χωρίς να τους επιτρέπεται ακόμη κανένα δικαίωμα. Τυπικά, έχουν περάσει κάποια δικαιώματα στο Σύνταγμα της χώρας αλλά οι νόμοι αυτοί εφαρμόζονται από την πλειοψηφία της Ινδίας, όπως εμείς εδώ εφαρμόσαμε τον νόμο περί απαγόρευσης καπνίσματος σε κλειστούς χώρους από το 2007 μέχρι σήμερα. Δεν εφαρμόζονται.
Τα γυναικεία δικαιώματα στην Ινδία (και όχι μόνο) ακούγονται ακόμα σαν ανέκδοτο ή κάτι τελείως δυσλειτουργικό, κάτι σαν τα δικαιώματα των ζώων που έχουν αρχίσει να συζητούνται σε κάποιους κύκλους των δυτικών κρατών σήμερα. Ψιλά γράμματα δηλαδή.
Η γυναίκα που εμπνεύστηκε τη Ροζ Συμμορία, η Σαμπάτ Παλ Ντεβί, παντρεύτηκε δώδεκα χρονών σ’ ένα γειτονικό χωριό απ’ το δικό της, και μέχρι τα δεκάξι της άκουγε τον γείτονά της να χτυπά καθημερινά τη γυναίκα του. Ήταν η πρώτη φορά που αντιτάχθηκε στην ενδο-οικιακή βία και κατάφερε να πείσει όλες τις γυναίκες του χωριού να προσβάλλουν καθημερινά και ανοιχτά αυτόν τον άντρα μέχρι που τον ανάγκασαν ν’ απολογηθεί δημοσίως για τις πράξεις του!
Και έτσι ξεκίνησε επίσημα τη Ροζ Συμμορία, η Gulabi Gang που εξαπλώνεται σήμερα σε όλη την Ινδία, προς υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων. Πολλοί άντρες το βρήκαν αστείο αυτό αλλά όχι για πολύ. Οι γυναίκες γρήγορα οργανώθηκαν, έγιναν πολλές και καθημερινά έκαναν πρακτική στο πως να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά το… στιλιάρι (μόνο εφόσον αυτό κρινόταν απαραίτητο). Φόρεσαν το ροζ γιατί κανένα κόμμα δεν προτιμούσε αυτό το χρώμα μιας και είναι ένα χρώμα που δηλώνει ξεκάθαρα θηλυκότητα. Ακριβώς αυτό πέτυχαν οι γυναίκες. Ντύθηκαν με το χρώμα τους και στάθηκαν η μία δίπλα στην άλλη δημιουργώντας λόγο και χώρο για τα δικαιώματά τους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, απαιτώντας σεβασμό και διεκδικώντας αργά αλλά σταθερά αξίες που εμείς σήμερα εδώ στην Ευρώπη νομίζουμε στην κυριολεξία, πως είναι αυτονόητες.
